Της
Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc,
αρθρογράφου,
ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι και καλή Κυριακή να έχουμε! Μετά από δύο χρόνια αγκαλιά κυριολεκτικά με τον Covid-19, με ελάχιστες θεατρικές παραστάσεις να παίζονται κυρίως το καλοκαίρι και αυτές με πολλά-πολλά μέτρα προστασίας, άρχισαν δειλά-δειλά τα θέατρα, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί να βγαίνουν από το καβούκι τους και να παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Έτσι κι εγώ τόλμησα και πήγα σε μία θεατρική παράσταση στο Θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής και μπορώ να πω ότι πραγματικά άξιζε να περιμένω δύο χρόνια για να δω θέατρο. Μια παράσταση που από τα πρώτα λεπτά καταλάβαινες ότι μάλλον κάτι συμβαίνει εδώ.
Και μιλάω για τη θεατρική παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου, από τη θεατρική ομάδα Εστία Θεάτρου Ερινεώς, της οποίας καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο αγαπητός Γιάννης Τράντας, ιδρυτικό και βασικό στέλεχος της Θεατρικής Λέσχης Βόλου (1977-1992) και ιδρυτής του Ερινεώ, η οποία παίχτηκε την Πέμπτη 26 και την Παρασκευή 27 Μαΐου, στις 9.30 μ.μ., σ’ ένα κατάμεστο θέατρο και τις δύο μέρες στην Παλαιά Ηλεκτρική, εδώ στον Βόλο.
Η Εστία Θεάτρου Ερινεώς Βόλου για όσους δεν το γνωρίζετε, είναι μια αστική μη κερδοσκοπική πολιτιστική εταιρία με έδρα τον Βόλο, που από το 1992 έχει παρουσιάσει πάνω από πενήντα παραγωγές στην Ελλάδα και σε διεθνή φεστιβάλ (Ηρώδειο, Κίεβο, Τιρόλο, Άδανα, Κωνσταντινούπολη, Ιεροσόλυμα, Τελ Αβίβ κ.ά.) με διακρίσεις και βραβεία. Ιδιαίτερα τα αρχαία ελληνικά κείμενα στην πρωτότυπη και νεοελληνική γλώσσα, αλλά και τα νεοελληνικά είναι το αντικείμενο της ενασχόλησης της θεατρικής ομάδας (Όμηρος, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Παλαμάς, Σικελιανός, Ρίτσος, Απόστολος Παύλος, Παπαδιαμάντης, Καβάφης, Ν.Γ. Πεντζίκης, Απόκρυφα Ευαγγέλια, Σεφέρης, Ελύτης, αλλά και μεταφράσεις του Λόρκα, Σαίξπηρ, Ναζίμ Χικμέτ, Ασίζ Νεσίν κ.ά.). Έχουν συμμετάσχει και συμπράξει διακόσιοι και πλέον καλλιτέχνες απ’ όλους τους χώρους της τέχνης. Όπως ανέφερα και πιο πάνω καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο Γιάννης Τράντας.
«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι το τελευταίο έργο που έγραψε ο Λόρκα, το 1936, και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1945. Μαζί με τη «Γέρμα» και το «Ματωμένο γάμο» αποτελούν την τριλογία της «Ισπανικής υπαίθρου» του συγγραφέα.
Η άκρως αυτή φεμινιστική παράσταση είναι γεμάτη έρωτα, πάθη και δράμα, καθώς το αρσενικό είναι απόν – παρόν και συντονίζει διά της απουσίας – παρουσίας του όλη την παράσταση. Σε μια εποχή όπου το γυναικείο ζήτημα με αφορμή τις τόσες γυναικοκτονίες είναι στο προσκήνιο και απασχολεί την κοινωνία και όλους μας, κάποιες γυναίκες αναζητούν την ταυτότητά τους, παλεύουν για την ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους, δεν υποτάσσονται στη θέληση και την αυταρχικότητα της μάνας που η επιθυμία της είναι οι κόρες της να είναι υπόδουλες, καθώς επιβάλλει οκταετή εγκλεισμό μετά τον θάνατο και του δεύτερου συζύγου της και προσπαθούν για τη γυναικεία τους χειραφέτηση, μα πάνω από όλα χάνονται για τον απόλυτο, τον εκτυφλωτικό, τον μεγάλο έρωτα, που όλα τα δαμάζει και ταυτόχρονα όλα τα απελευθερώνει.
Μια συγκλονιστική παράσταση, με άψογη σκηνοθεσία, άψογες ερμηνείες, την οποία αξίζει να δούμε εμείς οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες μαζί μας. Ο Γιάννης Τράντας καταφέρνει τόσο πολύ έντονα να αφυπνίσει την υποβόσκουσα οργή και δυσαρέσκεια, τον πόνο και γενικά τα αρνητικά συναισθήματα των κοριτσιών και να τα μετατρέψει σε μεγαλειώδη αισθήματα ελευθερίας, ανεξαρτησίας, έρωτα και επανάστασης που πραγματικά του αξίζουν πολλά-πολλά συγχαρητήρια. Άλλωστε όλες οι δουλειές του Γιάννη Τράντα διαπνέονται από μία αύρα επαναστατικότητας, αφύπνισης και λύτρωσης, όπως για παράδειγμα ο Αίαντας του Γιάννη Ρίτσου και ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου.
Η σκηνοθεσία του είναι μεστή, επικεντρωμένη στον στόχο που είναι να καταδείξει αυτή τη βία και τον πόνο του συναισθήματος και εν τέλει την προσπάθεια προς την κάθαρση όπως ακριβώς στις αρχαίες τραγωδίες. Γιατί «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι μια αρχαία τραγωδία και έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να είναι μία τέτοια.
Τα υπέροχα ρούχα του γνωστού σχεδιαστή Parthenis κλέβουν κυριολεκτικά την παράσταση και «ντύνουν» άψογα τα συναισθήματα, η εξαιρετική μουσική του υπέροχου Πέτρου Δουρδουμπάκη δίνει όλη την απαραίτητη ένταση και το δράμα, οι μοναδικές σκηνικές κατασκευές του ζωγράφου Νίκου Κουλουμπρούκα (Nik Kool) είναι σαν πίνακες της Αναγέννησης, οι δε κυρίες που ερμηνεύουν τους ρόλους έχουν δώσει πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό. Επίσης οι φωτογραφίες του Λευτέρη Πλαβού είναι χάρμα οφθαλμών.
Η παράσταση θα ξαναπαιχτεί στον Βόλο όπως έμαθα, αλλά θα παρουσιαστεί επίσης και στην Αθήνα. Αξίζει πραγματικά να τη δείτε γιατί κατά τη γνώμη μου θα είναι μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχετε δει, γεμάτη συγκίνηση και ομορφιά! Μην την χάσετε!
Ώς την επόμενη φορά, να έχετε την αγάπη μου!