Της
Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc,
αρθρογράφου,
ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι και καλή Κυριακή να έχετε και να έχουμε! Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο αιρετικό! Ναι αιρετικό! Και ταυτόχρονα απόλυτα ρεαλιστικό! Ένα βιβλίο που τα λέει έξω από τα δόντια, από την καλή και την ανάποδη, που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν! Ένα βιβλίο που όσοι και όσες ασχολούμαστε με την ψυχολογία, την αυτοβελτίωση και την αυτογνωσία καλό είναι να διαβάσουμε για να έχουμε μία συνολικότερη εικόνα για τα πράγματα, μία πιο ολοκληρωμένη σκέψη και μία πιο ολιστική ματιά. Ένα βιβλίο πραγματικά ξεχωριστό στο είδος του και μοναδικό, μιας και εγώ, τουλάχιστον, στα ελληνικά δεδομένα, δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο. Και μιλάω για το βιβλίο της Μαίρης Σπυριδογιαννάκη, «Το Αντίδωρο» από τις εκδόσεις «Η Τέχνη της Ζωής».
Να δούμε όμως λίγα πράγματα για τη συγγραφέα;
H Μαίρη Σπυριδογιαννάκη σπούδασε Ψυχολογία με ειδικότητα στην κλινική και συμβουλευτική προσέγγιση, ενώ δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στον χώρο της δημοσιογραφίας και των εκδόσεων από το 1978 έως το 2016. Διετέλεσε διευθύντρια περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας και μεγάλης εβδομαδιαίας εφημερίδας επί 20 χρόνια και στράφηκε από πολύ νωρίς στον χώρο των ειδικών εκδόσεων, δημιουργώντας βιβλία, λευκώματα και περιοδικά με θέματα ευζωίας, αυτοβελτίωσης και υγείας.
Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της εντάχθηκαν από το 1990 η Γνωσιακή Ψυχολογία και οι Mindfull Τεχνικές Προσωπικής Διαχείρισης, τομείς για τους οποίους παρακολούθησε εξειδικευμένα εκπαιδευτικά σεμινάρια κυρίως στην Ιταλία, στην Αγγλία και στην Αμερική.
Κατάγεται από την Κρήτη και ζει στην Αθήνα, δραπετεύοντας πάντα όπου υπάρχει θάλασσα.
Άλλα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Brainfood και Οξύ.
Τι μας λέει όμως αυτό το τόσο εξαιρετικό και διαφορετικό βιβλίο;
Ξεκινάει με μία ερώτηση, η οποία αναφέρεται στον τίτλο του! Αφού σκέφτομαι θετικά, γιατί όλα μου πάνε στραβά; Πάμε να το αναλύσουμε λίγο όλο αυτό.
«Εγώ πάντα σκέφτομαι θετικά, γιατί όλα μου έρχονται αρνητικά; Εγώ πάντα μισογεμάτο το βλέπω το ποτήρι με το νερό, γιατί δεν φτάνει ούτε σταγόνα σε μένα;».
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι αν καθίσουν να σκεφτούν καλύτερα, αν εμβαθύνουν στα αίτια των δυσάρεστων καταστάσεων θα εντοπίσουν πολλά γιατί. Όπως ότι:
-Σκεφτόμαστε θετικά, υπερεκτιμώντας πολλές φορές τις καταστάσεις και δεν αναγνωρίζουμε τα όριά μας. Ας αφήσουμε στην άκρη τις συμπαντικές υποσχέσεις ότι «όλα είναι δυνατά, ξεκίνα και θα σου συμβεί». Αυτό μόνο στους ευσεβείς πόθους και τα παραμύθια.
-Μπαίνουμε σε δυσκολίες και αντιμετωπίζουμε εμπόδια, έχοντας το ροζουλί συννεφάκι στο μυαλό, χωρίς καν να σκεφτόμαστε την πιθανότητα να στραβώσει κάτι.
-Αντιμετωπίζουμε με αγαθή και ανεκτική διάθεση τους άλλους ανθρώπους χωρίς να διακρίνουμε τις αληθινές δυνατότητές τους, τις ανταγωνιστικές διαθέσεις τους, τα σκοτεινά τους κίνητρα.
