Μια κοινωνία αλληλεγγύης, μια κοινωνία που αγκαλιάζει τους μετανάστες, μια κοινωνία που στηρίζει τους πρόσφυγες. Αρκεί να είναι σε γκέτο. Αυτή η κοινωνία της καχυποψίας και της υποκρισίας θέλουμε να είμαστε;
Το ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων στα δημόσια σχολεία έχει αναδειχθεί σε ζήτημα κοινωνικής αντιπαράθεσης τις τρεις τελευταίες εβδομάδες. Και μόνο το γεγονός ότι επίκεντρο αυτής της αντιπαράθεσης είναι παιδιά προκαλεί ανατριχίλα.
Γονείς σε Σέσκλο και Νέα Ιωνία με ντροπιαστικά για τους ίδιους επιχειρήματα, όπως ότι τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν χρήση της ίδιας αυλής με τα δικά τους, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τις ίδιες βρύσες και τις ίδιες τουαλέτες, αποτελούν δυσφήμηση για μια ολόκληρη κοινωνία, καθώς οι «δηλώσεις» τους και οι αντιδράσεις τους κάνουν τον γύρο της χώρας από τα μέσα ενημέρωσης. Χρησιμοποιούν τα χυδαία αυτά επιχειρήματα για να προσβάλλουν… νήπια.
Η ένταξη των παιδιών στα δημόσια σχολεία, παιδιών που έχουν στερηθεί βασικά δικαιώματα και ανάγκες στη ζωή τους, είναι αυτονόητη. Κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει ένα τόσο σημαντικό αγαθό, όπως είναι το σχολείο. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως κάναμε το χρέος μας, γιατί τους παρέχει η Πολιτεία ένα πιάτο φαγητό και να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κλειδώσουν τις πόρτες του δημόσιου σχολείου, πιστεύοντας ότι οι δημόσιες υποδομές τους ανήκουν.
Τα παιδιά πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχουν πρόσβαση στα δημόσια σχολεία και για ψυχολογικούς λόγους και για επιμορφωτικούς. Οφείλουν να προσπαθήσουν – και οφείλουμε να τους βοηθήσουμε – να πετύχουν τους στόχους τους και να χτίσουν μια νέα ζωή.
Οποιαδήποτε ρατσιστική επίθεση εναντίον τους – και τον τελευταίο καιρό ήταν πολλές αυτές – είναι το πρόσωπο μιας κοινωνίας που σαπίζει.
Στην πραγματικότητα η πολυπολιτισμική παιδεία είναι η καλύτερη λύση και η αλληλεγγύη το μεγαλύτερο μάθημα. Τα παιδιά κινδυνεύουν πιο πολύ να «μολυνθούν» από τις ρατσιστικές ιδέες των γονιών τους παρά από τα προσφυγόπουλα.
Άνθρωποι που ζουν σε περιοχές που δημιουργήθηκαν από πρόσφυγες, όπως η Νέα Ιωνία, συγκινούνται στο άκουσμα της γενοκτονίας του Πόντου ή από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά τα θύματα των σημερινών πολέμων τους είναι αδιάφορα.
Ξεχνάνε ότι οι παππούδες τους είχαν βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση. Περίεργο πόσο μας τυφλώνει ο ρατσισμός τελικά.
*της Κατερίνας Τασσοπούλου