Τρέχω ξωπίσω σου αγάπη

Της
ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ

Τρέχω ξωπίσω σου αγάπη / και ασύστολα σε κυνηγώ, / μα ποτέ μου δεν σε φτάνω / είναι το βήμα μου αργό.
Βλέπω παντού την αδικία / που εντός μου κουβαλώ, / τη σύγκριση, τη φιλαυτία, / να σε προφτάσω δεν μπορώ…
Μόνη μες’ την «πολιτεία» / της ελεύθερης βουλής, / σχεδιάζω, αποφασίζω, / μα παραμένω ενδεής…
Στην άγνοια τριγυρίζω / μ’ ένα διάχυτο Εγώ, / εμπειρίες συγκομίζω, / διαβαίνω, μηχανορραφώ.
Ως σκλάβος και δουλοπρεπής / τη χαρά αποζητώ / συνοδό και παραστάτη, / στης ερημωμένης ψυχής / τον σβησμένο φανοστάτη…
Μα αυτή με καρτερεί / σε ριζώματα ενδοστρεφή, / στης πολυτίμου κιβωτού / την άφθαρτη πλησμονή…
Σε δωρήματα υψηλά, / και όχι εγωκεντρικά, / στο ανάβλεμμα το σωστικό, / στον πλούτο τον αξιακό.
Στη θεατρική τούτη σκηνή, / ονοματίσαμε αγάπη / τον ρόλο του υποκριτή, / δίνουμε για να πάρουμε / επιφανειακή ηδονή.
Την κάναμε εμπόρευμα, / τη βγάλαμε στο σφυρί, / στο συμπόσιο μιας βραδιάς, / στην ανίερη θωπεία / μιας χλιδάτης μοναξιάς.
Και η άνυδρη ψυχή / παραμένει αενάως «νηστική» / γιατί η δική της αμβροσία / είν’ η αγάπη η αλτρουιστική, / η θεϊκή του νέκταρος ουσία / στην κύκλια κοσμική διαδρομή.
Αν εντός μου θα κοιτάξω / την αγάπη θα αδράξω… / θα την έχω οδηγό / εις τον θολερό καιρό.
Σε περιβόλι ανθηρό / ως ρόδον του ανέμου, / την πλάση θα μυροβολώ / κι η συμπαντική πνοή / δεν θα ρέει μοναχή, / σ’ ένα κλινάρι για δυο / σώματα με μια ψυχή / λευτερώνουνε Θεό.
«Μια καλή ζωή είναι αυτή που εμπνέεται από την αγάπη και καθοδηγείται από τη γνώση».
Αφιερωμένο.