Tο Θέατρο Πορεία, θέλοντας να βοηθήσει με τον τρόπο του στην αντιμετώπιση της δοκιμασίας που περνάει η χώρα μας, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο τη δυνατότητα να παρακολουθήσει εμβληματικές θεατρικές παραστάσεις από την εικοσαετή πορεία της, χωρίς κανένα οικονομικό αντίτιμο.
Κάθε ημέρα θα είναι διαθέσιμη μία διαφορετική παράσταση από το αρχείο. Μέσα από το site, στον σύνδεσμο κάθε παράστασης, μπορείτε να παρακολουθήσετε τις παραστάσεις στις ημερομηνίες που έχουν οριστεί. Ο προγραμματισμός παρατίθεται αναλυτικά παρακάτω.
Ξεκινάει με τη Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, την Τρίτη 24/3, που θα είναι διαθέσιμη από τις 10:00 το πρωί έως τις 10:00 το πρωί της επόμενης ημέρας. Επιπρόσθετα, οι λήψεις των παραστάσεων, ιδιαίτερα εκείνων των τελευταίων ετών (όπως λ.χ. η Μεγάλη Χίμαιρα, οι Τρεις Αδερφές, Το Κτήνος στο Φεγγάρι, Το Ευχαριστημένο. κ.ά.), παρουσιάζουν και κινηματογραφικό ενδιαφέρον, καθώς έχουν γυριστεί από επαγγελματίες κινηματογραφιστές με έξι κάμερες και κοντινά πλάνα.
Επιπλέον, θα έχετε ελεύθερη πρόσβαση και στα εξαιρετικά προσεγμένα προγράμματα των παραστάσεων αυτών, τα περισσότερα εκ των οποίων περιέχουν και το κείμενο της παράστασης.
Στο σημείο αυτό, θα θέλαμε να επισημάνουμε τη θεμελιώδη διαφορά της παρακολούθησης μίας παράστασης στο θέατρο απ’ ό,τι στην οθόνη. Η θεατρική τέχνη παίρνει υπόσταση μόνο διά ζώσης και δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε όλη της την έκταση πουθενά αλλού παρά στη σκηνή του θεάτρου, καθώς η αμιγώς κιναισθητική εμπειρία που προσφέρει το θέατρο στον θεατή νοείται μόνο με την αλληλεπίδραση ηθοποιών-κοινού. Ωστόσο, το θέατρο στην παρούσα συγκυρία -έστω δια της οθόνης- μπορεί να παρηγορήσει και κυρίως να θυμίσει την αξία όσων θεωρούσαμε αυτονόητα. Μπορεί επίσης να εμψυχώσει το κοινωνικό σύνολο, που τόση ανάγκη έχει τώρα από ποιοτική ψυχαγωγία. Είμαστε βέβαιοι ότι το τέλος αυτής της παγκόσμιας περιπέτειας θα μας βρει διαφορετικούς, πιο ενωμένους, με μεγαλύτερη συμπόνια και ανθρωπιά, πιο δημιουργικούς ουσιαστικά.
Η βοήθειά σας, όταν θα ανοίξει πάλι το θέατρο Πορεία, θα είναι πολύτιμη. Η συνδρομή σας, που θα σας κάνει Μέλη, Φίλους, Υποστηρικτές του θεάτρου μας, πέραν των προνομίων που προσφέρει, θα μας δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικότητα το πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά προσεγμένο πρόγραμμα της χειμερινής περιόδου ’20-’21, με τη μεγαλύτερη πάντα φροντίδα στην ποιότητα και τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και μας έχουν καταστήσει την τελευταία δεκαετία σημαντικό πολιτιστικό πόλο της Αθήνας.
Μέσα από την ιστοσελίδα μας www.poreiatheatre.com μπορείτε σε συγκεκριμένες ημερομηνίες να απολαύσετε δωρεάν τις εξής παραστάσεις από το αρχείο:
Η Μεγάλη Χίμαιρα
του Μ. Καραγάτση, σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2015, Τρίτη 24/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Σε αυτό το επικό ερωτικό μελόδραμα παρακολουθούμε την ιστορία μιας παθιασμένης με την ελληνική κλασική παιδεία Γαλλίδας, της Μαρίνας Μπαρέ, που έρχεται να ζήσει στην Ελλάδα ερωτευμένη και παντρεμένη με έναν Έλληνα εφοπλιστή. Ερχόμενη σε επαφή, όμως, με την ίδια τη χώρα των ονείρων της, συναντά τις δικές της Χίμαιρες: το δραματικό τοπίο, τραχύ κι αισθησιακό ταυτόχρονα, την παρασύρει σε μια μοιραία δίνη πάθους, πυροδοτεί τα παλιά ψυχολογικά της τραύματα και την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.
