Το Ερωτηματολόγιο του Προυστ με Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου, Φαίη Τζανετουλάκου, Κέλλυ Καϊμάκη

Καλεσμένες μου σήμερα, τρεις υπέροχες κυρίες. Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου, Φαίη Τζανετουλάκου, Κέλλη Καϊμάκη.

Μια μετάγγιση ζωής ζητώ σήμερα που γιορτάζω να μπορέσω να σώσω από τον καταποντισμό το Όνειρο. Έναν αυλό χαρίστε μου να τραγουδάω με τον Παπαδιαμάντη και τον Μεγάλο Βελεστινλή τις πανάρχαιες καταβολές μου.

Επιμέλεια

Μαίρη Τσακνάκη Γαβαλά

Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου:

Καλησπέρα αγαπημένη! Πώς σου φαίνεται, το κάτωθι; Τέλος εποχής. Το καλοκαίρι δεν θα είναι ποτέ αυτό που ξέραμε. Αυτό που ζήσαμε, τα στρώματα στην αυλή ή στην ταράτσα κάτω από τον έναστρο ουρανό, τότε που η θερμοκρασία μέρα νύχτα δεν ήταν η ίδια! Τα σλίπινγκ μπαγκ στις ερημικές ακρογιαλιές κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια, μες τον ήλιον, δηλαδή ακόμη και στις Κυκλάδες! Ακόμη και τα θερινά σινεμά, όσα απέμειναν, κατάντησαν πολυτέλεια λόγω παρατεταμένου καύσωνα… Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο… Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία… τραγουδούσε ο εν ζωή βάρδος των τραπεζάκια εξω! Ο κόσμος αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου απορία… Άρα, όθεν, επομένως, η μόνη λύση είναι η προσαρμογή, κατά Δαρβίνο, πάντα. Ο Δαρβίνος διατείνεται ότι το πιο δυνατό πλάσμα στη φύση δεν είναι ούτε το πιο έξυπνο, ούτε το πιο όμορφο, αλλά το πιο προσαρμοστικό. Ούτως ή άλλως για ένα μακρύ Σάββατο πρόκειται, φιλοξενούμενοι με μείζονα φιλοδοξία ένα θετικό προσωπικό αποτύπωμα στο διάβα μας απ’ αυτή τη μορφή του κόσμου… Όλη η ζωή μας, ένα μακρύ Σάββατο με προσδοκία την Ανάσταση. Τελικά μάλλον έπρεπε να μελετάμε επιστημονική φαντασία, παρά μαρξισμό, τίποτα δεν οπισθοχωρεί συντομότερα από την πρόοδο, E.e.Cummings και πάντα με το προσωπείο της Εξέλιξης. Anyway, οι καιροί ου μενετοί και η ζωή μας μικρή, για να είναι θλιβερή! Τι ουν κελευώ; Carpe diem, και βουρ! με ενσυναίσθηση και αισθητική (καθότι η Αισθητική είναι η Ηθική του Μέλλοντος και του Παρόντος, νυν κ αεί…) στο κάθε μέρα, σ’ αυτόν τον μικρό προσωπικό κήπο οικογένειας φίλων κ.λπ., όπως το εννοεί ο καθείς, στην Προσωρινά Αυτόνομη Ζώνη του! Κατά αείμνηστον και πάντα επίκαιρο, Χοακίμ Μπέη. Εξάλλου, σήμερον εμού, αύριον ετέρου, ουδέποτε ουδενός. Δημιουργήστε όμορφες αναμνήσεις, ήδη θα ξέρετε, πόσο χρήσιμες είναι, στον καιρό της νοσταλγίας… αν και ο μεταφυσικός ποιητής, Καρούζος βοα «θα την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου» και γιατί παρακαλώ; Εγώ την αγαπάω τη νοσταλγία μου και την τροφοδοτώ με μνήμες, ενώ συνάμα παρατηρώ το παρόν να εκτυλίσσει την μπομπίνα του στις μηχανές λήψης, χωρίς να χάνω και την ταυτότητά μου, δεν είναι κι άσχημα. Τι δηλαδή θα περιέλθουμε σε αμνησία διά να είμαστε σύγχρονοι; Όχι βέβαια δεν εννοούσε αυτό ο Ρεμπώ, όταν πρόσταζε να είμαστε απόλυτα σύγχρονοι, αντιθέτως μας παρότρυνε να είμαστε συνειδητοί, άρα με άριστη μνήμη, ώστε να δυνάμεθα να ερμηνεύσουμε και να προσαρμοστούμε στο παρόν, με τον πιο έξυπνο τρόπο! Ούτε πρόβατα, ούτε λύκοι.. Ο νοών νοείτω, ο μη νοών κατανοείτω.

