Β. Λουλές: «Τα παιδιά δύσκολα θα ακούσουν αφηγήσεις» – Σήμερα η προβολή του ντοκιμαντέρ για τα λαϊκά παραμύθια 

Ως τους τελευταίους κρίκους μίας αλυσίδας που κινδυνεύει να «σπάσει», χαρακτήρισε ο Βασίλης Λουλές τους λαϊκούς παραμυθάδες που συνάντησε πριν από λίγα χρόνια στα Τρίκαλα. Ήταν το 2014, όταν ο Θεσσαλός σκηνοθέτης επισκέφτηκε τα χωριά της γενέτειράς του και κατέγραψε τις ιστορίες απλών ανθρώπων, οι οποίοι – άθελά τους – συνεχίζουν μία παράδοση που χάνεται στην αχλή του χρόνου.
Το υλικό που συγκέντρωσε τότε αποτέλεσε και τη βάση για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί», το οποίο θα προβληθεί σήμερα στις 19.00 στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας στα Μελισσιάτικα. «Με τον τρόπο που γινόταν παλιά η αφήγηση των παραμυθιών δεν είναι ψέματα να πούμε πως οι γιαγιάδες και οι παππούδες στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, είναι οι τελευταίοι που το κάνουν αυτό. Άνθρωποι απλοί, οι οποίοι όμως έχουν τη δυνατότητα αφήγησης και είναι συνεχιστές, εν αγνοία τους, μίας παράδοσης που ξεκίνησε κάποιες χιλιετίες πριν. Από την εποχή του Ομήρου και πιο παλιά. Τα παραμύθια είναι γνώρισμα της αγροτικής εποχής των κοινωνιών, ενώ για παράδειγμα στην Ευρώπη αυτό τείνει να εκλείψει», σημείωσε ο κ. Λουλές, ο οποίος βρίσκεται από χθες στον Βόλο, ενώ σήμερα θα δώσει το «παρών» στην προβολή του ντοκιμαντέρ.

O βραβευμένος σκηνοθέτης υπογράμμισε πως στην εποχή μας έχουν αλλάξει οι κανόνες της προφορικής αφήγησης, επισημαίνοντας τα εξής: «Κάποτε για τους ενήλικες, τα παραμύθια και η αφήγηση ιστοριών ήταν ένας τρόπος για να περνούν την ώρα τους, να διασκεδάζουν κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους, αλλά και να μαθαίνουν νέα από τον έξω κόσμο. Τώρα που στην εποχή μας η πληροφορία έχει γίνει τόσο άμεση και εύκολη, το παραμύθι έχει πια περιοριστεί στα παιδιά, τα οποία όμως δύσκολα θέλουν να ακούσουν προφορικές αφηγήσεις. Ο σημερινός τρόπος είναι ψηφιακός. Υπάρχουν κοινότητες, αλλά είναι πιο μεγάλες και απρόσωπες. Όπως οι ακόλουθοι στο Instagram ή οι «φίλοι» μας στο Facebook. Η αφήγηση υπάρχει, όμως άλλαξε μορφή. Πλέον συναντούμε άλλους κώδικες επικοινωνίας του προφορικού λόγου».

Όσο για το εάν ο παραδοσιακός τρόπος αφήγησης, εξασφαλίζει και αυθεντικότητα; «Ήταν αυθεντικό όλο αυτό που συνέβαινε, διότι τότε αντιστοιχούσε σ’ έναν τρόπο λειτουργίας μίας αγροτικής κοινωνίας. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει», σημείωσε χαρακτηριστικά, ενώ στη συνέχεια στάθηκε σ’ ένα στοιχείο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα γυρίσματα που πραγματοποίησε πριν από μία πενταετία: «Το πλεονέκτημα για μένα ήταν πως είχα βιώσει όλα αυτά. Μου ήταν ιδιαίτερα οικεία. Έχω ακούσει πολλά παραμύθια όταν ήμουν παιδί. Είτε από παππούδες είτε από φίλους και πελάτες του πατέρα μου, ο οποίος είχε ποδηλατάδικο στα Τρίκαλα. Η αφήγηση ιστοριών υπήρχε μέσα στην καθημερινότητά μου, αλλά και στα γιορτινά τραπέζια. Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα που συγκεντρωνόταν όλο το σόι, πάντα υπήρχαν συγγενείς που έλεγαν ιστορίες συνέχεια. Ναι ήταν διαφορετικά όσα έζησα μέχρι τα 18 χρόνια μου στα Τρίκαλα, καθώς περιστοιχιζόμουν από ανθρώπους που έλεγαν ιστορίες και παραμύθια».