Το νέο μέλλον μετά την πανδημία του κορωνοϊού 

Της Κατερίνας Τασσοπούλου

Όταν βγούμε από τις σπηλιές μας, δεν θα γυρίσουμε στην ίδια πραγματικότητα. Οι δουλειές μας είτε δεν θα υπάρχουν, είτε η οικονομική αστάθεια θα μας οδηγήσει σε ατραπούς που κανείς δεν φανταζόταν. Οι ανθρώπινες σχέσεις που είχαμε χτίσει με τους φίλους, που δεν βλέπουμε, μπορεί να έχουν διαρραγεί ως απόρροια της αποξένωσης, η ψυχολογία μας δεν θα είναι η ίδια, η οπτική μας για τη ζωή δεν θα είναι η ίδια, η κανονική μας ζωή, όπως την ξέραμε δεν θα είναι η ίδια. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο.

Δεν ζούμε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά ένα σίριαλ σε συνέχειες, με ψυχοδράματα και πρωταγωνιστές με διαλυμένες ζωές. Μόνο που ο σκηνοθέτης έχει να διαχειριστεί πρόσωπα αληθινά και όχι ρόλους.

Η πανδημία πλήττει επιχειρήσεις, που σε αυτές εργάζονται άνθρωποι, που άμεσα πρέπει να σκεφτούν και να χτίσουν νέους τρόπους λειτουργίας, νέες παροχές, να αποφασίσουν τον τρόπο που θα μετέχουν στον νέο αυτό κόσμο.

Το κράτος και οι Δήμοι πρέπει να αποφασίσουν, πώς θα στηρίξουν τον πληθυσμό, που θα συρρέει στα ταμεία ανεργίας, πώς θα στηρίξουν τις ευπαθείς ομάδες, πώς θα γκρεμίσουν και θα ξαναχτίσουν παρωχημένα συστήματα που λειτουργούν από το 1980 και βαφτίζονται κοινωνικές παροχές, γιατί διανέμουν ένα πιάτο φαγητό, με τα χρήματα του ΕΣΠΑ.

Πώς θα στηριχθούν άνθρωποι, που βιώνουν αναγκαστικά μέσα στο σπίτι κακοποιητικές σχέσεις και όταν βγουν από το τούνελ του εγκλεισμού, δεν θα έχουν κανέναν, να τους οδηγήσει μακριά από την ιδρυματοποίηση και τον ψυχαναγκασμό. Το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Εκτός εάν τους αφήσουμε στην τύχη τους, να ζουν μόνοι στα κελιά τους.

Μέσα σε μια εβδομάδα βρήκαμε κάποιους αμήχανους συμβιβαστικούς τρόπους για να διατηρήσουμε τα δεδομένα της ύπαρξής μας, όπως τη γνωρίζαμε. Σε δυο μήνες όλα θα έχουν ανατραπεί οριζόντια. Ήδη έχουν αλλάξει όλα, από την ώρα που έγινε ανασφαλής η κοινωνικοποίησή μας και η εργασία μας, με το δίλημμα «ελευθερία ή θάνατος».

Δεν μπορούμε φυσικά να γνωρίζουμε ακριβώς τη μορφή, που θα πάρει αυτό το νέο μέλλον. Αλλά το βλέπουμε μπροστά μας. Βλέπουμε τι συμβαίνει ήδη με τους πιο αδύναμους.

Ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές και τώρα αλλάζει ξανά. Όλοι μας θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε έναν καινούριο τρόπο ζωής, εργασίας και σχέσεων.

Όπως με κάθε αλλαγή, κάποιοι θα χάσουν περισσότερα και θα είναι οι ίδιοι που έχουν χάσει πάρα πολλά ήδη.