Το Ευχαριστημένο
της Μαρίνας Καραγάτση, σε διασκευή Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2018, Τετάρτη 25/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Το Ευχαριστημένο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, αγαπήθηκε από το κοινό και απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, τόσο για την προσέγγιση του πρωτοτύπου και τις ερμηνείες των ρόλων, όσο και για τη συζήτηση που προκάλεσε πάνω στην καλλιτεχνική προσωπικότητα και τον ρόλο της ως οικογενειάρχη, αλλά και στη σχέση πατέρα-παιδιού εν γένει.
Η διασκευή του μυθιστορήματος, που μετατρέπει τους απολογητικούς, απολογιστικούς και συγχωρητικούς μονολόγους σε πλήρες θεατρικό έργο και που υπογράφει η Έρι Κύργια, μας μεταφέρει στο σπίτι της οικογένειας του συγγραφέα Μ. Καραγάτση. Μέσα σε τρεις ημέρες αγρύπνιας του λογοτέχνη και μέσα από το βλέμμα της μικρής Μαρίνας, αποκαλύπτονται όλα όσα στοίχειωσαν και πλήγωσαν μία από τις πιο γνωστές οικογένειες της Ελλάδας, ή απλώς μία οικογένεια. Και αν οι σκοτεινές στιγμές υπερέχουν των φωτεινών, η συμφιλίωση με το παρελθόν αποδεικνύεται ο μόνος δρόμος.
Ύψωμα 731
σε κείμενο και σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, 2019, Πέμπτη 26/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Το 1941, στο Ύψωμα 731, ο ολιγάριθμος ελληνικός στρατός κατορθώνει μια συντριπτική νίκη επί του πολυάριθμου ιταλικού στρατού του Μουσολίνι, στην προσπάθεια του τελευταίου να καταλάβει την Ελλάδα. Στη μάχη που δόθηκε, τα γεγονότα και οι αριθμοί αγγίζουν τη σφαίρα του παράδοξου όσον αφορά τον μικρό αριθμό των Ελλήνων οπλιτών αλλά και τους τρόπους με τους οποίους αντιμετώπισαν μία ιταλική επίθεση μυθικών διαστάσεων.
Στην παράσταση, με όχημα την αφήγηση των γεγονότων, η μάχη ανάγεται στο υπαρξιακό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων, εκεί όπου νικάει ο παράδοξος τρόπος σκέψης, αυτός που αντιβαίνει στην κοινή αντίληψη και έρχεται σε σύγκρουση με τις εκάστοτε κρατούσες αντιλήψεις ή την κοινή λογική· εκεί όπου η νίκη του παράδοξου τρόπου σκέψης περιέχει ως κεντρική έννοια την αξία της ελευθερίας, απέναντι σε μια δύναμη, που αρχικά φαντάζει άτρωτη, και που προσπαθεί βίαια να εγκαθιδρύσει στο υπαρξιακό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων ένα πρότυπο κανονικότητας και ομογενοποίησης που τελικά μας απομονώνει από την ίδια τη ζωή.
Πληροφορίες που αντλούνται από εφημερίδες και μαρτυρίες της εποχής, καθώς και συνεντεύξεις και απομνημονεύματα ανθρώπων που συμμετείχαν στη μάχη, μεταστοιχειώνονται σε μουσική, κίνηση και λόγο.
Η Αγριόπαπια
του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2017, Παρασκευή 27/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ο Γκραίγκερς γυρίζει στην πατρίδα του έπειτα από χρόνια απουσίας σ’ ένα ερημικό μέρος, όπου ανέπτυξε τη φιλοσοφία του για τη ζωή, την οποία αποκαλεί «επιταγή του ιδεώδους» και συνοψίζεται στον αγώνα για επίτευξη της αλήθειας με κάθε θυσία. Επιστρέφοντας ξανασυναντά τον παιδικό του φίλο Γιάλμαρ Έκνταλ, ο οποίος ζει σε μία πλάνη ως προς την οικογενειακή του γαλήνη, τη συζυγική του ευτυχία και το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Ο Γκραίγκερς τον θεωρεί τότε ιδανικό παραλήπτη για την «επιταγή» του και επιχειρεί να οδηγήσει την οικογένεια Έκνταλ στη συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησής της και να «σώσει» με κάθε κόστος την αγριόπαπια από τον βυθό.
