Στα χρόνια της κρίσης, του ∆ιαδικτύου και των ανώνυµων µηνυµάτων υπάρχει µια νέα γενιά καλλιτεχνών που αντιστέκεται. Στέλνει δυναµικό στίγµα και ανεξίτηλες εικόνες ακόµα και στους τοίχους των σπιτιών µας. Ο SimpleG είναι ένας καλλιτέχνης που ξαφνιάζει και προβληµατίζει πότε µε το πινέλο του και πότε µε τα σπρέι του. ∆εν κάνει γκράφιτι, αλλά τέχνη στον δρόµο (street art).
Αγιογράφος στο ξεκίνηµα της πορείας του και πλέον ένας από τους πιο καταξιωµένους τοιχογράφους εξωτερικών χώρων, αφήνει µε… θόρυβο την υπογραφή του χάρη στην απλότητα των θεµάτων, στη ζωηρότητα των χρωµάτων αλλά και στον σκληρό ρεαλισµό των µηνυµάτων που εκπέµπουν.
Η τελευταία δηµιουργία του, µε την κοπέλα που διαβάζει βιβλία πάνω σε ένα τραπέζι, ξάφνιασε το «κλεινόν άστυ» και ειδικότερα την ιστορική αλλά υποβαθµισµένη γειτονιά του Μεταξουργείου, η οποία, µεταξύ των εγκαταλελειµµένων νεοκλασικών, των οίκων ανοχής και νεοαναγειρόµενων ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, προσπαθεί να βρει τη νέα της ταυτότητα.
Στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Το µικρό Παρίσι των Αθηνών», που διοργανώθηκε πριν από λίγες ηµέρες στην πρωτεύουσα, αρκετοί καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό παρουσίασαν τις δηµιουργίες τους. Μία από αυτές ήταν και του SimpleG, µε τίτλο «So many books, so little time» («Τόσο πολλά βιβλία, τόσο λίγος χρόνος») και µάλιστα µε ένα πολύ δυνατό μήνυμα που αγγίζει τις ιερόδουλες οι οποίες εργάζονται στο ισόγειο του συγκεκριµένου κτιρίου, αλλά και στα µισοερειπωµένα γειτονικά σπίτια, που παρά το πέρασµα του χρόνου στέκουν µε πείσµα για να µας θυµίζουν µια εποχή που δεν υπάρχει πια…
Η μούσα Ειρήνη από την Πάτρα
Η τεράστια τοιχογραφία δηµιουργήθηκε απέναντι από την είσοδο του πολυτελούς ξενοδοχείου «Wyndham Grand Athens» στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, µπροστά από το υπαίθριο πάρκινγκ και στην πλάτη του κτιρίου που έχει είσοδο από την οδό Κολωνού 48. Χρειάστηκαν 15 ώρες δουλειά, 30 κιλά χρώµα, πολλή αγάπη, πλούσιο ταλέντο και ένα ανυψωτικό µηχάνηµα του ∆ήµου Αθηναίων. Η τοιχογραφία δεν επιλέχθηκε τυχαία. Εχει τη δική της ιστορία και έναν συγκλονιστικό συµβολισµό…
«Θέλω να τους αγγίξω…»
«Ολα µου τα έργα κρύβουν κοινωνικά µηνύµατα. Αυτή είναι η επικοινωνία µου και η παρεµβατικότητά µου. Η έµπνευση συναντά τη δηµιουργία και τον σκοπό του έργου. Η όψη της κοπέλας, το σεµεδάκι στο φόντο, ο τρόπος που είναι αφηµένα τα βιβλία στο παλιό τραπέζι κρύβουν έναν συντηρητισµό που είναι σε αντίθεση µε ό,τι πραγµατικά συµβαίνει στη ζωή των νέων.
∆εν είναι τυχαία η επιλογή της κοπέλας για το έργο, αλλά ούτε και η τοποθεσία. Θέλω να αγγίξει τις ψυχές και το µυαλό των δεκάδων κοριτσιών που εργάζονται στους οίκους ανοχής τριγύρω στην περιοχή. Θέλω να αγγίξει γενικά τις νέες που παραδίδουν εύκολα τον νου τους και το σώµα τους για το εύκολο κέρδος. Για τους νέους που αναλώνονται σε καταχρήσεις και στην αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας και γίνονται θύµατα της µαζικοποίησης που επιχειρείται µε πολλούς τρόπους και σε όλα τα επίπεδα» λέει στο «Eθνος της Κυριακής» ο SimpleG, κατά κόσµον Γιώργος από το Κερατσίνι.
