Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Μια δυσαρεστημένη ασθενής από τις παροχές και την εξυπηρέτηση του νοσηλευτικού προσωπικού στο Νοσοκομείο του Βόλου γίνεται πρώτο θέμα στο πανελλήνιο και μαζί της ο βουλευτής Μαγνησίας Κ. Μαραβέγιας που μετέφερε στη Βουλή τη δυσαρέσκειά της για να υπερθεματίσει υπέρ της την ανάγκη αξιολόγησης.
Ας σταθούμε μόνο στο «μνημείο» της «αδιάφορης νοσηλεύτριας» και τη δυσάρεστη εμπειρία μιας γυναίκας, που έγινε κυρίαρχο θέμα συζήτησης στην πολιτική αρένα, καθώς η αξιολόγηση είναι μιας άλλης τάξεως συζήτηση και ουδείς αντιλέγει ότι μόνον μια ρηξικέλευθη πολιτική συστηματικών ανατροπών στις συνήθειες του δημόσιου τομέα μπορεί να εμφυσήσει τον δυναμισμό, που χρειάζεται η χώρα.
Μέσα από τη χοάνη της πολιτικής σκοπιμότητας ακούστηκε μόνο η «φωνή» μιας ασθενούς και όχι των χιλιάδων ανθρώπων, που θα μπορούσαν να γράφουν βιβλία για τις εμπειρίες τους στα δημόσια νοσοκομεία.
Αυτό που σίγουρα θα έπρεπε να διαβαστεί στη Βουλή είναι το ημερολόγιο μιας εργαζόμενης νοσηλεύτριας, αλλά και το ημερολόγιο μιας ασθενούς ή ενός ασθενή, που είχε την … κακή τύχη να πέσει στα χέρια της.
Το ημερολόγιο θα έγραφε για τις μέρες και νύχτες που φάνταζαν ατελείωτες επάνω σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, με μόνη συντροφιά τις ενοχλητικές αυτές φιγούρες με τις λευκές μπλούζες, που κάθε είκοσι λεπτά ελέγχουν εάν είσαι καλά, εάν πονάς, εάν χρειάζεσαι κάτι. «Παλεύουν» με τα αναλώσιμα των 0.001 ευρώ, γιατί η νομοθεσία επιβάλλει να αγοράζεται από τα Νοσοκομεία το φθηνότερο υλικό… Τόσο φθηνό που δεν βρίσκεις ούτε στα τυρογαριδάκια.
Το ημερολόγιο θα έγραφε για εκείνες τις ώρες που θες να φωνάξεις, «σταματήστε να ανοίγετε την πόρτα, να με κανακεύετε, να μου κάνετε ερωτήσεις, να με ενοχλείτε». Εκείνες τις ώρες που θες να κλείσεις τα μάτια, αλλά οι φιγούρες με τις λευκές μπλούζες κρίνουν απαραίτητο να είναι πάνω από το κεφάλι σου και έχουν όρεξη για ανέκδοτα, γέλια και ψυχοθεραπευτικές συζητήσεις, ώστε να ξεπεράσεις πόνους και μοναξιά, γιατί οι δικοί σου άνθρωποι απαγορεύεται να είναι δίπλα σου. Και όταν πλέον συνέρχεσαι και συνειδητοποιείς πως όλες τις προηγούμενες ημέρες μπορεί η αγένεια και η αδιαφορία σου να στεναχώρησαν όλους εκείνους και εκείνες που σε πρόσεχαν, τους αναζητάς για να ζητήσεις μια συγνώμη… Αλλά οι βάρδιες άλλαξαν και το εξιτήριο σε περιμένει. Φεύγεις χωρίς καν ένα «ευχαριστώ», σε εκείνους που σε κράτησαν όρθιο.
Μέσα στη Βουλή έπρεπε να διαβαστεί και ένα ημερολόγιο ασθενούς με κορωνοϊό. Πέντε λέξεις που να περιγράφουν πως η μόνη συντροφιά ενός ανθρώπου, που νομίζει πως βρίσκεται σε νεκροθάλαμο, είναι εκείνες οι γυναίκες, που δεν τις λένε καλημέρα ούτε οι γείτονες στην πολυκατοικία τους για να μην κολλήσουν το κακό…
Ποιου είδους αξιολόγηση, θα είναι ικανή να «ακτινογραφήσει» και να βαθμολογήσει αυτή την παροχή, την ακριβότερη, την πολυτιμότερη. Τα νοσοκομεία είναι κοινωνίες μεγαλύτερες και από τα χωριά του Πηλίου και σαφέστατα υπάρχουν και εκείνοι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, οι διοικητικοί, που είναι αδιάφοροι και ζουν κυριολεκτικά εις βάρος του συνόλου, αλλά δεν είναι ο κανόνας, δεν είναι το παράδειγμα.
Νοσοκομεία με ράντζα μπορούν να λειτουργήσουν – νοσοκομεία χωρίς το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό όμως βάζουν σε κίνδυνο την υγεία των ασθενών και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για τη λειτουργία ενός συστήματος υγείας, που θα διασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας. Καλώς ή κακώς Νοσοκομεία, αλλά και γιατροί χωρίς αυτόν τον κλάδο, δεν υπάρχουν. Και αυτό δεν έπρεπε να το ξεχάσει ο κ. Μαραβέγιας.