Οι Τρεις ευτυχισμένοι
του Eugène Labiche, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, 2017, Σάββατο 28/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
«Η τέχνη του να κάνεις τον πατέρα της κοπέλας, που αρχικά έλεγε όχι, να πει ναι»: αυτή είναι η «συνταγή» που ο Labiche δίνει για το vaudeville, το είδος που υπηρέτησε με πάθος και τροφοδότησε με δεκάδες άκρως διασκεδαστικά κι επιτυχημένα έργα. Αυτή τη συνταγή, της διαρκούς και εν τέλει πλήρους μεταστροφής της δραματικής εξέλιξης, χρησιμοποιεί και στο έργο του Οι Τρεις ευτυχισμένοι (Le plus heureux de Trois, 1870), που έγραψε (σε συνεργασία με τον Edmond Gondinet) ως αντίδραση –όπως λέγεται– στον ισχυρισμό ενός κριτικού, σύμφωνα με τον οποίο «η μοιχεία δεν θα μπορέσει ποτέ να προκαλέσει γέλιο». Με το έργο του αυτό, ο Labiche αποδεικνύει κατά τρόπο αδυσώπητο ότι ο παραπάνω ισχυρισμός δεν ισχύει!
Τρεις Αδερφές
του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2016, Κυριακή 29/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Το κλασικό αριστούργημα μέσα από την σύγχρονη ματιά και αναπάντεχη δραματουργία του Δημήτρη Τάρλοου, που καθοδήγησε 15 ηθοποιούς σε προσωπικά ρεσιτάλ, παίχτηκε για 2 συνεχόμενες θεατρικές σεζόν, το παρακολούθηκαν πάνω από 30000 θεατές σε 150 sold-out παραστάσεις και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο του Τύπου. Ο Αντόν Τσέχοφ έγραψε τις Τρεις Αδερφές -ένα έργο για την προσδοκία- το 1901, στο γύρισμα του 20ου αιώνα. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο του «κωμωδία» και τους χαρακτήρες του «μπουφόνους», καθώς φέρνει κάθε έναν από αυτούς, κάθε τους ελπίδα, κάθε τους αγωνία, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, όπως αυτή σμιλεύεται αμείλικτα από τον χρόνο.
Μιράντα
βασισμένο στην Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Oskaras Korsunovas, 2016, Δευτέρα 30/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ένα από τα τελευταία έργα (ίσως το τελευταίο) του Σαίξπηρ η Τρικυμία (1610) ως επί το πλείστον ερμηνεύεται ως μια féerie, ένα παραμύθι για ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραβλέπεται το απόσταγμα σοφίας που έχει ενσταλάξει στην ιστορία ο συγγραφέας. Πράγματι, η ανάγνωση του έργου κατά Γιαν Κοτ επιτρέπει να δούμε τα μυθωδώς διαδραματιζόμενα πάνω στο νησί του Πρόσπερου ως έναν αγώνα για την εξουσία και ως μια «επανάληψη της ιστορίας του κόσμου» και μάλιστα από τη φαρσική της πλευρά. Η Τρικυμία (The Tempest, περ. 1610-11) θεωρείται το τελευταίο έργο και ένα από τα πλέον σημαντικά του Σαίξπηρ. Έχει ειπωθεί πως το έργο συνιστά την ποιητική διαθήκη, τον αποχαιρετισμό στο θέατρο, τη φιλοσοφική και καλλιτεχνική αυτοβιογραφία του συγγραφέα. Ο Jan Kott, στην ανάγνωση του οποίου στηρίχτηκε ο σκηνοθέτης της παράστασης, Oskaras Korsunovas, βλέπει την Τρικυμία, όπως όλα τα μεγάλα σαιξπηρικά δράματα: «το γεμάτο πάθος ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τον πραγματικό κόσμο».
