Τη Υπερμάχω…

Του Γιάννη Μαντίδη

Κάθε που φτάνουν Παρασκευές Χαιρετισμών και βρίσκομαι προσευχόμενος στον Άη Γιώργη του χωριού μου, ο νους μου πάει και στέκεται δεκαετίες πίσω, όταν κλεισμένοι στην ίδια εκκλησιά ξορκίζαμε το κακό, παρακαλώντας την «Υπέρμαχω Στρατηγό» να μας φυλάει απ’ τους Γερμανούς που πέρναγαν απ’ έξω. Και σιγοντάραμε, όσο μπορούσαν οι φωνές μας να βγουν και ν’ ακουστούν, τη χορωδία του χαρισματικού μας ψάλτη Ντίνου Πάντα, για να καλύψουμε, όσο γίνεται, τον βόμβο απ’ τις ερπύστριες των τανκς που συνεχίζαμε τρεμάμενοι ν’ ακούμε.
Τα χρόνια πέρασαν και περνούν και μαζί τους ξεμακραίνουν και οι άσχημες μέρες της Κατοχής, του Εμφυλίου, των σεισμών και άλλων καιρικών καταστροφών που ζήσαμε και ζούμε και προσπαθούμε κάθε φορά μετά το πέρασμά τους να ξεχνούμε.
Οι ύμνοι προς την Υπέρμαχο ψάλλονται, λέει, σε ανάμνηση της λύτρωσης της Βασιλίδος των πόλεων το 626 μ.Χ. απ’ τους πολιορκούντες Βαρβάρους. Σήμερα δεν υπάρχουν Βάρβαροι, όμως… «πολιορκούντες» δεν βλέπω να μας λείπουν, τόσο εξ Ανατολών με τις φοβέρες του Ερντογάν, όσο και από Βορρά με τα τερτίπια των «φίλων» μας γειτόνων. Και θα ψελλίσω και την επόμενη Παρασκευή δυο λόγια στην «Υπέρμαχο» για να μας σώσει τόσο απ’ τους πολέμους που σχεδιάζουν οι ισχυροί, όσο κι απ’ τις φωτιές και τις πλημμύρες των καιρών μας. Σε 2.332 πόλεις, λέει, έγιναν μαθητικές διαδηλώσεις για να σταματήσουμε να καταστρέφουμε το κλίμα της Γης που ζούμε και χαιρόμαστε, άγνωστο πια ως πότε …
Και σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, έχουμε και τους νεαρούς εκτελεστές να μπαίνουν σε γεμάτες κόσμο αίθουσες και να σκοτώνουν έτσι, χωρίς λόγο! Ο δράστης, λέει, του μακελειού στη Νέα Ζηλανδία, εμπνεύστηκε την «πράξη» του απ’ τα βιντεοπαιχνίδια! Προσοχή! Κλείστε τους υπολογιστές κι αφήστε τα παιδιά να βγουν έξω, να παίζουν όπως παλιά «τσιλίκα» και «σκλαβάκια» και να περπατούν όσο υπάρχουν ακόμη «αναξιοποίητα» οικόπεδα και χωράφια…
Και από δω δυο λόγια για τον φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Βάλλα που μας έφυγε πριν από λίγες μέρες και μας γέμισε με θλίψη. Κι έφυγε χωρίς να μου κάνει τελικά μια χάρη που του ζητούσα: Να με ξεναγήσει, δεινός ορειβάτης ο ίδιος, στα μονοπάτια του Ολύμπου. Δημήτρη, δεν πειράζει. Στον Όλυμπο των Θεών θα βρίσκεσαι και κάποια ώρα ελπίζω να σε βρω για να μου κάνεις τη χάρη. Ποτέ δεν είναι αργά…