Το Πάρκο των Εφτάψυχων – Σκέψεις ενός ψυχογεωγράφου

Του Νεοκλή Μαντά*

Αγαπώ ιδιαίτερα να φωτογραφίζω το νερό. Τόσο, που σχεδιάζω να αφιερώσω μια από τις προσεχείς θεσσαλικές εξομολογήσεις μου σε κάποιες αδρές σκέψεις που έχω καταλήξει σχετικά με την επιβλητική παρουσία του στην πόλη μας. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς αυτό το πρωταρχικό στοιχείο καταφέρνει να τρυπώνει σε κάθε φωτογραφικό στιγμιότυπο και να γεμίζει με μνημονική υγρασία, τα χρωματιστά pixels που συλλέγουμε από το ψηφιακό αστικό λιβάδι. Ακόμα και στις αρχές του νέου αιώνα, το αιρετικό ψυχοχημικό έργο του σαλού Gaston Bachelard για το «Νερό και τα Όνειρα» επιβεβαιώνεται.

Αλλά αυτή την Κυριακή, ας επικεντρωθούμε σε μια άλλη – φαινομενικά «άνυδρη» – εικόνα που μοιράζομαι μαζί σας. Σε αυτή διακρίνουμε το γνωστό πάρκο στη συμβολή των οδών Ρήγα Φεραίου και Σπύρου Σπυρίδη, απέναντι από την Ελληνογαλλική Σχολή του Αγίου Ιωσήφ. Το πάρκο που στα early 90s ήταν διάσημο για τις δεκάδες γάτες του, τα διαλείμματα από τις εξετάσεις Sorbonne ή τα δύσοσμα και αφιλόξενα χωμάτινα παρτέρια του. Το πάρκο που ενώ ήταν τοποθετημένο στο κέντρο της πόλης, λίγα μόλις μέτρα από τη φασαριόζικη κεντρική αρτηρία της Καρτάλη, έμοιαζε αποτραβηγμένο και εκκωφαντικά σιωπηλό. Όσο κι αν το φωτίζανε οι στύλοι, τα ψηλά δέντρα του επέτρεπαν να παραμένει στην αφάνεια. Όσο και να προσπαθούσανε οι γάτες του, κατάφερνε πάντα να αποπνέει μια νεκρική σιγή. Πόσο μάλλον φέτος που περιφράχτηκε και οι εφτάψυχες φαίνεται να το έχουν εγκαταλείψει.

Όμως, ακόμα και σε αυτή τη φωτογραφία, το βρόχινο νερό έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Κοιτώντας τις γυαλιστερά βρεγμένες πλάκες του πάρκου, προκαλούνται ολισθηρές μετατοπίσεις παιδικών αναμνήσεων κάτω από τα αστέρια προς τον ονειροπόλο αμφιβληστροειδή των ιθαγενών θεατών ή όσων τουλάχιστον μεγάλωσαν παίζοντας εκεί. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά σφοδρής σύγκρουσης με τις παιδικές αναμνήσεις, που καταγράφονται στις αρχές του χειμώνα. Βοηθάει βλέπετε το νοσταλγικό πνεύμα των Χριστουγέννων που πλησιάζουν, λες κι οι αναμνήσεις κατεβαίνουν από τα χωριά στις πόλεις για ρεβεγιόν. Έτσι, θυμάσαι πρώτα τα παιχνίδια με το χιόνι ώς το γόνατο κι έπειτα τα κλεφτά ραντεβού με σοκολάτες από την ΠΑΝΕΜΠΟΡΙΚΗ πριν τα φροντιστήρια με φόντο την Ύδρευση. Αλλά η ηλικία σου και το νέο κόκκινο κάγκελο σε έχουν αφήσει απέξω. Η κλειδωνιά της καγκελόπορτας παραμένει γεμάτη αστρόχορτα που δεν αφήνουν κανένα σκουριασμένο παραδείσιο κλειδί να την ανοίξει. Ας είναι, ανήμποροι για διεκδικήσεις δημόσιων χώρων, αρκούμαστε να ρεμβάζουμε το παρελθόν. Ωριμάζουμε με τα χρόνια και τη βοήθεια του νερού. Κάθε φορά που το ενήλικο βλέμμα μας διασταυρώνεται με το εγκλωβισμένο παιδικό, κάθε φορά που το τελευταίο σταματούσε το παιχνίδι για να κοιτάξει στο απέναντι πεζοδρόμιο το μέλλον να έρχεται.

*Ο Νεοκλής Μαντάς είναι διδάκτορας Πολεοδομίας-Ψυχογεωγραφίας
neoklis.mantas@gmail.com