Ο Γιώργος πέρασε τα µαθητικά του χρόνια στου «Σελεπίτσαρη». Μάλιστα, στους τοίχους του γνωστού σχολικού και αθλητικού συγκροτήµατος, στα σύνορα Κερατσινίου και Νίκαιας, έκανε και τα πρώτα του καλλιτεχνικά πειράµατα µαζί µε τον κολλητό του. «Είχαµε µαλώσει εκείνη τη µέρα µε τον κολλητό µου και για να µην του πάω κόντρα δέχτηκα την πρότασή του να πάµε να ζωγραφίσουµε τους τοίχους. Ηταν η πρώτη µου εµπειρία στον τοίχο. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα» λέει. Το αίµα του και η σκέψη του βράζουν. Είναι µόλις 24 ετών και εκτός από τις σπουδές του και τη ζωγραφική έχει ποικίλα ενδιαφέροντα, όπως φωτογραφία, βίντεο, sky diving, ορειβασία, ενώ παράλληλα τρέχει µεγάλες αποστάσεις, έχοντας µάλιστα και πρωτιές σε ηµιµαραθωνίους στη Σαλαµίνα και σε άλλα σηµεία της νησιωτικής Ελλάδας.
«Να διαβάσουν και να είναι ξύπνιοι»
Είναι ο µεσαίος γιος µιας τρίτεκνης οικογένειας βιοπαλαιστών, σπουδάζει στο πέµπτο έτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και στόχος της ζωής του είναι να γίνεται κάθε µέρα καλύτερος ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης: «Για µένα η επιτυχία είναι η εξέλιξη και η δηµιουργία νέων δρόµων. Θέλω να εξελίσσοµαι και παράλληλα να εκπέµπω τα µηνύµατά µου. Ξεκίνησα από το µηδέν. Εχω έσοδα από τη δουλειά που αγαπώ, τόσα όσα για να µπορώ ήδη να κάνω αυτό που θέλω. Το ίδιο προτρέπω να κάνουν όλοι οι νέοι. Να ψαχτούν, να διαβάσουν, να δουν τι έχουν µέσα τους, να βρουν τις δεξιότητές τους και να ακολουθήσουν το όραµά τους, το όνειρό τους. Να αναζητήσουν τον εαυτό τους. Αυτό θα επιτευχθεί µόνο µέσα από το διάβασµα, την εκπαίδευση, τη γνώση και τον διαλογισµό. ∆εν θα γίνει µόνο µέσα από το Ιντερνετ, την αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας, τα βιντεοπαιχνίδια, την αποµόνωση και τους εγωισµούς. Γενικά πρέπει να κρατιόµαστε “ξύπνιοι” και δυναµικοί ως προσωπικότητες, διαφορετικά θα είµαστε “υπνωτισµένοι”, προβλέψιµοι και εύκολα διαχειρίσιµοι».
«Τίποτε δεν ήταν εύκολο»
Ο «απλός Γιώργος», όπως είναι στα ελληνικά το ψευδώνυµο SimpleG, ξεκίνησε να ζωγραφίζει από τα προσχολικά του χρόνια και εντυπωσίασε το οικογενειακό του περιβάλλον όταν έδειξε την κλίση του προς τις αγιογραφίες ήδη από την Ε’ ∆ηµοτικού: «Πήγαινα στην εκκλησία, µου άρεσε να παρατηρώ τις αγιογραφίες και προσπαθούσα να αντιγράψω τις εικόνες. Ηταν µέρος της εξέλιξης».
Η μητέρα του ζωγράφιζε στο παρελθόν αλλά όπως και ο πατέρας του είχαν προτεραιότητα το μεροκάματο. Μοιραία οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις του Γιώργου περνούσαν σε δεύτερη μοίρα και κατά το κοινώς λεγόμενο δεν πρόσφεραν σιγουριά για το μέλλον του. «Τίποτα δεν ήταν εύκολο για μένα, πάλεψα πολύ για αποδείξω σε όλους πως αξίζω. Γενικά όμως χρωστάω πολλά στους γονείς μου. Ηταν και είναι πολύ αυστηροί κριτές μου. Ειδικά η μητέρα μου δε με χαϊδεύει. Πέφτει κατά 99% μέσα στις εκτιμήσεις της. Αντιλαμβάνεται πότε έχω έμπνευση. Εάν δεν της αρέσει κάποια δημιουργία μου το λέει ευθέως. Με τον ρεαλισμό της με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος».
