Το πρώτο Μουσείο Γκράφιτι στον κόσμο ανοίγει τις πόρτες του αυτή τη βδομάδα, στην συνοικία Γουίνγουντ του Μαϊάμι, διάσημη ούτως ή άλλως μέχρι σήμερα ως ο μεγαλύτερος υπαίθριος «καμβάς» για έργα μεγάλων διαστάσεων από μερικούς από τους γνωστότερους παγκοσμίως καλλιτέχνες του δρόμου. Εμπνευστές και δημιουργοί του Μουσείου είναι ο Άλαν Κετ, ένας βετεράνος καλλιτέχνης του γκράφιτι και η δικηγόρος Άλισον Φράιντιν που διατηρώντας τη νομική της φίρμα στο Μαϊάμι έχει εκπροσωπήσει συχνά καλλιτέχνες του δρόμου σε δίκες.
Οι δυό τους συστήνουν το Μουσείο τους όχι μόνον ως ένα φιλόξενο χώρο για εκθέσεις αλλά και ως ένα χώρο όπου οι ενδιαφερόμενοι «μπορούν να έρχονται και να μαθαίνουν πράγματα». Ο Κετ προσθέτει μάλιστα πώς αυτό ήταν ένα παλαιό του όνειρο που το μοιράστηκε με τη συνεργάτιδα και σύντροφό του Άλισον προ διετίας. Εκείνη ενθουσιάστηκε και μαζί ξεκίνησαν να το υλοποιούν αμέσως, αγοράζοντας μια παλιά αποθήκη στο Γουίνγουντ και παραγγέλνοντας σε διάσημους Αμερικανούς street artists όπως οι Slick, Shoe, Abstrk και Entes, 11 μεγάλα επιτοίχια έργα, τα οποία σήμερα καλύπτουν την πρόσοψη του κτηρίου.
Πολύ περισσότερα έργα της τέχνης του δρόμου υποδέχονται τους επισκέπτες μέσα στο χώρο, όπου υπάρχει και η μόνιμη έκθεση η οποία παρακολουθεί την 60χρονη ιστορία του κινήματος της street art με φωτογραφίες των γνωστότερων τοιχογραφιών αλλά και των υλικών που χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς οι καλλιτέχνες.
Δύο επιπλέον αίθουσες θα φιλοξενήσουν εκθέσεις σύγχρονων καλλιτεχνών, ενώ προβλέπεται και ειδικός χώρος για περιστρεφόμενες εγκαταστάσεις. Τέλος υπάρχει και το πωλητήριο με παιχνίδια που έχουν σχεδιαστεί από street artists, ρούχα, αφίσες κ.ά
Το site του Μουσείου καλωσορίζει τέλος τον επισκέπτη διευκρινίζοντας ότι «το Μουσείο Γκράφιτι εκθέτει, εκπαιδεύει αλλά και εξυμνεί χιλιάδες καλλιτέχνες που έχουν μεταμόρφωσαν τους τοίχους δημόσιων χώρων σε ζωντανά αριστουργήματα».
Για τους δύο ιδρυτές του Μουσείου, η έκθεση γκράφιτι σε ένα μόνιμο, εσωτερικό χώρο δεν αντιβαίνει με το πνεύμα της μορφής της τέχνης. «Η εφήμερη ιδιότητα του γκράφιτι», επιμένει ο Κετ «είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης των καλλιτεχνών. Από τη σκοπιά των φορέων του γκράφιτι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να σβηστεί η τέχνη τους, η τέχνη μας που θέλουμε να διαρκεί για πάντα. Όμως ως τώρα τα μουσεία δεν το κατάφερναν αυτό. Οι επιμελητές δεν μαθαίνουν τέτοια πράγματα στις σχολές. Παραμέναμε δηλαδή εκτός της ιστορίας της τέχνης. Για να γίνει λοιπόν κάτι τέτοιο χρειαζόταν να το αναλάβουν άνθρωποι που προέρχονται από το κίνημα της street art. Τώρα πια νομίζω ότι θυμίζοντας τα κατεστραμμένα έργα τέχνης προηγούμενων γενεών είναι ένας τρόπος για να τιμήσουμε την αξία και τη σημασία που εμείς ως νέοι άνθρωποι είχαμε δει σε αυτά τα έργα, τότε που πολλοί ενήλικες δεν το καταλάβαιναν».
Οι εξηγήσεις του ωστόσο δεν είναι και τόσο πειστικές, αν μάλιστα συνυπολογίσει κάποιος ότι το Μουσείο λειτουργεί ως ιδιωτικός, κερδοσκοπικός φορέας. Το εισιτήριο μάλιστα στοιχίζει 20 δολάρια. Κι όλα αυτά για την πιο αντισυμβατική, ελεύθερη μορφή τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα η οποία άνθησε σε υπαίθριους χώρους από καλλιτέχνες με ψευδώνυμα που δεν πληρώνονταν. Αυτά ήταν θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτού που ονομάστηκε άλλωστε «τέχνη του δρόμου». Το Μουσείο ως μία πιο «ακαδημαϊκή» έννοια και βέβαια ως ένας περιγεγραμμένος χώρος ίσως και να συνιστά ένα οξύμωρο γι αυτή την σπουδαία τέχνη.
Με πληροφορίες από το Artnet.com
Πηγή: Έθνος