Άρθρα

Το συμφέρον της πατρίδας και της κοινωνίας υπέρτερο πάντων

ΜΕΙΚΟΠΟΥΛΟΣ-660x330

Του Αλέξανδρου Μεϊκόπουλου, Βουλευτή Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ

Η μεγαλειώδης νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές στις 25 του Γενάρη έφερε μία αλλαγή στον τρόπο διακυβέρνησης και αντίληψης της εξουσίας.
Για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια, πολίτες από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και κοινωνικά περιβάλλοντα περιέβαλαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα με την εμπιστοσύνη τους, παρέχοντάς του την εξουσιοδότηση, προκειμένου να τους επαναφέρει στο δρόμο της ελπίδας και της προοπτικής εξόδου από τη λογική των Μνημονίων.
Στο διάστημα αυτό, των πέντε μηνών, ο Πρωθυπουργός και το επιτελείο του προέβησαν σε μία πολυπρόσωπη και πολυεπίπεδη διαπραγμάτευση με στόχο το καλύτερο δυνατό για τη χώρα.
Η τιτάνια προσπάθειά του να εξαντλήσει κάθε περιθώριο εξεύρεσης λύσης για το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας και για την παράλληλη απαγκίστρωσή της από τις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, του πιστώνεται εξ ολοκλήρου. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενδεχομένως να αποτελεί τον μόνο Πρωθυπουργό, τη σκληρή περίοδο των Μνημονίων, που πάλεψε όσο κανείς διαπραγματευόμενος υπό αντίξοες συνθήκες για το παρόν και το μέλλον της χώρας του.
Ωστόσο, η ενδιάμεση συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου έμεινε κενό γράμμα. Η αναζήτηση μίας νέας συμφωνίας διαρκώς αναβαλλόταν καθώς φάνηκε εκ των πραγμάτων ότι σε καμία στιγμή δεν υπήρχε σύμπνοια ούτε στη μέθοδο ούτε στη λογική ούτε στις όποιες προτάσεις ένθεν κακείθεν.
Το διαρκές ναυάγιο των διαπραγματεύσεων ολοκληρώθηκε στις 25 Ιουνίου με την τελική πρόταση των Θεσμών.
Ο Πρωθυπουργός προσέφυγε στον λαό αναδεικνύοντας τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τόσο του ίδιου, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τον να απορρίψει την πρόταση αυτή, με σκοπό να επανεκκινήσει την διαπραγμάτευση εντός της Ευρωζώνης πιο ισχυρός διπλωματικά.
Παράλληλα όμως, η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, το αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας να εκφραστεί δημοκρατικά, αντιμετωπίστηκε από τους εταίρους μας με μία κίνηση απρόσμενη πολιτικά και κυρίως επικίνδυνη οικονομικά. Παρά τα αλλεπάλληλα αιτήματα του ίδιου του Πρωθυπουργού για παράταση της ρευστότητας μέσω ELA έως ότου λάβει την ετυμηγορία του λαού, η ΕΚΤ δεν τα έκανε δεκτά με άμεση συνέπεια να κλείσουν οι Τράπεζες και να οδηγηθούμε σε capital controls.
Παρά την άνευ προηγουμένου προπαγάνδα και τη μετατροπή του ερωτήματος από «αποδοχή ή μη του σχεδίου των Θεσμών» σε υποστήριξη του «ευρώ έναντι της δραχμής», το ΟΧΙ με 61,5% απέδειξε την ωριμότητα της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η οποία έστειλε ένα διττό μήνυμα:
• Στον Πρωθυπουργό, με σκοπό να τον οπλίσει με ένα δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί εν όψει της επανέναρξης των συνομιλιών για την υπογραφή μιας βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης συμβιβαστικής λύσης.
• Στο εγχώριο κατεστημένο με σκοπό να το παραμερίσει από την επέμβασή του άμεση ή έμμεση στην εξέλιξη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, καθώς στην ουσία αποδείχθηκε το μόνο υπεύθυνο για την σημερινή τραγική κατάσταση.
Η εβδομάδα που ακολούθησε ενδεχομένως να αποτελεί την πιο σημαντική εβδομάδα της Μεταπολίτευσης με όρους ιστορικούς και πολιτικούς. Ύστερα από μία μαραθώνια συνεδρίαση της Συνόδου Κορυφής, με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ευρωζώνης εχθρικά διακείμενα προς την κυβέρνηση, το διπλωματικό παιχνίδι φάνταζε εξ αρχής χαμένο. Η σύγχρονη Ευρώπη αποδείχθηκε ότι δεν είχε καμία σχέση με την Ευρώπη των ιδρυτών της και των μεγάλων οραματιστών της.
Το συντριπτικό σύνολο των κρατών μελών συντάχθηκε γύρω από μία πρόταση προς την ελληνική κυβέρνηση «take it or leave it» σαν έτοιμη από καιρό. Με έτοιμο σχέδιο για έξοδο από την Ευρωζώνη, με έτοιμο σχέδιο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, με έτοιμο σχέδιο για έναν οδικό χάρτη που θα οδηγούσε στην καλύτερη περίπτωση σε συντεταγμένη χρεοκοπία και στην χειρότερη (και πιο πιθανή) σε μία άτακτη χρεοκοπία και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα χωρίς προετοιμασία και χωρίς πλάνο.
Ο Πρωθυπουργός πάλεψε όσο μπορούσε να πετύχει ό,τι ήταν δυνατό, προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Το αποτέλεσμα ήταν μία κακή συμφωνία με επαχθή φορολογικά μέτρα, όμως με μία κλειστή χρηματοδότηση εντός τριετίας που διασφαλίζει μία σταθερότητα στο τραπεζικό σύστημα και επιστροφή στην κανονικότητα και μία μικρή αναδιάρθρωση χρέους με την αντικατάσταση βραχυχρόνιων δανείων την περίοδο 2015-2018 με δανεισμό 30ετίας.
Στο σημείο αυτό, οφείλεις να πορευθείς με τα υπάρχοντα δεδομένα και επιχειρείς να τα διαμορφώσεις σταδιακά με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο κοινωνικά τρόπο. Είναι καθόλα σεβαστή η άποψη όσων αντιτίθενται σε αυτή την λογική. Ωστόσο, είναι άδικο να χρησιμοποιούμε αριστερόμετρο.
Οι δρόμοι που είχαμε μπροστά μας ήταν δύο: ή συμφωνία με επαχθή μέτρα ή άτακτη χρεοκοπία και χάος. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Το κοινωνικό συμφέρον επιτάσσει τον δύσκολο δρόμο και όχι την καταστροφή. Έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μία πιο κοινωνικά δίκαιη διαχείριση ενός δύσκολου προγράμματος στην εφαρμογή του. Και μόνο με ενωμένη Αριστερά η έξοδος από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας θα είναι και εθνικά υπεύθυνη και κοινωνικά δίκαιη.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το