Αναζητά του φάρους του
Ο SimpleG ταξιδεύει συνέχεια σε όλη την Ελλάδα, σε απάτητα και αχαρτογράφητα µέρη. Αγγίζει τα όριά του και τα γεωγραφικά άκρα που τα φωτίζουν µόνο οι φάροι. Εµπνέεται, ηρεµεί, διαλογίζεται και επιστρέφει στην καρδιά της πόλης για να δηµιουργήσει. Οι φίλοι του και το στενό του περιβάλλον τον επηρεάζουν ενίοτε, αλλά όταν νιώθει πως δεν τον χωράει ο τόπος ταξιδεύει και πάλι για να βρει τον… φάρο του.
Αλλωστε, έχει στα σκαριά µια ξεχωριστή δουλειά για τους φάρους στην ελληνική επικράτεια. «Ταξιδεύω συνεχώς, γνωρίζω την Ελλάδα σε κάθε γωνιά της, καταγράφω εικόνες, ρουφάω πληροφορίες και µέσα από εκεί εµπνέοµαι, κάνω εικόνες που εντέλει τις αποτυπώνω» µας λέει µε ωριµότητα και αφοπλιστική ηρεµία.
Συχνά ταξιδεύει στην Street Art City στην καρδιά της Γαλλίας, λίγα χιλιόµετρα µακριά από την πόλη LurcyLévis. Πρόκειται για µια περιοχή που θεωρείται η «Μέκκα» των γκράφιτι και των τοιχογραφιών. ∆εν είναι τίποτε άλλο από ένα παλιό εργοστασιακό συγκρότηµα που παραδόθηκε σε ζωγράφους, τοιχογράφους και γκραφιτάδες. Μεταξύ αυτών και ο SimpleG, ο οποίος έχει δηµιουργήσει αρκετά έργα του σε αυτήν την πρωτότυπη και δαιδαλώδη γκαλερί.
Σύµφωνα µε τον SimpleG, η Ελλάδα προσφέρεται ως τόπος δηµιουργίας καθώς διαθέτει πολλές τσιµεντουπόλεις µε χιλιάδες τετραγωνικά ακάλυπτου… τσιµεντένιου καµβά που αναζητούν τους δηµιουργούς τους: «Η Ελλάδα προσφέρεται γιατί έχει µεγάλες και “νεκρές” ακάλυπτες επιφάνειες. Υπάρχει µεγάλη φωτεινότητα λόγω του ήλιου και έµπνευση από τις φυσικές οµορφιές αλλά και την παράδοσή µας. Συνεπώς υπάρχει µεγάλη προοπτική ανάπτυξης και δηµιουργίας νέων έργων που θα δώσουν χρώµα, νόηµα, τροφή για συζήτηση και συµβολισµό στην πόλη».
«Από την άρνηση στον θαυμασμό»
Όπως διευκρινίζει ο SimpleG δεν είναι γκραφιτάς (όπως χαρακτηριστικά τόνισε), αν και έχει περάσει και από αυτό το στάδιο. Θεωρεί τον εαυτό του τοιχογράφο. Τονίζει, μάλιστα, πως οι ωραίες και εντυπωσιακές δημιουργίες των νέων καλλιτεχνών κερδίζουν τις εντυπώσεις του κόσμου και κυρίως την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών και επιχειρηματιών που δέχονται να παραχωρήσουν το ακίνητο τους και φυσικά να πληρώσουν το κόστος της δημιουργίας.
«Τα τελευταία χρόνια το κλίμα έχει αλλάξει. Ο κόσμος αρχικά ήταν αρνητικός σε τέτοιες παρεμβάσεις. Τώρα μας αντιμετωπίζει με συμπάθεια και θαυμασμό. Υπάρχουν και προτάσεις για να γίνουν νέες δημιουργίες. Οταν πρόκειται για τέτοια έργα όπως αυτά στο Μεταξουργείο απαιτούνται άδειες, συναίνεση και συνεννόηση με όλους τους εμπλεκόμενους και οι ιδιοκτήτες επενδύουν πλέον στους νέους καλλιτέχνες. Χαίρομαι που σταδιακά υπάρχει πρόοδος και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα έργα γεμάτα νόημα και συμβολισμό κυρίως για τη νέα γενιά που ετοιμάζεται να κάνει πτήσεις δημιουργίας και έμπνευσης».
Πηγή: Έθνος