Του Νίκου Διαμαντάκου
Με την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο του βιβλίου με παραξένευσε ο αινιγματικός τίτλος του. Διερωτήθηκα ποια σχέση μπορεί να έχει ο χορός ζεϊμπέκικος με τον επιφανή αρχαίο φιλόσοφο Ηράκλειτο. Έφερα στον νου μου την εικόνα κάποιου να χορεύει ζεϊμπέκικο, μόνος του, σε μικρό χώρο, με ύφος σκεφτικό, βαρύ, με το κεφάλι σκυμμένο, αμίλητος, με αυτοσχέδια βήματα, κάνοντας στροφές, πηδήματα, τσακίσματα, ζωηρές κινήσεις των χεριών, χτυπώντας κατά διαστήματα το έδαφος, άλλοτε με τα πόδια και άλλοτε με την παλάμη του δεξιού χεριού. Φαίνεται σαν κάτι να σκέπτεται, κάτι να τον απασχολεί και να αναζητεί τη λύση του. Ο συγγραφέας γράφει ότι «όλα τα χορευτικά καμώματα των ζεϊμπέκηδων δεν είναι τίποτα άλλο από απόπειρες να κατανοήσουν τον εαυτό τους και τη φύση».
Για την ομοιότητα του ζεϊμπέκικου με τον Ηράκλειο θα συμπληρώνει: «Ο άνθρωπος κατά τον Εφέσιο σοφό, είναι μέρος της φύσης. Ο στόχος του είναι να αναζητήσει το νόημα της ζωής μες απ’ τη γνώση του κόσμου (της Φύσης) και την αυτογνωσία». Αυτή η αναζήτηση της αυτογνωσίας, αλλά και της φύσης είναι ο συνδετικός κρίκος του παλληκαρίσιου, μοναχικού και αυτοσχέδιου χορού με την κοφτερή, αεικίνητη, λεύτερη διάνοια του Ηράκλειτου, χωρίς φραγμούς και υποδείξεις.
Νομίζω όμως ότι η αντιστοίχιση των ελεύθερων σωματικών κινήσεων του ζεϊμπέκικου χορού με τις αέναες και αδέσμευτες πνευματικές αναζητήσεις του Ηράκλειτου μπορεί να επεκταθεί και στον συγγραφέα, γιατί κι αυτός διακρίνεται για την ελευθερία της σκέψης του και των επίμονων ενεργειών του στην αναζήτηση της ομορφιάς των φυσικών τοπίων, είτε σε ήμερες πεδινές περιοχές και δυσπρόσιτα όρη είτε σε γνωστά τουριστικά νησιά και άγνωστες βραχονησίδες. Ο Κυριάκος Παπαγεωργίου είναι ένας «ζεϊμπέκης» οδοιπόρος, ακαταπόνητος ερευνητής των βουνών, αλλά και του θαλάσσιου βυθού, που δεν υπολογίζει κόπους και κινδύνους, έχοντας ως μοναδικό κίνητρο την απόλαυση της φύσης και την ανακάλυψη ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων.
Το βιβλίο έχει 280 σελίδες, μικρών διαστάσεων, που καλύπτονται από 36 κείμενα. Η εκτύπωση έγινε από τις Γραφικές Τέχνες «Παλμός», η βιβλιοδεσία από τον Σ. Γιαννίκο και η επεξεργασία των φωτογραφιών από τον Κ. Στέλιαρο.
Χάρμα οφθαλμών είναι το εμπροσθόφυλλο, που κοσμείται από συνδυασμό καταπράσινου, ανθοστολισμένου παραθαλάσσιου τοπίου, πλατιάς, αμμουδερής παραλίας και γαλήνιας, προκλητικής θάλασσας. Έγχρωμο είναι και το οπισθόφυλλο, μια εικόνα πεδινής ήρεμης φύσης.
