Tο remake της κλασικής ταινίας της Disney, «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», ξεπέρασε το ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως μέσα σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες μετά την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους.
Σύμφωνα με το Variety, η ταινία του Τζον Φαβρό είναι ήδη πέμπτη ανάμεσα στις κινηματογραφικές παραγωγές που έχουν σημειώσει τις μεγαλύτερες εισπράξεις φέτος. Στη Βόρεια Αμερική οι εισπράξεις άγγιξαν τα 361 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο τα 638 εκατομμύρια δολάρια. Κίνα και Βραζιλία ηγούνται των εισπράξεων.
Ο Βασιλιάς της Αφρικανικής σαβάνας επέστρεψε
Ο Σίμπα, ένα θαρραλέο λιονταράκι που μεγαλώνει με τις αξίες του πατέρα του Μουφάσα, εξορίζεται από τον μοχθηρό θείο του Σκαρ που παίρνει με τη βία την εξουσία. Το «Lion King», το καλύτερο παραδοσιακό φιλμ κινουμένων σχεδίων της Disney για τη δεκαετία του ’90, αποτέλεσε σταθμό για το animation συνδυάζοντας περίτεχνα την θεματολογία «παιδική αθωότητα vs βίαιης ενηλικίωσης».
Τιμημένο με δύο Όσκαρ, τραγουδιού («Can You Feel the Love Tonight» των Έλτον Τζον και Τιμ Ράις) και μουσικής (Χανς Ζίμερ), καθώς και δύο βραβεία Γκράμι, έχει ως σήμερα μία θεατρική εκδοχή δημοφιλή σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ντίσνεϊ, λοιπόν, στα πλαίσια των μετατροπών των κλασικών καρτούν της σε ταινίες ζωντανής δράσης, κάνει ένα μεγαλοπρεπές copy – paste εδώ των σκηνών του πρωτότυπου φιλμ για να το εκμοντερνίσει, 25 χρόνια μετά, με την μίξη πολύ εντυπωσιακών φωτορεαλιστικών ψηφιακών εφέ, ζωντανής δράσης στην αφρικανική σαβάνα και πολλών επωνύμων που δανείζουν τις φωνές τους.
Μόνο που ο συναισθηματικός αντίκτυπος των σχεδιασμένων στο χέρι σκηνών δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να αποδοθεί με την ίδια ένταση και από το φωτορεαλιστικό CGI με αποτέλεσμα καθοριστικές σκηνές του animation να υποβαθμίζονται αυτή τη «δεύτερη» φορά. Πρακτικά, δηλαδή, ό,τι μπορεί να «λειτουργεί» δραματουργικά σε ένα κινηματογραφικό φορμά, σε ένα άλλο μπορεί να μην λειτουργεί καθόλου, οπότε η μεταφορά αυτούσιων σκηνών σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό περιβάλλον δεν προσθέτει τίποτα στην εξέλιξη της κινηματογραφικής δημιουργίας.
«Είναι μία καταπληκτική περιουσία» λέει ο σκηνοθέτης Τζον Φαβρό. «Η Disney είχε φοβερή επιτυχία με την πρωτότυπη ταινία κινουμένων σχεδίων και μετά το μιούζικαλ στο Μπρόντγουέϊ. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι προσεχτικός με αυτό. Ένιωσα φοβερή ευθύνη να μην τα κάνω μαντάρα. Ήθελα να δείξω ότι μπορούμε να σεβαστούμε το αρχικό υλικό, δίνοντας νέα πνοή με εντυπωσιακές τεχνικές και τεχνολογίες».
Ο σκηνοθέτης είχε αναλάβει τα ηνία του «Βιβλίου της ζούγκλας» επιστρατεύοντας την τεχνολογία για να πει μία γνωστή ιστορία με σύγχρονο τρόπο. Η ταινία αγαπήθηκε από το κοινό και κέρδισε το Όσκαρ Οπτικών Εφέ. Ήταν μία διαφωτιστική εμπειρία για τον σκηνοθέτη, που ανακάλυψε έναν ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων. Όμως, ήταν ένα ταξίδι στην Αφρική που τον οδήγησε στη σκηνοθεσία του Βασιλιά των Λιονταριών. «Πήγα ένα σαφάρι στην Αφρική για έξι μήνες πριν μιλήσω με την Disney για να κάνω αυτή την ταινία» λέει ο σκηνοθέτης. «Θυμάμαι να κάνουμε σαφάρι, όταν ένας αγριόχοιρος άρχισε να τρέχει δίπλα στο αυτοκίνητο μας. Όλο το γκρουπ άρχισε να τραγουδάει το Hakuna Matata. Και μετά όταν είδαμε λιοντάρια πάνω σε έναν βράχο, όλοι έλεγαν ότι έμοιαζε με την ταινία Lion King. Αυτή η ιστορία έχει γίνει ένα σημείο αναφοράς που το ξέρουν όλοι και το αποδέχονται οι πάντες. Εμφανίζεται στη μουσική, στην τηλεόραση, στα κωμικά σκετς. Αναφέρονται σε αυτήν την ιστορία συνεχώς. Είναι μέρος της κουλτούρας μας και ήταν μία σπουδαία ευκαιρία να χτίσουμε πάνω σε αυτό και να ξαναπούμε την ιστορία με διαφορετικό τρόπο».
