Της Ελευθερίας Δαγγούρα,
μέλους της Κ.Ε. του ΜέΡΑ25
Η μνήμη είναι κάποτε η καταφυγή και η αντίσταση.
Ανήσυχη, σαρωτική, διατρέχει το παρελθόν επισκοπώντας και ανακατανέμοντάς το, παραβάλλοντας εικόνες, εντυπώσεις και βιώματα, ανθολογώντας αφετηρίες και συμπεράσματα.
Αποσπάσματα του πρόσφατου, όσο και μακρινού πια βίου μας – συμβάντα και δρώμενα, ασήμαντα ή σπουδαιότερα, μικρά θαύματα, εκπλήξεις, συγκινήσεις κι αισθήματα ταπεινά, αθώα και άγια της καθημερινότητας – που γίνονται το δισκοπότηρο της ευτυχίας, που συνιστούν βίο, εντέλει, ιδιωτικό. Αυτόν τον βίο προασπίζεται η μνήμη που αντιστέκεται. Αυτή η συναίσθηση, του ιδιωτικού βίου, αναγκαία όσο το οξυγόνο, προϊούσης της κρίσεως φθίνει, εκφυλλίζεται και υποσκάπτεται.
Αυτή του η αποδυνάμωση είναι φυσικά έργο και στρατήγημα της πολιτικής εξουσίας. Έχουν εκτραπεί σε τόση αθλιότητα τα πολιτικά ήθη, έχουν τόσο οι παραστάσεις μας βιαίως μεταβληθεί, έχουν τόσο οι αναλογίες με το παρελθόν συμπιεστεί, που επηρέασαν αρνητικά την εσωτερικότητα, την ενδιάθετη στάση μας προς τα πράγματα. Ποια είναι σήμερα η βιωματική σχέση μας με το κέφι, τη χαρά, την τέρψη, την ψυχαγωγία, την αναψυχή, τη φαντασία τέλος, αυτή τη μεγάλη πύλη των ονείρων και της ζωής, ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη ίσως ανθρώπινη αρετή;
Ευθέως ανάλογη της έκπτωσης του ιδιωτικού βίου, είναι και η στάθμη του δημόσιου λόγου. Γλυκανάλατες γενικότητες και ωραιοποιημένα λεκτικά κλισέ περιγράφουν καταστάσεις που απαιτούν πολιτικές δεσμεύσεις, ενώ η απάντηση της κυβέρνησης «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε», στην ουσία του προβλήματος, καταδεικνύει ότι δεν πρόκειται για ροπή των λογογράφων της στη συγγραφή αποτυχημένων εκθέσεων Γυμνασίου, αλλά ότι είναι συνειδητή απόφαση να στηρίζει έναν νεοφιλελευθερισμό με απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και τιμωρία.
Στις ασκήσεις επί χάρτου, τα σχεδιαγράμματα και τα διαγράμματα, δεν έχουν καμιά πρακτική σημασία. Η δημιουργική αριθμητική με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση αποτελεί μια κυνική επιπολαιότητα χωρίς πολιτική ηθική.
Όλες οι αποφάσεις της είναι μια παραδοχή της ευθύνης της, της ολιγωρίας, της προσήλωσής της σε συμφέροντα και της εγκληματικής πρακτικής της.
Η κυβέρνηση, γνώριζε πολύ καλά ότι η μόνη άμυνα απέναντι στον κορωνοϊό, ήταν η στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας. Η πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών, η δημιουργία πολλών ΜΕΘ και η στήριξη των ανθρώπων του ΕΣΥ σε όλα τα επίπεδα. Το παραδέχεται ήδη ο βαρύς καπιταλισμός της Ευρώπης. Δεν το έκανε όμως γιατί κάθε πρόσληψη, ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων και των κοινωνικών δομών είναι αντίθετη με τα σχέδιά της. Αν ενισχυόταν το ΕΣΥ και κυρίως αν αναγνωριζόταν η προσφορά του από τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να καταργηθεί ή να παραχωρηθεί σε ιδιώτες κομμάτι του. Θα είχε απέναντι και αυτούς που προσέλαβε και τη χώρα που σώθηκε. Δυστυχώς, θέλει σύστημα υγείας ελεγχόμενο από ιδιώτες και ασφαλιστικές. Αυτός είναι ο λόγος που δεν το ενίσχυσε. Το θεωρητικό ηθικό δίλημμα το έχει λύσει ιδεολογικά. Θάνατος και κέρδος. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει άγιο το χρήμα, όχι τη ζωή των ανθρώπων.
Με το πένθος για χιλιάδες νεκρούς να καταθλίβει, με το σύστημα Υγείας να ασφυκτιά και την ανασφάλεια να συνοδεύει κάθε βήμα μας, η κυβέρνηση τραμπαλίζεται σε πολλά, αλλά δεν αποχωρίζεται τα βασικά. Πρώτον, να βολέψει τους τοκιστές της πολιτικής της, όπως σχολάρχες, κολεγιάρχες, μιντιάρχες, κλινικάρχες, ολιγάρχες. Κοντά σ’ αυτούς, και τα δικά της παιδιά. Και δεύτερον, με αριθμητή τα άριστα ΜΜΕ της, να κάνει τους άριστους αρεστούς ακριβώς σ’ αυτούς που πληρώνουν τα σπασμένα της αριστείας τους. Να επιβάλει ένα Σύνδρομο της Στοκχόλμης, έτσι που να αγαπήσουμε αυτούς που μας κρατούν ομήρους.
Το 2020 ήταν δύσκολη χρονιά. Χάσαμε ανθρώπους. Είδαμε τον σκοταδισμό και την εκμετάλλευση να γιγαντώνεται, σπρώχνοντας τόσο κόσμο στην αγκαλιά της απόγνωσης. Χάσαμε δημοκρατικές ελευθερίες που γενιές ολόκληρες θυσιάστηκαν για να έχουμε. Διαπιστώσαμε πως, πράγματι, η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους δεν ήταν ποτέ θέμα αγορών. Ήταν εργαλείο που η τρόικα το χρησιμοποιούσε για να μεταφέρεται η περιουσία, κρατική και τώρα ιδιωτική, στην ολιγαρχία – χωρίς – σύνορα.
Όμως, το 2020 μας έκανε κι ένα μεγάλο δώρο. Μας αποκάλυψε το μέγα, το ελπιδοφόρο, μυστικό που η εξουσία δεν ήθελε να μάθουμε: Ότι τα πάντα μπορούν να είναι διαφορετικά. Ότι ο Μπρεχτ είχε δίκιο όταν είπε πως επειδή τα πράγματα είναι όπως είναι δεν θα παραμείνουν όπως είναι.
Τώρα, στο χέρι μας είναι το 2021 να γίνει η αρχή της ριζικής αλλαγής υπέρ των πολλών. Σε όλη την Ελλάδα. Σε όλα τα μήκη και σε όλα τα πλάτη της Γης.