Μόλις τον περασμένο μήνα, ο ιδιοκτήτης ενός σκωτσέζικου παλαιοβιβλιοπωλείου, κυκλοφόρησε το «Ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη». Ο Σον Μπάιτελ με το βιβλίο που έγραψε, μετέφερε στο χαρτί όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά του, ανοίγοντας την πόρτα για τον επίγειο παράδεισο του κάθε βιβλιόφιλου…
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Wigtown της Σκωτίας, όπου ζει και εργάζεται ο Μπάιτελ, μία Βολιώτισσα συνάδελφός του προσπαθεί να γεμίσει τις «σελίδες» του δικού της ημερολογίου. O λόγος για τη Φωτεινή Κωστοπούλου, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Πλαστελίνη», η οποία τον φετινό Αύγουστο θα συμπληρώσει δέκα χρόνια στο επάγγελμα. Υπέκυψε στον… πειρασμό να ανοίξει το δικό της βιβλιοπωλείο το 2009 και μάλιστα συνοικιακό, όταν η οικονομική κρίση άρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Όμως, σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών που βίωσε όλα αυτά τα χρόνια ο κλάδος της, όχι μόνο δεν έβαλε λουκέτο στο κατάστημά της, αλλά συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπά: Να ασχολείται με τα βιβλία.
«Ξεκίνησα ακριβώς πάνω στην κρίση. Δεν έμαθα στα πολλά, αλλά πορεύομαι με τα λίγα και καλά. Τον τελευταίο καιρό κάτι πάει να αλλάξει προς το καλύτερο. Είναι παρήγορο που αντέχουν ακόμη τα συνοικιακά βιβλιοπωλεία. Και πρέπει να έχει η κάθε γειτονιά το δικό της», σημείωσε στην αρχή της κουβέντας.
Οι επιρροές των γονιών της, αλλά και της νονάς της, Λένας Διβάνη, γνωστής Βολιώτισσας συγγραφέα, σημάδεψαν ανεξίτηλα τις παιδικές αναμνήσεις της. «Κάθε Κυριακή ανοίγαμε πάνω στο τραπέζι πολλές εφημερίδες. Διαβάζαμε οικογενειακώς άρθρα και μετά μάλιστα τα αναλύαμε. Όπως ο καθένας είχε το βιβλίο του. Με τους γονείς μας γενικότερα κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Πηγαίναμε σε θεατρικές παραστάσεις, παρακολουθούσαμε ταινίες κλασικού κινηματογράφου. Η ενασχόληση με τις τέχνες ήταν γνώρισμα της οικογένειάς μου», σημείωσε χαρακτηριστικά η Φωτεινή Κωστοπούλου, ενώ πρόσθεσε χαμογελώντας: «Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το… λάδι της νονάς. Σπουδαία η Λένα Διβάνη, πανέξυπνη, άνθρωπος της παρέας. Την αγαπώ πολύ, όπως και άλλους τρεις εξαιρετικούς Βολιώτες συγγραφείς: Τον Κώστα Ακρίβο, με τον οποίο κρατάμε από το ίδιο χωριό, τις Γλαφυρές, τον Διονύση Λεϊμονή και την Ελένη Δικαίου».
Πλέον, η δεκαετής περιπλάνησή της στον κόσμο των εκδόσεων, τον οποίον χαρακτηρίζει «μαγικό» δίχως δεύτερη σκέψη, χαρακτηρίζεται από την απαράλλαχτη έξαψη που την κυριεύει κάθε φορά που βυθίζεται στο άρωμα ενός βιβλίου. Περιδιαβαίνοντας τις σελίδες του, ανακαλύπτει καθημερινά έναν καινούριο θησαυρό, που την κάνει να λατρεύει ακόμη περισσότερο αυτό, στο οποίο έχει ταχθεί μία ολόκληρη ζωή και ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με παιδιά. «Δεν είναι πολύ όμορφος ο κόσμος αυτός;», διερωτήθηκε και συμπλήρωσε: «Είναι υπέροχος ο κόσμος του βιβλίου. Κάτι μαγικό. Λατρεύω αυτό που κάνω. Εάν αγαπάς τα βιβλία και τα παιδιά, είναι ο απόλυτος συνδυασμός».
Ονόμασε «Πλαστελίνη» το βιβλιοπωλείο της, που βρίσκεται στη Χιλιαδού, εξηγώντας τους λόγους στη συνέχεια: «Η πλαστελίνη είναι ένα υλικό που το γνωρίζουμε καλά και ακόμη το δουλεύουμε. Στην ουσία κάτι ανάλογο κάνω κι εγώ: Πλάθω τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που περνά το κατώφλι του βιβλιοπωλείου, μέσα από το βιβλίο που θα προτείνω κάθε φορά».
Όσο για τα αναγνώσματα που προτιμά και συστήνει στους πελάτες της; «Όταν ήμουν μικρή, έπεσε στα χέρια μου το «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» της Μπέτυ Σμιθ. Με καθήλωσε. Το διάβαζα για μέρες και κοιμόμουν αγκαλιά με το βιβλίο. Όσοι το έχουν διαβάσει, θα συμφωνήσουν μαζί μου. Οι κλασικοί συγγραφείς είναι αξεπέραστοι. Για παράδειγμα, η Άλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρή είναι κορυφαίες. Όμως, υπάρχουν αμέτρητοι σύγχρονοι συγγραφείς, οι οποίοι γράφουν εξίσου εξαιρετικά βιβλία».
Η ζεστασιά κάθε κουβέντας της, καθώς μιλά για βιβλία, αλλά πάνω απ’ όλα η σεμνότητά της, μαρτυρούν την αγάπη της γι’ αυτό που κάνει. «Τίποτα που διαβάζουμε δεν πάει χαμένο. Θα ήθελα ο κόσμος να αγκαλιάσει το βιβλίο. Αυτοί που το αγαπάνε είναι δεδομένοι, αλλά ακόμη και όσοι δεν διαβάζουν, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους φέρουμε κοντά», εξομολογήθηκε η Βολιώτισσα βιβλιοπώλισσα, η οποία δεν κρύβει πως εντός της «Πλαστελίνης» βρίσκεται στο δεύτερο… σπίτι της και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της κάπου αλλού.