Ο σκηνοθέτης ανέλαβε να πει την ιστορία, αξιοποιώντας την τεχνολογία που επιστρατεύει το live-action με φωτορεαλιστικό CGI. Το αποτέλεσμα είναι τόσο εκθαμβωτικό που αναρωτιόμαστε αν είναι live action ( ταινία ζωντανής δράσης) ή κινούμενο σχέδιο. «Είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς» λέει ο Φαβρό «Είναι σαν μαγεία. Επινοούμε ξανά το μέσο».
«Αλλά, δεν επινοούμε ξανά την ιστορία». Για τον σκηνοθέτη, η ιστορία έχει προτεραιότητα. Γι΄αυτό φρόντισε να διατηρήσει την ψυχή της πρωτότυπης ιστορίας, ενώ επέτρεψε στις ερμηνείες, στη μουσική και στο χιούμορ να εκφραστούν οργανικά. «Συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν αυτή η σχέση στην πρωτότυπη ταινία» λέει ο σκηνοθέτης. «Υπάρχει μία πλούσια παράδοση γύρω από το υλικό. Έχουμε να κάνουμε με αρχέτυπα και αγώνες που θυμίζουν τον Άμλετ. Προδοσία, ενηλικίωση, θάνατος και αναγέννηση, οι κύκλοι της ζωής, είναι η βάση όλων των μύθων σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, έχουμε τη έντονη συναισθηματική επίδραση της μουσικής από την Αφρική, που ήταν προϊόν συνεργασίας του Έλτον Τζον και του Χανς Ζίμερ».
Η σύγχρονη προσέγγιση του σκηνοθέτη έδωσε μια άλλη διάσταση στην ταινία. «Δεν κρύβουμε το γεγονός ότι επιστρέφουμε στο παλιό υλικό, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο μπορείς να αλλάξεις και να αναβαθμίσεις χωρίς να είναι εξόφθαλμο. Αυτό είναι το κόλπο, δεν θέλεις να νιώθεις ότι επιβάλλεσαι στην ταινία. Δεν θέλαμε να περάσει τη γραμμή του να κάνουμε κάτι πολύ έντονο ή να χάσουμε αυτά που θυμόμαστε από την παλιά ταινία. Η κωμωδία λειτουργεί διαφορετικά. Η μουσική λειτουργεί διαφορετικά. Τo φυσικό περιβάλλον των ζώων λειτουργεί διαφορετικά. Είναι μία οικογενειακή ταινία, μία περιπέτεια. Αλλά υπάρχουν περιοχές, ακόμα και στην πρωτότυπη ταινία, που είναι έντονες και συναισθηματικές. Είναι μία άσκηση ισορροπίας, γιατί θέλαμε να πυροδοτήσουμε αυτά τα ίδια συναισθήματα, αλλά δεν θέλαμε να εξαντλήσουμε το κοινό με έναν τρόπο που δεν είχε κάνει η προηγούμενη ταινία».
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, οι ερμηνείες δίνουν πνοή και ανθρωπιά στην ταινία. «Οι ερμηνευτές εκφράζονται, ενώ διατηρούν το πνεύμα και την προσωπικότητα των κλασικών χαρακτήρων» λέει ο Φαβρό. Στην ταινία ακούγονται φωνές διάσημων ερμηνευτών του σινεμά, της τηλεόρασης του θεάτρου και της μουσικής, που ζωντανεύουν τους χαρακτήρες με έναν ολοκαίνουριο τρόπο. Ο Ντόναλντ Γκλόβερ («Solo: A Star Wars Story», «Ατλάντα») είναι ο βασιλιάς Σίμπα, η Μπιγιονσέ Νόουλς-Κάρτερ («Dreamgirls») είναι η Νάλα, ο Τζέιμς Ερλ Τζόουνς (Rogue One: A Star Wars Story) δίνει τη φωνή του στον Μουφάσα, επιστρέφοντας στην εμβληματική ερμηνεία του από την ταινία του 1994. Ο Τσιουετέλ Ετζιόφορ («12 χρόνια σκλάβος», «Doctor Strange») είναι ο κακός Σκαρ και η Αλφρι Γούνταρντ («Juanita», «Luke Cage») δίνει τη φωνή της στη μαμά του Σίμπα, Σαράμπι. Όταν ο Σίμπα ζει στην εξορία, βασίζεται σε δύο φίλους—τον Σεθ Ρόγκεν («Superbad») που χαρίζει τη φωνή του στον αστείο αγριόχοιρο Πούμπα και τον Μπίλι Άϊχνερ («American Horror Story») που δίνει τη φωνή του στον ξερόλα Τίμον.
Πηγή: Έθνος