Tου Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας – εκπαιδευτή οδηγών
Στενοχωρημένος και προβληματισμένος με το ατύχημα του μαθητή μου Βασίλη, την ώρα που κινούνταν με το ποδήλατό του προς την υπηρεσία μεταφορών για να πάρει μέρος στις εξετάσεις υποψηφίων οδηγών. Τον κυνήγησαν αδέσποτα σκυλιά, έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου, έπεσε, τραυματίστηκε, σπάζοντας δύο δόντια και παθαίνοντας θλάσεις στα δάκτυλα του χεριού του. Δεν θα μείνω στο θέμα της λύσης των αδέσποτων ζώων που είναι μάστιγα πια για την πόλη μας, αλλά και για όλο τον Δήμο. Δεν είμαι ειδικός να επιλύσω αυτό το θέμα. Το μόνο που έκανα ήταν να μιλήσω με άτομα ευαισθητοποιημένα στο πρόβλημα και εισέπραξα απαντήσεις όπως: «μην το ψάχνεις», «προγράμματα ΕΣΠΑ υπάρχουν, αλλά…», «κάποιες φιλοζωικές είναι μόνο για…». Στο φινάλε, δεν μπορώ να ασχοληθώ και να γίνω αστυνομικός ντετέκτιβ. Είμαι, όμως, διατεθειμένος να δίνω μηνιαία συνδρομή σε έναν σύλλογο ηθικό και δραστήριο, (αν υπάρχει ήδη παρακαλώ πολύ να με συγχωρέσει και θα τον συγχωρέσω και εγώ που δεν τον ξέρω) που θα τελειώσει το θέμα όχι «τελειώνοντας» τα ζώα αλλά φροντίζοντάς τα και στειρώνοντάς τα. Ξέρω και άλλα άτομα που θα ήθελαν το ίδιο με μένα. Επίσης είμαι θυμωμένος που έπρεπε να περιμένω τόσο, για να είμαι «ιν» γράφοντας για την επικινδυνότητα της συνύπαρξης πεζών και οδηγών με ζώα, κυρίως σκυλιά αδέσποτα και δεσποζόμενα χωρίς έλεγχο ( ελεύθερα έξω από το σπίτι, το οικόπεδο, το μαντρί, ή βόλτα με τον ιδιοκτήτη τους χωρίς λουρί, κάτι που απαγορεύεται από τον νόμο). Χρονάκια τώρα πάντα επισημαίνω στο τέλος κάθε δράσης μου τους κινδύνους που διατρέχουν κυρίως τα μικρά παιδιά από τον πανικό της στιγμής. Ένας πανικός που ακυρώνει κάθε πληροφορία και βιωματική εκπαίδευση που έχει λάβει το παιδί όταν το πλησιάζει ακόμα και ένα μικρό σκυλάκι με την πρόθεση να παίξει μαζί του.
Δυστυχώς οι επισημάνσεις αυτές καλύπτονται από το σύρσιμο των καρεκλών και από το στριμωξίδι των παιδιών για να πάρουν το αναμνηστικό της δράσης. Οι εκπαιδευτικοί «δεν πάνε πίσω», κοιτώντας με σαν εξωγήινο που τους λέει κάτι που είναι εκτός των αρμοδιοτήτων τους. Η παρακάτω εξιστόρηση, όπως τη βίωσα, είναι αφιερωμένη στον Θοδωρή, παιδί της β’ Δημοτικού που το έτος 1975, τρομοκρατημένο από κυνήγι σκύλου, πέρασε τρέχοντας την Ιωλκού στην περιοχή Πανταζόπουλου και σκοτώθηκε από διερχόμενο όχημα. Αιωνία του η μνήμη. Λοιπόν, πριν λίγα χρόνια, πατέρας πλένει το αυτοκίνητό του σε πιλοτή σπιτιού στη διασταύρωση Γαλλίας με Ι. Τζάνου. Το κοριτσάκι του παίζει σχοινάκι κοντά του. Ένας πεζός με τον σκύλο του (χωρίς λουρί) πλησιάζει ερχόμενος από περίπατο από την όχθη του Αναύρου. Το σκυλί τρέχει προς το μέρος του κοριτσιού, αυτό αρχίζει να τρέχει και διασχίζει τρέχοντας την Ι. Τζάνου, φεύγοντας από τα όρια που λογικά είχε θέσει ο γονιός της. Αυτή τη στιγμή γράφοντας αυτές τις γραμμές φέρνω στη μνήμη μου το περιστατικό και σταματώ εδώ για διάλειμμα, συνεχίζω σε λίγο. Καλοί μου φίλοι επανήλθα και θα κλείσω την παραπάνω εξιστόρηση με τα λόγια του ιδιοκτήτη του σκύλου στο κοριτσάκι: « Μη φοβάσαι, δεν δαγκώνει». Δεν υπάρχει γομολάστιχα και μπλάνκο στον δρόμο. Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω να διαγράψω την κακιά στιγμή. Κάθε φορά, στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών, δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια επιβεβαιώνομαι, καταφέρνοντας να αποσπάσω την προσοχή του παιδιού την ώρα που διασχίζει κάθετα έναν δρόμο, συζητώντας και «λύνοντας το Κυπριακό», έχοντάς το ακίνητο, στη μέση του δρόμου. Γνωρίζετε ποια είναι η αντίδραση ενός οδηγού, κυρίως νέου, που έχει βιώσει ένα άσχημο περιστατικό με ζώο; Να σας πω εγώ. Ακόμα και αν οδηγεί ένα αυτοκίνητο με κλειστά παράθυρα, καρφώνει το βλέμμα στο τζάμι και στον αντίστοιχο καθρέπτη πατώντας το γκάζι. Ως πιστοποιημένος οδηγός ορεινής ποδηλασίας (γράφω την ιδιότητα όχι για έπαρση απλά για να αποκτήσει ένα ειδικό βάρος ο λόγος μου) έχω δει και «μεγάλα» παιδιά να αποκτούν ξαφνικά εξωπραγματικές δυνάμεις ποδηλατώντας κυνηγημένοι από σκυλιά σε πολυδιαφημισμένα μονοπάτια του Πηλίου. Εξωραϊστείτε και μετά διαφημίστε. Πάλι χωριστήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα! Κλασικό χαρακτηριστικό του Έλληνα. Οι φιλόζωοι, οι «φιλόζωοι» και οι δολοφόνοι. Οι τελευταίοι δεν έχουν χώρο ανάμεσά μας. Όμως, η πρώτη και η δεύτερη ομάδα μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δραστηριοποιηθούν συλλογικά απαιτώντας τα αυτονόητα. Ερώτηση… η μητέρα μου φοβάται τα ζώα σε βαθμό αηδίας θα έλεγα. Από την άλλη ταΐζει τις γάτες και κάθε φορά ρίχνει βλέμματα στα τραπέζια που αδειάζουν για καμιά γατολιχουδιά. Για πείτε μου σας παρακαλώ, αυτός ο άνθρωπος σε ποια ομάδα ανήκει ε;