-Νομίζουμε ότι με το να τα δίνουμε όλα στους άλλους εξασφαλίζουμε την αποδοχή τους και την αγάπη τους, δημιουργώντας έτσι ιδιοτελείς σχέσεις εξάρτησης.
-Δεν προετοιμαζόμαστε για τους δύσκολους καιρούς, όπως βιώσαμε με την οικονομική κρίση. Όσο και να τα βλέπουμε όλα ωραία, αργά ή γρήγορα κάπου την πατάμε.
-Ξεκινάμε δραστηριότητες ή δημιουργούμε σχέσεις με θετική διάθεση, αγνοώντας και τον παράγοντα «είναι η κατάλληλη στιγμή;». Διότι υπάρχει και αυτός ο απρόβλεπτος παράγοντας που είναι «φύσημα Θεού ή Διαόλου φτύσιμο» που λένε και στην Κρήτη για την καλή ή κακή στιγμή.
«Πότε η θετικότητα ισούται με την τοξικότητα;».
Μα καλά πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Είναι δυνατόν η θετικότητα να μας βγαίνει σε κακό; Και βέβαια είναι όταν το άτομο συμπεριφέρεται σαν να έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου με την έντεχνη ή καθόλα άτεχνη επιβολή του «όλα καλά». Σίγουρα είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε αισιόδοξα και όχι καρμίρικα, μα είναι επικίνδυνο όταν κολλάμε στην ετικέτα, φοράμε τα ροζ γυαλιά της ωραιοποίησης και τασσόμαστε ενάντια σ’ αυτά που είναι αρνητικά ή μπορεί να εξελιχθούν σε αρνητικά. Η θετική σκέψη ούτε πανάκεια είναι ούτε σκούπα του μυαλού που τα σαρώνει όλα.
Να μερικά παραδείγματα θετικής σκέψης, όπως τα συναντάμε σε πολλές ομάδες θεωριών πνευματικότητας και θετικότητας:
-Έτυχε μια καταστροφή; Προσπέρασέ την γιατί όλα συμβαίνουν για κάποιο Ύψιστο-Καρμικό-Συμπαντικό λόγο.
-Μη θρηνείται για μία απώλεια, δεν έχει νόημα η λύπη, γιατί «κάτι καλό κρύβει».
-Μην εκφράζεται τα αρνητικά σας συναισθήματα, όπως φόβο, οργή, ενοχές, ζήλια κ.λπ. γιατί παρασύρεται στην αρνητικότητά τους και τους άλλους.
-Όταν εσύ σκέφτεσαι θετικά, τότε και ο άλλος που είναι απέναντί σου θ’ ανταποκριθεί ανάλογα.
Σου έρχεται μία αρνητική σκέψη; Νιώθεις φόβο; Λυπάσαι γιατί είχες μία αποτυχία; Ακύρωσέ τα με μία φράση, μία κίνηση κ.λπ.
Και τώρα εσείς θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας, αν είστε οπαδός τέτοιων θεωρητικών προσεγγίσεων. Ποιο το κακό; Μα εδώ είναι όλη η ουσία. Ότι το κακό μέσα στο καλό δεν φαίνεται με την πρώτη. Η εμμονή και ο χρόνος θα το αποκαλύψουν και όχι εύκολα. Γιατί λίγο-λίγο και με το πες πες σου εδραιώνεται – για να μην πω τσιμεντώνεται – η πεποίθηση ότι:
-Προσδοκώ με τις σκέψεις και μόνο να έχω όσα επιθυμώ, χωρίς πράξεις.
-Να αγνοώ τις αδυναμίες μου.
-Να θεωρώ ότι η θετικότητα είναι μεταδοτική σε όλους και όλοι οι άλλοι θα μου συμπεριφέρονται ανάλογα.
-Να μην αποδέχομαι τελεσίδικες καταστάσεις, όπως απώλειες, αποτυχίες, φθορές, καταστροφές, ελπίζοντας ότι θα αλλάξουν προς το καλύτερο.