Το Κτήνος στο Φεγγάρι
του Richard Kalinoski (Playwright 615 Dove St. Oshkosh, WI 54902 920.232.5635 [email protected] kalinosk
Το Κτήνος στο Φεγγάρι αποτελεί ένα ενδιαφέρον «υβρίδιο» του παραδοσιακού παραστατικού θεάτρου και της αφήγησης ιστοριών. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου απαιτεί τη σύμβαση του «τέταρτου τοίχου», αλλά ο Καλινόσκι συμπεριέλαβε έναν αφηγητή, που απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό.
Η Υπόθεση της Οδού Λουρσίν
του Eugene Labiche, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα, 2010, Τετάρτη 1/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ένας εισοδηματίας κι ένας μάγειρας, πρώην συμμαθητές, ξυπνούν στο ίδιο κρεβάτι, χωρίς κανείς από τους δύο να αναγνωρίζει τον άλλον, ή να θυμάται την συνθήκη που τους έφερε εκεί. Κουβέντα στην κουβέντα, αρχίζουν να πιστεύουν ότι το προηγούμενο βράδυ, μεθυσμένοι σε μία συνάθροιση παλαιών συμμαθητών, διέπραξαν ένα φρικτό έγκλημα. Χώνονται όλο και πιο βαθιά στον εφιάλτη του ανύπαρκου εγκλήματος, μέχρι που αποκαλύπτεται η αλήθεια. Μία αλληγορία για την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από τον άλλον, αλλά και από τις ίδιες του τις πράξεις, την ενοχή του καπιταλισμού, με το ειρωνικό και σαρκαστικό αλλά και συνάμα τρυφερό βλέμμα ενός αστού: του υπέροχου Ευγένιου Λαμπίς (Eugene Labiche).
Βάκχες
του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Renate Jett, 2008, Πέμπτη 2/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Η πασίγνωστη και πάντα επίκαιρη τραγωδία του Ευριπίδη, που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε σε κλειστό χώρο, στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά («πνευματικό άθλο» την έχουν χαρακτηρίσει ορισμένοι), μεταφέρεται στο σήμερα και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε ζητήματα που απασχολούσαν την κοινωνία 2.500 χρόνια πριν και που συνεχίζουν να μας απασχολούν ακόμη και σήμερα: Είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και αντιλήψεις ή παραμένουμε στο γνώριμο και το βολικό, γιατί θα μας εξαγρίωνε η πορεία προς το άγνωστο; Φοβόμαστε ή όχι να εισχωρήσουμε στο σκοτάδι του υποσυνείδητου που περιέχει γνώση για την ύπαρξή μας; Μήπως ζούμε με την αίσθηση της ασφάλειας ότι τίποτα από αυτά που εξιστορούνται δεν θα μπορούσε να συμβεί σ’ εμάς;
Το Τυφλό Σημείο
του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα, 2008, Παρασκευή 3/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ό,τι σε εμποδίζει να προχωρήσεις, είσαι αναγκασμένος να το αφήνεις πίσω. Μπορεί να λυπάσαι, όμως είσαι αναγκασμένος. Το τι θα κάνει αυτό που αφήνεις πίσω είναι δική του υπόθεση. Δεν σε αφορά. Μπορεί να λυπάσαι αλλά δεν σε αφορά. Και άλλωστε ο δρόμος σου ανήκει. Σ’ αυτό το σπονδυλωτό έργο μια νέα γυναίκα, η Νίκη, εξαιτίας του θανάτου του άντρα της και βιώνοντας ένα αφόρητο πένθος, μπλέκεται σε ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι με πρωταγωνιστές ακραία πεζούς και πεζά ακραίους ανθρώπους.
Δάφνης και Χλόη
Ταξίδι Αναψυχής βασισμένη στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα του Λόγγου και στη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου, σε σκηνική σύνθεση και σκηνοθεσία του Cezaris Grauzinis, 2006, Σάββατο 4/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Χορέψτε τώρα που παίζει η μουσική. Λίγο μετά θα αντηχεί η σιωπή. Αυτό είναι. Παίζουμε για να ξεχάσουμε. Παίζουμε για να ξεχαστούμε. Παίζουμε για τη χαρά του παιχνιδιού. Αλλά ο έρωτας έχει ήδη πετάξει μακριά.