“Που ζούμε ρε φίλε”;
Ακόμη δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Αλλά μπορώ να σου πω τούτο. Τα καλύτερα ταξίδια είναι πάντα εκείνα που ξεκινάνε προς απάντηση αυτής της ερώτησης…
Κι αν δεν με πιστεύεις, σε προσκαλώ σ’ ένα μικρό “ταξίδι του μυαλού”.
Θέλω να φανταστείς και να ακολουθήσεις την αντίστροφη τροχιά μιας μαύρης μπάλας κανονιού, καθώς αυτή επιστρέφει, πάνω στα ίδια χνάρια της μοιραίας εναέριας πορείας της, από το Ιερό Βήμα του ναού στο οποίο την βλέπεις σφηνωμένη σήμερα, πίσω στην θαλάμη του κανονιού που την έστειλε εκεί πριν δυόμισι αιώνες.
Τώρα, για να ακουγόμαστε καλύτερα πάνω από όλη αυτή την φασαρία και τις φωνές, ας σφραγίσουμε, για λίγο, τον κρότο και την φλόγα της εκπυρσοκρότησης μέσα στην μπούκα του κι ας κρατήσουμε, μια στιγμή, μετέωρο το χέρι που κρατά το αναμμένο δαδί, πάνω από το φυτίλι που θα την πυροδοτήσει. Ας κλείσουμε για μεγαλύτερη ασφάλεια και την μπουκαπόρτα κι ας κοιτάξουμε γύρω μας.
Είμαστε οι “φανταστικοί επιβάτες” σ’ ένα κουρσάρικο καράβι που θαλασσοδέρνεται σε μια άγρια Αιγαιοπελαγίτικη φουρτούνα. Το έτος είναι 1780.
Το πλήρωμα του, απελπισμένο κι εξουθενωμένο από την πολύωρη κι άνιση πάλη με τα πελώρια κύματα που απειλούν να το καταπιούν είναι έτοιμο να αποδεχτεί το αναπόφευκτο ενός υγρού τάφου που ανοίγει μπροστά στα μάτια τους…
Ο καπετάνιος, στο πόστο του, τυφλωμένος απ’ την αλμύρα, τον ιδρώτα και το φόβο, είναι επίσης έτοιμος να εγκαταλείψει το τιμόνι. Ηττημένος, όπως τόσοι άλλοι στη θέση του πριν και μετά απ’ αυτόν, απογυμνωμένος πια από κάθε ανθρώπινη ψευτοπερηφάνεια κι ευάλωτα θνητός σηκώνει τα χέρια και προσεύχεται στην Παναγία της Θάλασσας για σωτηρία.
Τα βράχια στο απόκρημνο βουνό ανοιγοκλείνουν με πείνα τα σαγόνια τους κι ετοιμάζονται να καταβροχθίσουν το πειρατικό καράβι που, σχεδόν ακυβέρνητο, έρχεται κατά πάνω τους μέσα στο βαθύ σκοτάδι, όταν……!
Μέρες αργότερα, σώοι, στεγνοί κι ασφαλείς, σε κάποιο Πηλιορείτικο καπηλειό, οι πιο κυνικοί ανάμεσα τους λέγαν πως ήταν μια σύμπτωση, κάτι τυχαίο…
Άλλοι πάλι μιλούσαν για ένα πραγματικό θαύμα. Είδαν με τα μάτια τους το χέρι της Παναγίας να ανοίγει μια ρωγμή στα πυκνά κατάμαυρα σύννεφα. Το φεγγάρι που μάταια πάσχιζε να βοηθήσει στο δράμα των πειρατών βρήκε έτσι την ευκαιρία, έβαλε το ουράνιο κορμί του για “κάτοπτρο” και αντικατόπτρισε μια λεπτή “ηλιακή” δέσμη φωτός ακριβώς επάνω σε μια μικρή, σχεδόν αόρατη παραλία.
Παίρνοντας κουράγιο, ο καπετάνιος, σε μια ύστατη προσπάθεια, κόβει όλο το τιμόνι την τελευταία στιγμή, τα βράχια κλείνουν μάταια το αφρισμένο στόμα τους στο κενό και προσαράζει με επιτυχία το κουρσάρικο πάνω στην φιλόξενη αμμουδιά…
Στεριά!
Την επομένη ο ήλιος λάμπει, η θάλασσα, απόλυτα ήρεμη, σαν λίμνη. Τίποτε δεν μαρτυρά την παραλίγο καταστροφή πάρα μόνο τα αποκαμωμένα κορμιά στην παραλία και το καράβι που με ελάχιστες απώλειες σε σχοινιά, πανιά κι άγκυρα, μοιάζει κάπως παράταιρο και ζαλισμένο έξω από το υγρό του στοιχείο.
Ο καπετάνιος για να ευχαριστήσει την Παναγία σε λίγο θα διατάξει να σύρουν το καράβι πίσω στο νερό, θα βγει στ’ ανοιχτά, θα σηκώσει την μπουκαπόρτα που είχε προσωρινά ασφαλίσει, θα κατεβάσει το χέρι με το δαδί πάνω στο φυτίλι του κανονιού που θα στείλει την μπάλα στην γνώριμη πια τροχιά της. Οι δυνάμεις της βαρύτητας, η αντίσταση του αέρα και η “μοίρα ” θα καθορίσουν τελικά την βλητική καμπύλη της.
Στο σημείο που έπεσε, πιστός στο τάμα και την υπόσχεση του, ο καπετάνιος θα βάλει τα θεμέλια και θα χτίσει ένα ξωκλήσι και μια κρήνη. Λίγο αργότερα, το 1796, με αρχιτέκτονα τον μαστρο-Δήμο Ζηπανιώτη και δαπάνη του καπετάν-Στέργιου Μπασδέκη, θα ανεγερθεί εκεί μια Μονή προς χάρη της “Παναγίας της Λαμπηδόνας” που γιορτάζει με πανηγύρι στις 23 Αυγούστου.
Εδώ, επάνω στο ίδιο σημείο όπου ξαπόστασαν οι ήρωες της ιστορίας μας, απλώνω τώρα την πετσέτα μου στην άμμο και κλείνω τα μάτια μου στον ήλιο…
Όταν ξυπνώ βρίσκομαι καταμεσής στο όνειρο του κάθε ναυαγού, ένας μικρός κόλπος περιτριγυρισμένος από δέντρα… Αυτό είναι η Λαμπινού… ένα όνειρο που ξέχασε πίσω του κάποιος ναυαγός…
*Χρήστος Μάρτζος #pouzoumerefile