Πολιτισμός

Το Ερωτηματολόγιο του Προυστ – Το διάβασμα, η εκούσια αυτή δουλεία, είναι η αρχή της ελευθερίας

Με τη Μαίρη Τσακνάκη Γαβαλά

Καλεσμένη εγώ σήμερα στην κυριακάτικη «Θεσσαλία»… Μέρες που είναι, οι madeleines του αγαπημένου μου Proust, κατέλαβαν την ψυχή μου και τον νου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
15 Αυγούστου του ’43, Κυριακή πρωί, γεννήθηκα αφού ταλαιπώρησα τη μάνα μου και τον γιατρό Σκύφτη μέχρι εσχάτων.
Mea culpa.
Τι ζητώ αναζητώντας να πλάθω και να αναπλάθω ιστορίες με τόσο ζήλο;
Μήπως να σταματήσω τον χρόνο;
Να ρετουσάρω αποτυχίες;
Να προλάβω το απρόβλεπτο;
Να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα;
Να δώσω νόημα στη ζωή;
Εν είδει εξομολόγησης, σας λέω πως συμφωνώ με τον Proust, πως το διάβασμα, η εκούσια αυτή δουλεία, είναι η αρχή της ελευθερίας.
Διαβάζω…
Γράφω…
Δεν ξέρω άλλον τρόπο ν’ αντισταθώ στο εφυσηχασμό, να ορθώσω το μπόι μου, να παραπονεθώ…
Γράφω για να δοξολογώ τον Θεό.
Γιορτάζω μαζί με την Παναγιά.
Ελάτε να βρούμε όλοι μαζί τις αμφιβολίες και τα λάθη μας τους πειραματισμούς μας και τις φαντασιώσεις μας και μέσα απ’ αυτά τη διαδρομή προς την κατανόηση, τη μάθηση και τέλος τη διδαχή.
Η ζωή παίρνει τη γεύση που της δίνουμε.
Οι λόγοι για τους οποίους διαβάζουμε, είναι εξίσου παράξενοι με τους λόγους για τους οποίους ζούμε. Θέλω πολύ να γράφω ιστορίες… Παραμυθού με λέγανε στο σχολείο.
Χτίζω, γκρεμίζω και πάλι ξανά…
Διαβάζω… Γράφω…
Αφού αυτά είναι τα μόνα υψωματάκια που ο Θεός μου χάρισε για να ανεβαίνω και να φωνάζω.
Βοήθεια…
Mea culpa…
Σας αγαπώ πολύ…
Τα χρόνια περνούν… Οι Δεκαπενταύγουστοι εναλλάσσονται.
Ελάτε να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Σας έχω μια χούφτα καρύδια και μέλι.
Ελάτε… Θ’ ανάψω φωτιά στην ακρογιαλιά να μάθουμε όλοι μαζί να γητεύουμε τη μοναξιά, να τσιγκλήζουμε την αγάπη.
Θέλω να μου χαρίσετε ένα παραμύθι να νανουρίζομαι, θέλω να ανακαλύψω στο βλέμμα σας το αστέρι που οδήγησε τους μάγους στη φάτνη του Χριστού.
Έχω δύο πολύτιμα αστέρια.
Αντώνης.
Μαρία.
Τα εγγόνια μου.
Dérapage…
Βίρα τις άγκυρες…
Η ιστορία μου συνεχίζει να γράφεται…
Αυτές οι αφηγήσεις ζωής, οδύνης και γιατρειάς, πραγματικότητας και ονείρου, ο θάνατος της αθωότητας, των μύθων της παιδικής ηλικίας και η αναζήτηση του χαμένου παραδείσου της νιότης μας είναι το τίμημα στη ζωή.
Mea culpa.
Και τώρα με τη μέθοδο του άνευ μεγαλώνοντας, σμικρύνομαι, σαστίζω, απορώ.
Πού πήγε η Οδός Ονείρων;
Καλά, δεν ψάχνω πια για το Petit Prince και τον Δον Κιχώτη.
Ας ψάξουμε όλοι μαζί για την Οδό Ονείρων
Υπάρχει… Στο Μαζί!
Εγώ, γεννήθηκα ενήλικη θα πεθάνω όμως παιδί.
Νόμιζα πως γερνώντας θα χαθώ. Μερικές στροφές είναι άτιμες. Σε πετάνε στον γκρεμό. Δεν έχουν ορατότητα. Μόνο με τα μάτια της ψυχής τις ξεπερνάς, τα μάτια της αγάπης.
Έφτασα στον στόχο μου τελικά;
Ποτέ.
Εκεί έξω ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει να τον κατακτήσω…
Μαζί!
Merci à la vie… C’est pour ça que j’ écris pour conter ce qui est derrière la réalité visible
C’est un long travail que de renaître, de pouvoir partager…
Μιλώντας για τον εαυτό μου και για σας μίλησα. Μιλώντας αποκλειστικά για σας δεν θα μιλούσα για κανένα.
Γιάννης Ρίτσος.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το