Του Διονύση Λεϊμονή
Ψάχνοντας ένα ωραίο κείμενο των Αποκριών για το «Ημερολόγιο δημιουργικής γραφής»», ένα βιβλίο μου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γράφημα και αγαπήθηκε πολύ από όσοι αγαπούν να γράφουν με την ψυχή τους, «έπεσα» στο παρακάτω τραγούδι μαθαίνοντας μια ιστορία που αγγίζει όλους όσους μοχθούμε καθημερινά για καλύτερες μέρες. Τους στίχους έγραψε η Σώτια Τσιώτου και τραγουδήθηκε από τον Κώστα Χατζή:
Κάτι παιδιά στο περιγιάλι/φτιάξαν έναν χαρταετό/με εφημερίδες του μπακάλη/καλάμια από τον Κηφισό. /Γράψαν με κόκκινο μελάνι/με ματωμένα κεφαλαία/όσα η ζωή τους είχε κάνει/κι όσα απωθούσε η παρέα/Διεύθυνση βάλαν ουρανός/κι’ έφυγε ο χαρταετός/αποστολεύς ένας φτωχός/και παραλήπτης ο Θεός./Τον βρήκαν κάτι σφουγγαράδες/στο πέραμα την Κυριακή/Είχε μπλεχτεί στις καμινάδες/μιας αποθήκης με ρακί./Πίναν ρακί οι σφουγγαράδες/και το διαβάσαν ως να φέξει/βουρκώνανε σε κάθε λέξη/και μουτζουρώναν τις αράδες./Σε λάθος χέρια δυστυχώς/έπεσε ο χαρταετός/αποστολεύς ένας φτωχός/και ο παραλήπτης πιο φτωχός./Πήγαν στ’ αφέντη τους την πόρτα/και τον πετάξαν βιαστικοί/Μέσα γιορτή είχαν και φώτα/και παίζαν τζαζ οι μουσικοί//Τον βρήκανε οι καλεσμένοι/και πως γελάσανε οι κυρίες/που είχε ανορθογραφίες/και στο μικρό περισπωμένη./Άτυχος ο Χαρταετός/τον κάψανε σε μια γωνιά/αποστολεύς ένας φτωχός/και παραλήπτης η απονιά…
«Ένας αετός που πέταξαν άνθρωποι με όνειρα και ελπίδες, στοχεύοντας ψηλά, αναζητώντας ένα χέρι βοήθειας. Παράπονα και διεκδικήσεις για μια καλύτερη ζωή, διεκδικήσεις ανθρώπων που δεν σταμάτησαν και δεν σταματούν να αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις. Συχνά όμως αυτά πέφτουν σε λάθος χέρια, σε ανθρώπους που τα περιγελούν, που τα θεωρούν «ψιλά γράμματα» και τα καίνε με αδιαφορία και απονιά. Ένας χαρταετός που δεν έφτασε στον σωστό παραλήπτη υψώνεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή , κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε τα «θέλω» μας, να εκφράσουμε επιθυμίες και γιατί όχι και τις φιλοδοξίες μας. Ένας χαρταετός από φτηνά υλικά, έτοιμος όμως να σηκώσει τα υψηλά και τα ωραία, μαλάματα και τιμαλφή της ανθρώπινης ψυχής. Ένας χαρταετός που κάθε φορά που αισιοδοξούμε να πάει πολύ ψηλά, αψηφώντας κάθε δυσχέρεια, κάθε κακοκαιριά, όχι επαιτώντας αλλά απαιτώντας τα αυτονόητα. Ένα χαρταετός που δεν θα πέσει σε λάθος χέρια, δεν θα καεί στη διάρκεια μιας ανούσιας γιορτής που διοργανώνεται εθιμοτυπικά, σε ένα «πανηγύρι» ισχυρών που δίνουν σημασία στα ασήμαντα και τα μικρά, κάνοντας τα σπουδαία και μεγάλα μέσα στην ανοησία και την απρονοησία τους. Αυτός ο αετός, ο τελευταίος, δεν μπορεί, θα διαβαστεί από εκείνους που πρέπει, από εκείνους στους οποίους απευθύνεται, δεν θα καταλήξει στην πυρά διαιωνίζοντας μια κατάσταση που για πολλούς τείνει να καταστεί αφόρητη. Το πέταγμα του αετού είναι ο στόχος μου σε μια άλλη αποκριά, διαφορετική από προηγούμενες, μα ίσως είναι η ευκαιρία να αναζητήσουμε ξανά αυτά που αξίζουν στον καθένα ανάλογα με τις προσπάθειές του, τους μόχθους του, τη «σκευή» του στη ζωή χαράζοντας μια νέα εποχή, ολόφρεσκη και νέα που θα ανοίξει νέους δίαυλους ζωής παρά τις μύριες «Κασσάνδρες» που επιμένουν σε ζοφερά σενάρια αδρανοποιώντας σιγά σιγά μηχανισμούς αντίστασης, απορροφώντας κάθε ικμάδα αγώνα, προσπάθειας και δημιουργίας. Ένα πέταγμα ως ανάγκη ζωής, σε μια εποχή που «τα φτερά» επιχειρείται να ψαλιδιστούν, ώστε να αποτραπεί και να αποσοβηθεί…