Τριμελής οικογένεια από το Βόλο στη φονική καραμπόλα – Συγκλονίζει η μαρτυρία στην e-thessalia.gr

“Άγιο” είχε οικογένεια από το Βόλο που ενεπλάκη στην καραμπόλα 35 οχημάτων, την περασμένη Παρασκευή, στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, χωρίς ευτυχώς κανένα από τα τρία άτομα που επέβαιναν στο αυτοκίνητο να πάθει το παραμικρό.
Πρόκειται για τον Νίκο Τσομπάνογλου, τη σύζυγο και την 15χρονη κόρη του, οι οποίοι ταξίδευαν για Αθήνα, προκειμένου να αποχαιρετήσουν συγγενικό τους πρόσωπο που έφευγε για την Αυστραλία. Η μαρτυρία του κ. Τσομπάνογλου στην e-thessalia.gr συγκλονίζει. “Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως σωθήκαμε. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, αλλάζει όλη η ζωή σου. Έρχονται τα πάνω-κάτω, χωρίς να καταλάβεις πώς έγινε. Το μόνο που συνειδητοποιείς, είναι οτι τελικά δεν αξίζει να δίνεις τόση σημασία στα καθημερινά”.
Χωρίς να έχει ξεπεράσει ακόμη το σοκ από την φονική καραμπόλα, που στοίχισε τη ζωή της 27χρονης Λαρισαίας Ιωάννας Γιαννακοπούλου και έστειλε πολλά άτομα με τραύματα στο Νοσοκομείο, ο Ν. Τσομπάνογλου θυμάται οτι το οδόστρωμα ήταν ολισθηρό, κάτι που ο ίδιος είχε αντιληφθεί αρκετά χιλιόμετρα πριν από το σημείο της καραμπόλας.
“Αρκετά χιλιόμετρα πριν, ένοιωσα το αυτοκίνητο να μην πατάει καλά. Να μην έχει ευστάθεια. Το αυτοκίνητο είναι καινούργιο και πίστεψα ότι είχα πάθει λάστιχο. Ψιλοέβρεχε. Σταμάτησα σε ένα σταθμό εξυπηρέτησης ταξιδιωτών της εθνικής οδού, προκειμένου να ελέγξω τα λάστιχα, αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα. Έτσι, ξαναβγήκα στην εθνική προσεκτικά, πηγαίνοντας με πρώτη, δεύτερη και τρίτη ταχύτητα, ωστόσο τα όργανα του αυτοκινήτου προειδοποιούσαν για ολισθηρότητα του οδοστρώματος. Συνέχισα με χαμηλή ταχύτητα και πλησιάζοντας στο σημείο της καραμπόλας, είδα από μακριά ότι κάτι συνέβαινε. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα και δεν είχα ιδιαίτερα καλή ορατότητα. Πάτησα φρένο για να σταματήσω και όλοι νοιώσαμε σαν να ήμασταν σε παγοδρόμιο. Λειτούργησε όμως το ABS.
Μπροστά μας ξετυλίχθηκε μία απίστευτη εικόνα. Τουλάχιστον δέκα αυτοκίνητα είχαν χτυπήσει σε καραμπόλα και ήταν σκορπισμένα δεξιά και αριστερά του οδοστρώματος. Με το που πλησιάσαμε κι άλλο, σταμάτησα το αυτοκίνητο όσο πιο δεξιά μπορούσα. Την ίδια ώρα, όμως, πέρασε δίπλα μου με μεγάλη ταχύτητα ένα άλλο αυτοκίνητο, το οποίο “καρφώθηκε” ακαριαία πίσω από αυτά που είχαν ήδη εμπλακεί στην καραμπόλα. Σκέφθηκα ότι δεν έπρεπε να μείνω εκεί, γιατί θα έπεφταν πάνω μας άλλα οχήματα. Έτσι, άρχισα με προσοχή να κάνω ζιγκ-ζαγκ και πέρασα όλη την καραμπόλα, όπως είχαν κάνει νωρίτερα κάποιοι άλλοι οδηγοί. Πρέπει να ήμουν ο τελευταίος που το έκανα γιατί μετά δεν έβλεπα κανένα αυτοκίνητο πίσω μου για αρκετά χιλιόμετρα. Τα αυτοκίνητα που προσπέρασα φαινόταν ψιλοτσουγκρισμένα. Δεν είχε γίνει ακόμη το μεγάλο κακό. Η σύζυγος σοκαρισμένη, το παιδί έκλαιγε σε όλη τη διαδρομή ως την Αθήνα. Σταματήσαμε πιο κάτω να συνέλθουμε και βλέπαμε τα αστυνομικά και τα πυροσβεστικά να έρχονται. Ήταν σοκαριστικό. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως σωθήκαμε. Αλλά νοιώθουμε όλοι μας βαθιά λύπη για την κοπέλα που έχασε τη ζωή της και γι αυτούς που τραυματίστηκαν. Σκεφτόμουν στην αρχή τι μπορεί να έπαθε ο οδηγός που έπεσε με δύναμη πάνω στους άλλους, περνώντας μια ανάσα δίπλα από το δικό μας αυτοκίνητο, κι επίσης σκεφτόμουν τι θα είχε συμβεί αν έπεφτε πάνω μας. Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε ακόμη. Κάτι τέτοιο αλλάζει όλη την οπτική σου για τα πράγματα…”