-Να αποφεύγω τις ευθύνες μου και τη δική μου συμμετοχή στα αίτια των αρνητικών γεγονότων, θεωρώντας ότι κάποιος άλλος φταίει.
-Να κάνω λάθος στην εκτίμηση των άλλων ατόμων και τελικά στην επιλογή φίλων, συνεργατών, συντρόφων με το να μη βλέπω τα μειονεκτήματά τους ή θεωρώντας ότι «εγώ θα τους αλλάξω», «αν εγώ είμαι καλός θα είναι και εκείνοι» και άλλα τέτοια που αναπόφευκτα οδηγούν σε συγκρούσεις.
-Να επιχειρώ να μειώσω τη βαρύτητα οδυνηρών συναισθημάτων, όπως αυτά που σχετίζονται με τον θάνατο, τον χωρισμό κ.λπ. Τίποτα χειρότερο για κάποιον που πενθεί να μην τον αφήνουν να βιώσει τον πόνο του, τον οδυρμό του, την οργή του, πιθανό την ενοχή του και όποιο άλλο συναίσθημα τον πνίγει, επιβάλλοντας του φιλολογικο-πνευματικές συμβουλές και θεολογικές παρηγοριές. Αφήστε τον να κλάψει, να «μοιρολογήσει» με τον τρόπο του, να παλέψει με τον πόνο του και θα έρθει ο μεγάλος γιατρός, ο χρόνος, να μαλακώσει τις πληγές του.
-Να απομονώνομαι και να αυτομαστιγώνομαι όταν αποτυγχάνω να είμαι θετικό άτομο σε κάθε περίσταση. Να ξέρετε ότι είναι πολύ γνώριμη αντίδραση στα άτομα που αγκιστρώνονται στις θεωρίες θετικότητας να απογοητεύονται τόσο πολύ όταν δεν καταφέρνουν να έχουν αποτελέσματα, που ενδέχεται να φτάσουν ακόμα και σε ακρότητες προκειμένου να «τιμωρήσουν» τον εαυτό τους.
Το βιβλίο της Μαίρης Σπυριδογιαννάκη είναι ένα σοφό εργαλείο για όσους έχουν ορθή κρίση να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Σε πολλά σημεία διαφωνώ κάθετα με τη συγγραφέα όπως ότι δεν μπορεί μία καταστροφή ή μία απώλεια να αλλάξει προς το καλύτερο ή να κρύβει ένα μεγάλο δώρο. Διαφωνώ πολύ και το έχω δει στη ζωή μου να συμβαίνει μία μεγάλη καταστροφή να εξελίσσεται σε θείο δώρο. Υπάρχουν όμως και σημεία που συμφωνώ απόλυτα όπως στο θέμα του να αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου και να μη μου φταίνε πάντα οι άλλοι και στο να βιώνουμε το πένθος μας και γενικά τα αρνητικά μας συναισθήματα και να μην τα κρύβουμε κάτω από το χαλί.
Η αλήθεια είναι πως το βιβλίο σε ιντριγκάρει να σκεφτείς διαφορετικά. Γενικά να σκεφτείς. Και επειδή στις μέρες μας με όλη αυτή την παραπληροφόρηση και την τηλεόραση σκουπίδι η ορθή σκέψη, η διαφορετική σκέψη, η σκέψη έξω από τα κουτάκια και γενικά η σκέψη εκλείπει, σας δίνεται μία μοναδική ευκαιρία να ρίξετε μία ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα. Και να ανοίξετε επιτέλους το μυαλό σας!
Και θα σας αφήσω με ένα quote από το βιβλίο που μου άρεσε πολύ, από τα πολλά θαυμάσια που θα βρείτε στο εν λόγω βιβλίο:
«Οι αρνητικές καταστάσεις δεν αλλάζουν από μόνες τους, εμείς αλλάζουμε τον τρόπο που τις εκτιμούμε».
Ώς την επόμενη φορά, την αγάπη μου και καλή σας ανάγνωση!