Το ναι και το όχι

Στην Ευρωπαϊκή Ιστορία το δημοψήφισμα – με πρώτο διδάξαντα τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη – αποτελεί συνήθως δεξιά πρακτική, σε αντίθεση με τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς που θεωρούνται η πάγια επιλογή της δημοκρατικής Αριστεράς.

Η προσφυγή δε στη δημοψηφισματική ετυμηγορία δεν αποτελεί καν τεκμήριο δημοκρατικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα σχεδόν τα δικτατορικά καθεστώτα, από την ελληνική χούντα ώς τον Πινοσέτ, μεθόδευσαν την προσπάθεια νομιμοποίησής τους μέσα από δημοψηφίσματα. Αυτό δεν τα κατέστησε δημοκρατικότερα. Κάθε άλλο.

Δεν είναι επίσης καθόλου βέβαιο ότι μια δημοψηφισματική διαδικασία διασφαλίζει το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον. Είναι βέβαιο ότι αν γινόταν δημοψήφισμα το 1980, ο ελληνικός λαός θα απέρριπτε την είσοδο στην ΕΟΚ. Πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια απόφαση θα υπηρετούσε το συμφέρον του τόπου; Όχι βέβαια.

Μια κυβέρνηση με νωπή εντολή αποφάσισε να αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις και να διεξάγει δημοψήφισμα κάτω από τη «σκέπη» των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής γράφοντας ένα μελανό κομμάτι στην ιστορία της Αριστεράς.

Και αυτό γιατί ιστορικά, τα δημοψηφίσματα προκρίνονται κυρίως από την άκρα Δεξιά, την άκρα Αριστερά και άλλες δυνάμεις εκτός συστήματος, οι οποίες προσδοκούν να αθροίσουν τις ψήφους τους στη μοναξιά του παραβάν, να μεγιστοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και να επιβάλλουν εν τέλει την βλαπτικότητά τους στη χώρα. Η κοινωνία θα πρέπει να σκεφτεί αν πρέπει να πληρώσει τον πιο βαρύ λογαριασμό ή εντέλει αν θα στείλει τον λογαριασμό…