«Της πατρίδας μου η σημαία» ως αντικείμενο διαμάχης στο δημοτικό σχολείο ..

Της Χαριτίνης Μαλισσόβα

Κι ενώ στα δημοτικά σχολεία περιμένουμε ακόμα το επίσημο ΦΕΚ (για την επισημοποίηση και οριστικά της εγκυκλίου η οποία προ ημερών στάλθηκε μέσω e-mail στους διευθυντές) ,οι συζητήσεις μεταξύ σχετικών και άσχετων με την εκπαιδευτική διαδικασία δίνουν και παίρνουν .
Όσοι εκπαιδευτικοί βιώνουμε τη διαδικασία για την επιλογή των σημαιοφόρων εδώ και κάποιες δεκαετίες ,σίγουρα έχουμε διαφορετική τοποθέτηση από εκείνων που βιώνουν εκτός εκπαιδευτικής κοινότητας τη διαδικασία αυτή .
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Με βάση τα παλαιότερα εκπαιδευτικά συστήματα ενδεχομένως δεν υπήρχαν μαθητές που από το Α’ τρίμηνο συγκέντρωναν ατόφια δεκάρια και σίγουρα δεν υπήρχαν πολλοί που συγκέντρωναν το πολυπόθητο άριστα που θα τους έδινε την ευκαιρία της επιλογής τους στη θέση του σημαιοφόρου ή των παραστατών .
Υπήρχε διαβάθμιση και εύκολα γινόταν η επιλογή των σημαιοφόρων με βάση και το δέκατο διαφοράς από τον επόμενο .
Η δε κλήρωση ήταν σπάνιο να χρειαστεί .
(Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο γεγονός ότι πολλά παιδιά επωνύμων οικογενειών ίσως είχαν μια ευνοϊκότερη μεταχείριση στη βαθμολογία, γιατί μπαίνουμε σε άλλη συζήτηση ).

Με την αλλαγή της φιλοσοφίας και της βαθμολογίας η αριστεία στο δημοτικό σχολείο των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε το φαινόμενο κατά το οποίο οι αριστούχοι σε ένα τμήμα μπορεί να φτάνουν και σε περισσότερους από τους μισούς μαθητές .
Σε ένα τμήμα 20 παιδιών ,όταν οι δέκα αγγίζουν το απόλυτο δέκα ,δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για απόδοση της αριστείας .

Είναι ή όχι ίσης αξίας όλα τα μαθήματα;
Όταν μάλιστα από τα 12 ή 13 μαθήματα τα περισσότερα θεωρούνται «δευτερεύοντα» και οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί βάζουν (ή αναγκάζονται να βάλουν ) άριστα σχεδόν σε όλους τους μαθητές,εύκολα
γίνεται αντιληπτό πόσο εύκολα μπορεί να συγκεντρώσει άριστα κι ένας μαθητής με μέτρια απόδοση στα «κύρια» μαθήματα .

Όταν λοιπόν το εκπαιδευτικό σύστημα πάψει να χωρίζει (έστω τυπικά ) τα μαθήματα σε κύρια και δευτερεύοντα ,τότε ίσως δικαιούμαστε να μιλάμε για απόδοση αριστείας .
Όταν στη νοοτροπία και στην παιδεία μας πάψει να αδικείται ο μαθητής που έχει ταλέντο στα εικαστικά και τη γυμναστική και βλέπει τους συμμαθητές του επειδή είναι «καλοί» στη γλώσσα ή στα μαθηματικά να παίρνουν με ευκολία το άριστα και στα άλλα μαθήματα ,ενώ δεν έχουν τις δικές τους δεξιότητες κι όταν πάψουμε να υποτιμούμε, το έργο των εκπαιδευτικών των άλλων ειδικοτήτων,τότε ίσως καταλάβουμε ότι δεν αξίζουν μόνο τα παιδιά που αριστεύουν σε γλώσσα και μαθηματικά τη σημαία.

Αριστεία στο δημοτικό σχολείο θα μπορεί να αποδοθεί όταν αφήνουμε τον κάθε εκπαιδευτικό να αξιολογεί τον κάθε μαθητή ανάλογα με την απόδοση που έχει στο δικό του μάθημα.

Ποιος τόλμησε να βάλει 8 ή 7 σε μαθητή που αποδίδει στα προαναφερόμενα μαθήματα όταν στη γλώσσα ή στα μαθηματικά αξίζει για 10;

Να μην ξεχνάμε ότι τα μαθήματα είναι δώδεκα κι όχι δυο ή τρία .
Αξίζουν λοιπόν 10 σε όλα όλοι οι μαθητές ;

Από την άλλη ,το σημερινό δημοτικό σχολείο έχει ως στόχο να ενισχύει ψυχολογικά τους μαθητές ,να τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν ,να τους κοινωνικοποιεί και να καλλιεργεί την ευγενή άμιλλα .
Θα πρέπει να γίνει αλλαγή του τρόπο αξιολόγησης και δεν ξέρουμε αν αυτό θα έχει χειρότερες συνέπειες .
Σίγουρα η υπερβολική ενίσχυση δεν είναι σωστή ,όμως και η υπερβολική αυστηρότητα δεν φέρνει θετικά αποτελέσματα .

Δυστυχώς η σημαία στο δημοτικό σχολείο έχει καταλήξει να είναι σημείο έριδας και προστριβών ανάμεσα στα ίδια τα παιδιά .Και είναι φυσικό ,όταν ακόμα αφήνεται πάλι στην τύχη το ποιος θα την κρατήσει ,αφού οι υποψήφιοι είναι τόσοι πολλοί .
Το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να σκύψει σοβαρά πρωτίστως πάνω στο ψυχολογικό πρόβλημα που δημιουργεί στους μαθητές η συγκεκριμένη διαδικασία .

Να γίνει σαφής ο τρόπος με τον οποίο θα βαθμολογούν σε όλα τα μαθήματα οι εκπαιδευτικοί .
Σίγουρα θα έπρεπε να δοθεί τουλάχιστον μια χρονιά ως μεταβατατική,ώστε πρώτα να οριστεί ο τρόπος βαθμολόγησης ,να γνωρίζουν εκπαιδευτικοί και μαθητές για το τι αλλάζει κι έπειτα να ισχύσει ο οποιοσδήποτε νέος νόμος .
Ένας νόμος που ακόμα δεν ήρθε στα σχολεία και οι γυμναστές δεν μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους,αφού μεσολαβούν λιγότερες από δέκα εργάσιμες για να προετοιμάσουν τη μαθητική παρέλαση και δεν έχουν ορίσει τη διάταξη των μαθητών .

Της πατρίδας μας η σημαία έχει περάσει πολλά για να αντέξει κι άλλα δάκρυα δωδεκάχρονων.