Ευτυχία (Φαίη) Τζανετουλάκου:

Όλη μου η Ζωή ως Παραβολή για τη Φύση και ως Κραυγή για Βοήθεια.

Είμαι η ευτυχία και ενδύομαι τη Φύση.

Φορώ ένα μακρύ βαθύ μπλε φόρεμα. Αυτό το ρούχο είναι ο Παγασητικός. Με εγκλωβίζει, με εγκιβωτίζει, με οριοθετεί, με εκφράζει, με χαρακτηρίζει, με μεταμορφώνει, με παρασέρνει, με σκηνοθετεί. Με πνίγει και συνάμα μου δίνει το φιλί της ζωής. Αυτό το υγρό δέρμα, τη μια στιγμή ήρεμο, την άλλη ανταριασμένο, αντανακλά τις πολλαπλές εκδοχές του εαυτού μου.

Μέσα στην ψυχή μου αναδεύονται καταπράσινες ποσειδωνίες όπου μέσα τους λικνίζονται άλικες θαλάσσιες ανεμώνες, αθερίνες με ασημένιες κοιλιές, εβένινοι μυτεροί αχινοί διακοσμημένοι με χαλίκια, παιχνιδιάρικα γκρι ρυγχοδέλφινα. Τα μάτια μου γυρνούν προς τα μέσα και κοιτώ τα υποθαλάσσια πλάσματα βαθιά μέσα στα δικά τους μάτια. Τα νιώθω να με καλούν σε βοήθεια.

Για πανωφόρι, φορώ τον βιριδιανό θόλο του ιερού βουνού. Του Πηλίου, που μοσχομυρίζει βοτάνια και χαμόμηλα, φρεσκοδαγκωμένα μήλα και αγκαθωτά αγριοβατόμουρα που τρυπάνε τα λαίμαργα δάχτυλα. Γεμάτο στολίδια είναι το πανωφόρι μου. Κόκκινες αλεπούδες με φουντωτές ουρές το διασχίζουν, γρύλλοι τραγουδούν καντάδες για την ανεκπλήρωτη αγάπη, αγριογούρουνα θηλάζουν τα ριγέ μωρά τους, σοφοί μπούφοι με κοιτάνε αινιγματικά πάνω από τις πιο ψηλές φυλλωσιές, βαθιά μέσα στα μάτια. Τα νιώθω να με καλούν σε βοήθεια

Την ανατολή ντύνομαι με τα φύλλα των αρχέγονων πλατάνων, που σαν αποτροπαϊκά αναθήματα αποτάσσουν τη γυμνή αμαρτία της προσωπικής μου αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας. Όταν ξεπροβάλλει ο Αποσπερίτης προβάρω τη μεταξωτή μεσονύχτια μπλε νύχτα μου και περιτυλίγομαι με το άλικο αίμα της φύσης. Τότε στην απόλυτη σιγή αφουγκράζομαι τους υπόκωφους ήχους της. Με καλεί σε βοήθεια.

Είμαι η ευτυχία που όταν συναντώ την απώλεια των τιμαλφών της Γης από το σκληρό ανθρώπινο χέρι, ξεπλέκω τις κόκκινες αρτηρίες μου και αφήνομαι στο κυανό μοιρολόι ενός αρχέγονου ψύχους. Τότε καλώ μάγισσες και ξωτικά, κι ανακατεύουμε τα ξόρκια μας σιγομουρμουρίζοντας για το κακό που έχει βρει τούτον εδώ τον τόπο, και κόβουμε κομμάτια από το δέρμα μας για να φτιάξουμε ιαματικά καταπλάσματα, εκεί, που μας καλούν σε βοήθεια.

