Του Νικόλα Σεβαστάκη
Αυτή εδώ η Ευρώπη μ’ όλα της τα πίσω μπρος, τις κρίσεις, τις γραφειοκρατικές της στρεβλώσεις, τις ιδεολογικές της εμμονές, είναι το δικό μας πεδίο. Θεσμικά, ιστορικά αλλά κι από άποψη δεσμών και προσδοκιών που υφάνθηκαν σε πολλές δεκαετίες σύγχρονης ζωής. Αυτό το πεδίο με τα χίλια δυο προβλήματα δεν αλλάζει φυσικά με αναβιώσεις των ηρωικών ασμάτων της δικής μας μεταπολίτευσης. Ούτε η λιτότητα ούτε οι κακές ταξικές σχέσεις φεύγουν πάνω απ τη χώρα με λόγια για τους προαιώνιους αγώνες των Ελλήνων και το δίκιο τους. Κανένας λαός άλλωστε δεν εκπροσωπεί τα γενικά συμφέροντα της ανθρωπότητας. Και καμιά πολιτική δύναμη – ούτε η ελληνική Αριστερά- δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως αντιπροσωπεύει το ηθικό πρόσωπο του έθνους ή του λαού.
Αν ψηφίζω Ναι δεν το κάνω βέβαια γιατί έγινα οπαδός της ”νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας”. Το κάνω γιατί κρίνω πλέον ανερμάτιστη μια πολιτική που δεν εξήγησε ποτέ (ούτε και τώρα) τα πράγματα στη δυσκολία και στην πολυπλοκότητά τους παρά μόνο έδειχνε τους κακούς τρίτους. Γιατί έχω δει επίσης όλους αυτούς τους μήνες τον κακέκτυπο εθνικο-λαϊκό μας ριζοσπαστισμό να βλάφτει και την λέξη ακόμα Αριστερά περισσότερο κι απ όσο θα έλπιζαν οι αντίπαλοί της.
Ψηφίζω Ναι γιατί πιστεύω πως η εθνική περιχαράκωση στο ”’δίκιο μας” δεν πείθει κανέναν ούτε ανατρέπει τα επαχθή άρθρα των μνημονίων. Γιατί έγινε πια φανερό πως χρειάζεται μια διαφορετική μεθοδολογία και οπτική για τη διαπραγμάτευση, για την οικοδόμηση συμμαχιών. Δεν μπορεί να διαπραγματεύεται κανείς την ύπαρξη της χώρας λογοδοτώντας διαρκώς στις ευαισθησίας ταυτότητας του κ. Λεουτσάκου ( ένα παράδειγμα φέρνω, δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο).
Και έπειτα έρχεται λοιπόν η συνειδητοποίηση ότι με ”αριστερό ναρκισσισμό” οδηγείσαι σε βαριές ήττες. Και ας κερδίζεις για κάποιο καιρό το χειροκρότημα και τα γελάκια των ακροατηρίων (κάτι ξέρω κι από τα πανεπιστημιακά ακροατήρια).
Για μένα το Ναι δεν είναι πρόπλασμα κάποιας ενιαίας παράταξης. Έχει εσωτερικές διαφορές οι οποίες σχετίζονται τόσο με την κριτική αποτίμηση των προηγούμενων ετών όσο και με το σχέδιο για το αύριο.
Τώρα το μείζον είναι να μην συμβεί η μεγάλη βίαιη κατάρρευση που δεν θα αφήσει όρθιες ούτε παραγωγικές δυνάμεις, ούτε ψυχικές αντοχές στους περισσότερους, ούτε και κάποια κοινωνική δυναμική. Το μείζον είναι να μην μετατραπεί η ασυμφωνία με τους εταίρους σε διαρκές ρήγμα και πτώση στο κενό ή στις φαντασιώσεις τσαβισμού.
Η όποια επιλογή – και αυτό το Ναι επίσης- ενέχει την αίσθηση του τραγικού. Δεν είναι για μένα ειδύλλιο ούτε σέλφι, ούτε ο ευρωπαϊσμός του 90 με την αισιοδοξία του. Είναι πάνω απ όλα αίσθηση της πραγματικότητας και των οριακών στιγμών που ζούμε. Αίσθηση της πραγματικότητας που πρέπει να σταθεί στα πόδια της για να συζητήσουμε μετά τις αλλαγές της. Για να μην γλιστρήσουμε στον ανάδελφο πόνο με μόνη ανταμοιβή τα τραγούδια του Αλκίνοου…