Η Βασιλεία Γιασιράνη – Κυρίτση είχε την ευτυχία να μεγαλώσει στα στενά σοκάκια της Νέας Ιωνίας και μέχρι σήμερα στην ψυχή της κουβαλάει έναν ανεκτίμητο θησαυρό με θύμησες. Χάρη στις ιστορίες που δημοσιεύει τους τελευταίους μήνες στην κυριακάτικη έκδοση της «Θ» χαρίζει στους αναγνώστες μοναδικές στιγμές από τον παλιό καλό καιρό.
Ανασκαλεύει τις μνήμες της, που μοιάζουν να είναι… πασπαλισμένες με περίσσια αθωότητα, όπως οι φέτες που είχαν επάνω τους σκορπισμένη ζάχαρη ή λάδι και σάλτσα ντομάτας, δύο αξέχαστα κολατσιά, που τη δεκαετία του ’60 είχαν την τιμητική τους στην πιτσιρικαρία της Νέας Ιωνίας.
Κάθε κείμενο της κ. Γιασιράνη ξεχειλίζει από την αγάπη της για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, τους δικούς της ανθρώπους, αφού και η δική της οικογένεια βρέθηκε στον τόπο μας, μετά τον ξεριζωμό της από τα χώματα της Ιωνίας. Για την αξιόλογη εκπαιδευτικό και πολυγραφότατη συγγραφέα, εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια έκρυβαν μέσα τους μία ευτυχία, που πήγαζε από την αγάπη του κόσμου για τα απλά πράγματα χωρίς πολλά φτιασίδια, τα οποία σήμερα είναι το «εισιτήριο» για ένα νοσταλγικό ταξίδι στους δρόμους και φυσικά τους ανθρώπους της Νέας Ιωνίας.
Η πρώτη δημοσίευση έγινε τον Νοέμβριο του 2019. «Τότε έγραψα για το Κουφόβουνο, όπου έμενε η γιαγιά μου. Και μετά μου ήρθε η ιδέα να πάρω τους δρόμους από τη γειτονιά που μεγάλωσα. Ακολούθησαν η Μαιάνδρου, η Αναπαύσεως, η Πανόρμου, η Νικομηδείας, η Καισαρείας κ.α. Σκέφτηκα πως όλα αυτά έπρεπε να καταγραφούν», εξομολογήθηκε η ακούραστη ερευνήτρια της τοπικής και όχι μόνο ιστορίας, η οποία μεγάλωσε λίγο παραπέρα από τους δρόμους που περιγράφει κάθε Κυριακή. Το πατρικό της, άλλωστε, βρίσκεται Αναπαύσεως γωνία, κοντά στο παλαιό κοιμητήριο της πόλης.
Το «οδοιπορικό» της κ. Γιασιράνη στη Νέα Ιωνία του ’60, όταν ακόμη η πατρίδα μας πάλευε ακόμη να σταθεί στα πόδια της μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, θυμίζει σε όλους όσα δεν πρέπει να ξεχαστούν, ιδιαίτερα στους νεότερους που έχουν την ευκαιρία να μάθουν με λεπτομέρειες άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας των προσφύγων πριν από μισό και πλέον αιώνα.
Πέρα όμως από τις δικές της μνήμες, τα κείμενά της διανθίζονται από τις προσωπικές μαρτυρίες που συλλέγει από κατοίκους της Νέας Ιωνίας, ενώ συχνά-πυκνά ανατρέχει στην τρέχουσα βιβλιογραφία, για να συμπληρώσει τις πηγές της. «Κάθε κείμενο είναι κι ένας θησαυρός πληροφοριών για τη ζωή στη Νέα Ιωνία τότε. Όλες οι ιστορίες είναι αυθεντικές, δεν έχω βάλει τίποτα πρόσθετο. Μιλάμε για μία άλλη εποχή, η οποία φυσικά δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά», παραδέχθηκε συγκινημένη, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στα σχόλια που εισπράττει κάθε φορά που δημοσιεύει κάτι καινούριο: «Η αποδοχή είναι μεγάλη. Ειδικά τα νέα παιδιά που διαβάζουν για τις ρίζες τους, εντυπωσιάζονται από τον απλό τρόπο ζωής. Για παράδειγμα, στέκονται με θαυμασμό στο πώς ζούσαν οι πρόσφυγες σ’ εκείνα τα μικρά σπίτια. Πόσα τετραγωνικά ήταν άλλωστε τα καμαράκια εκείνα; Και τις περισσότερες φορές, το ένα λειτουργούσε ως μαγαζί, ενώ στο άλλο έμεναν όλοι μαζί. Ούτε μπορούν να καταλάβουν π.χ. αυτό που έχω γράψει ότι για τη δική μου γενιά ήταν διασκέδαση όταν τρώγαμε φέτες ψωμιού με ζάχαρη ή ψωμί με σάλτσα ντομάτας και λάδι».
Και το σημαντικότερο; Η εξαιρετική δουλειά που κάνει η κ. Γιασιράνη το τελευταίο πεντάμηνο, δεν θα περιοριστεί στον τοπικό Τύπο, με την ίδια να αποκαλύπτει: «Το θετικό της υπόθεσης είναι πως ο πολιτιστικός σύλλογος Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι» (σ.σ. είναι επίτιμο μέλος του), θα προχωρήσει σε έκδοση ενός βιβλίου, αξιοποιώντας τα δημοσιεύματά μου στην εφημερίδα «Θεσσαλία» και το οδοιπορικό στους δρόμους της Νέας Ιωνίας το 1960».