Το μυθιστόρημα Γάλα μαγνησίας του Κώστα Ακρίβου βραβεύεται από το περιοδικό Δέκατα με το Βραβείο The Athens Prize for Literature 2019, ως το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2018. Το Γάλα μαγνησίας είναι μια αναδίφηση στη μνήμη, το οποίο θέτει ένα καίριο ερώτημα προς τον αναγνώστη, προς όλους μας: άραγε ελαφραίνει η ενοχή, όταν είναι συλλογική, ή μήπως βαραίνει διπλά;
Στο μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου, ο αναγνώστης θα συναντήσει νεανικούς έρωτες, ποδόσφαιρο στις αλάνες, τσιγάρα στα κρυφά, φάρσες σε καθηγητές και συμμαθητές, πολιτικές ανησυχίες, σχέδια και όνειρα για το μέλλον, με άλλα λόγια τις καθημερινές έγνοιες μιας παρέας εφήβων που μεγαλώνουν εσώκλειστοι σ’ ένα εκκλησιαστικό οικοτροφείο του Βόλου τη δεκαετία του ’70. Όμως, ένα δραματικό συμβάν θα σημαδέψει τις ζωές τους. Χρόνια αργότερα, οι ήρωες εξακολουθούν να βασανίζονται από αγωνιώδη ερωτήματα σχετικά μ’ αυτό: Τι πραγματικά συνέβη; Έγιναν όλα έτσι όπως τα θυμούνται ή μήπως η μνήμη του καθενός άλλα γεγονότα τα εξωράισε και άλλα τα αλλοίωσε προς το χειρότερο; Μπορούμε να εμπιστευτούμε αποκλειστικά και μόνο τη δική μας μνήμη ή χρειαζόμαστε και τις μνήμες των φίλων μας για να μάθουμε την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή πονάει;
Η ιδέα αυτή απασχολούσε τον Κώστα Ακρίβο για αρκετές δεκαετίες, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του: «Χρειάστηκε ωστόσο να κάνω υπομονή και να περιμένει τη σειρά της, γιατί καταλάβαινα ότι για να καταπιαστώ μ’ αυτό το θέμα, από τη στιγμή που έχει να κάνει με ένα τόσο λεπτό ζήτημα, έπρεπε πρώτα να καταλαγιάσουν μέσα μου πολλά αντιφατικά συναισθήματα και να ξεκαθαρίσει η ομίχλη από τις προσωπικές μνήμες».
Ο Κώστας Ακρίβος μοιράζεται με το αναγνωστικό κοινό το έναυσμα που τον οδήγησε να γράψει το Γάλα μαγνησίας και γράφει μεταξύ άλλων:
Το ζόρικο θέμα της ενηλικίωσης, ο ενδοσχολικός εκφοβισμός, το σύστημα της εκπαίδευσης, τι είναι και ποιος ασκεί την εξουσία, ο άλυτος γρίφος του νεανικού έρωτα και η φιλία είναι τα νήματα που φτιάχνουν το γαϊτανάκι στο Γάλα μαγνησίας. Πιο πολύ, όμως, και κατά βάση το μυθιστόρημα το απασχολεί η αγωνία της μνήμης. Έγιναν όλα έτσι όπως τα θυμόμαστε ή μήπως η μνήμη μας άλλα από αυτά τα εξωραϊζει και άλλα τα αλλοιώνει προς το χειρότερο; Τι μπορούμε να πιστέψουμε από το παρελθόν και τι όχι; Μπορούμε να εμπιστευτούμε αποκλειστικά και μόνο τη δική μας μνήμη ή χρειαζόμαστε και τις μνήμες των φίλων μας για να μάθουμε την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή πονάει και προκαλεί συναισθηματική αιμορραγία;