Δεν θα αναφέρω τα ονόματα των κεφαλαίων, γιατί τα πιο πολλά έχουν μεταφορική έννοια και δεν προϊδεάζουν για το περιεχόμενό τους. Θα κάνω γνωστά ορισμένα, που αποκαλύπτουν πλευρές του χαρακτήρα και σκέψης του συγγραφέα. Στο κεφάλαιο 4 (σελ. 35), με την επικεφαλίδα «Εαυτογραφία», γράφει, με το γνωστό του χιούμορ: «…Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο της Φύσης, Φιλοσοφία του βουνού και Περιπατητική. Πήρα διδακτορικό στις αναβάσεις και τις καταδύσεις, με ειδικότητα στα Φαράγγια, τα Δάση και τους Βυθούς, με διατριβή που αφορούσε τους καταυλισμούς των αστεριών και τους γαλαξίες των βοτσάλων».
Στο κεφάλαιο 9, «Η πολιτεία των βράχων (σ. 74), ο συγγραφέας, παραλληλίζοντας την ανάβαση στην κορυφή των υψωμάτων με την ανάβαση στην κορυφή του Αγαθού, με την αναζήτηση της γνώσης και της αλήθειας, όπως την ορίζει ο Πλάτων, λέγει: «Η κατάκτηση της ομορφιάς, της γνώσης και της ευδαιμονίας είναι το ζητούμενο της κάθε ανάβασης προς την κορυφή, όποια κι αν είναι αυτή, ανεξάρτητα από τον υψομετρικό της δείκτη».
Στο κεφάλαιο 13, «Κάτω από τις αρχαίες πέτρες»(σ. 102), θα αποφανθεί για τις διάσπαρτες ελληνικές αρχαιότητες: «Οι άγιες τούτες πέτρες δεν είναι ξένα σώματα. Είναι μνημεία φυλαγμένα στο θηκάρι της ιστορίας. Κάτω από αυτές κρύβεται η μεγάλη δόξα. Είναι το βιος μας, ο τόπος μας και τελικά η μοίρα μας.
Επιστεγάζει τους λογισμούς του με τους στίχους του Ελύτη «Της πατρίδας μου ομοιώθηκα. Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα».
Το κεφάλαιο 35, «Πλήρης ημερών» (σ. 264) οδηγεί τη σκέψη μας στο τέρμα της επίγειας ζωής, καθόσον η παραπάνω φράση λέγεται για όσους ήταν τυχεροί ή άτυχοι (σε κάποιες περιπτώσεις) να ζήσουν πολλά χρόνια. Ο διακρινόμενος για τη φιλοσοφική θεώρηση των γεγονότων Κυριάκος Παπαγεωργίου εξετάζει από πολλές θέσεις τη διάβαση των ανθρώπων από τον πλανήτη μας. Μεταξύ των άλλων απόψεων λέγει και τούτες: «Πλήρης είναι η ζωή των δυνατών φύσεων, που διαθέτουν πλούσιο εσωτερικό κόσμο, ένταση ζωής, και ηθικής πίστης, μα και διανοητική ωριμότητα, συνείδηση και ψυχική τελείωση… Πλήρης ημερών είναι ο «ζωντανός» αποδημήσας (όσων χρονών και αν είναι) κι όχι ο «ζωντανός» νεκρός των εκατό χρόνων, που έζησε μια ζωή σαν πεθαμένος».
Αγαπητέ αναγνώστη της λιτής αυτής βιβλιοπαρουσίασης, αν βρίσκεις ενδιαφέρουσες και βάσιμες τις δειγματοληπτικές από μένα απόψεις του συγγραφέα, νομίζω ότι θα ευχαριστηθείς και θα ωφεληθείς αν διαβάσεις όλο το βιβλίο. Είναι γραμμένο με πλούσια νεοελληνική γλώσσα, στολισμένη σε κάποια σημεία με λέξεις από τη λόγια και την αρχαιοελληνική γλώσσα.
Στον ακαταπόνητο, αειθαλή αναζητητή των δωρεών της φύσης, της δόξας των ιστορικών μνημείων και στον οραματιστή μιας αλάθευτης και γόνιμης πορείας του ανθρώπου, αγαπητό Κυριάκο Παπαγεωργίου, εύχομαι από καρδιάς σωματική και πνευματική ικμάδα για πολλά χρόνια.