Αυτό το δέρμα ίσα όμως που φτάνει για να τυλίξει το μοναχό δεντρί που δεν ξέρει τίποτε άλλο παρά μόνο να θροΐζει ξέπνοα μπροστά στον βίαιο τεμαχισμό του από όσους ενόχλησε η αντίστασή του στον ηλεκτρικό άνεμό τους και η σκιά του κόντρα στον τεχνητό ήλιο τους. Έτσι κι αλλιώς σε τι ωφελεί ένα μοναχικό δέντρο; Κάποτε το ονομάζανε το Δέντρο της Ζωής, τώρα κρεμάνε απ’ τα κλαδιά του τους «άλλους», αλλά το αίμα όταν στραγγίζει γρήγορα στη μνήμη, γίνεται καπνός και δεν φτάνει να ποτίσει τις διψασμένες ρίζες. Κάποιες επίμονες όμως σταγόνες παραμένουν βαθιά μέσα στη ναρκωμένη συνείδηση, και την κατατρώγουν μέχρι να ξυπνήσει. Και να καλέσει σε βοήθεια.

Πλέξε ευτυχία, την ευτυχία της φύσης, πλέξε την. Λείανε τις πληγές από το δέρμα της, πλέξε το κάλυμμά της, βάλε μπροστά το δικό σου σώμα για προστασία. Προσπάθησε να γιάνεις τα τραύματά της αφού δικά σου είναι, μερίμνησε ώστε οι ρίζες να απλωθούν σε εύφορο έδαφος γνώσης και φροντίδας. Και πού ξέρεις, μπορεί κάποιο αλλόκοτο απομεσήμερο του καλοκαιριού, να φυσήξει ένας αληθινά φρέσκος αγέρας και να πραγματοποιηθεί η περίφημη προσευχή της συλλογικής αγάπης. Εκείνης που βοηθά τη Γη. Της αγάπης που δεν εκπίπτει

Κέλλυ Καϊμάκη:
Καταρχάς ευχαριστώ πολύ για την πρόσκλησή σας. Είναι η δεύτερη φορά που θα συστηθώ στην τοπική κοινωνία και τη θεωρώ εξέλιξη της πρώτης. Άλλωστε η ίδια η ζωή επιτάσσει την εξέλιξη, κι αυτό από μόνο του είναι πάντα μια αφορμή να ξανασυστήσουμε μια νέα εκδοχή του εαυτού μας. Είμαι η Κέλλυ Καϊμάκη, δημοσιογράφος, σεναριογράφος και συνιδρύτρια της εταιρείας Εmvelia Technologies. Από μικρή μου άρεσε να γράφω και να φαντάζομαι άλλους κόσμους, συνήθως καλύτερους από αυτόν που ζούμε. Θυμάμαι κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω κι αυθόρμητα της απάντησα «καλός άνθρωπος». Θεωρώ πως το μεγαλύτερο προτερήματα σε έναν άνθρωπο είναι η ανθρωπιά, η αγάπη προς τον πλησίον.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το οικοσύστημα υγείας «Emurgence» από την εταιρεία μας Emvelia Technologies. Πρόκειται για ένα σύστημα Βιομετρικής Παρακολούθησης και Ανταπόκρισης SOS σε πραγματικό χρόνο, το οποίο απευθύνεται σε Δήμους και Περιφέρειες, ενισχύοντας το υπάρχον πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι».

Το σύστημα έχει ήδη ενταχθεί με επιτυχία στον Δήμο Αθηναίων στο πρόγραμμα «Γερνάω Έξυπνα».

Το σύστημα απευθύνεται και σε ιδιωτικά θεραπευτήρια και νοσοκομεία, αφού συμβάλλει στην άμεση παρακολούθηση μετεγχειρητικών ασθενών και χρόνιων πασχόντων. Φορώντας αυτό το Βιομετρικό Ρολόι, οι χρήστες εκπέμπουν σήμα SOS τη στιγμή που βρίσκονται σε κίνδυνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Χρόνιοι πάσχοντες με προβλήματα καρδιάς και πίεσης μπορούν πλέον να παρακολουθούνται συστηματικά. Ενδείκνυται για ανθρώπους με ορθοπεδικά προβλήματα όπως αρθρίτιδα, καθώς το σύστημα κατέχει ανιχνευτή πτώσεως, όπως επίσης άνθρωποι με άνοια μπορούν να εντοπίζονται άμεσα με τη βοήθεια του Γεοφράχτη.

Με την 24ωρη ανταπόκριση από το «Χαμόγελο του Παιδιού», η οποία παρέχεται σε όλους τους Δήμους πανελλαδικά μέσω του συστήματός μας, και με την τεχνική υποστήριξη του ομίλου ιατρικών μηχανημάτων Παπαποστόλου, η προσπάθεια να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη ενδυναμώνεται.