Του Γιώργου Ινεπολόγλου, φυσικού
Συνήθης πρακτική άβουλων πολιτικών προσώπων είναι η σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης για την οποιαδήποτε πρωτοβουλία πρόκειται να αναλάβουν στο εγγύς μέλλον. Μία ιδέα προς εφαρμογή, που εμφανίζεται σαν αδέσποτη τουφεκιά, παίρνει και δίνει στις μέρες μας. Θα ανοίξουν τα σχολεία πριν το Πάσχα ή όχι; θα κάνουμε ανάσταση ή όχι; θα έρθει ο τουρισμός ή όχι; Θα βγάλουμε τα τραπεζάκια έξω κατά τον πρωθυπουργό ή όχι και πότε; Ειδικά σε αυτό το τελευταίο έχω και την απάντηση στην επόμενη παράγραφο. Μία κυβέρνηση που παραπαίει, που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια της είναι η τελευταία εικόνα που αφήνεται να διαρρεύσει, ή είναι πραγματική η ανικανότητα ελέγχου της κατάστασης. Η μοναδική πλέον ικανότητα της κυβερνητικής μηχανής, είναι η διατήρηση των νόμων για την παραβατικότητα των πολιτών επειδή υποπτεύονται ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους επαναφέρει στην μορφή που θέλει για τον περιορισμό των βαθμών ελευθερίας των μπαχαλάκηδων. Βέβαια περιττό να σας πω ότι το φταίξιμο ανήκει όλο στην αξιωματική-μείζονα-ελάσσονα αντιπολίτευση και στους μπαχαλάκηδές τους. Ήδη καλλιεργείται η ιδέα να φορτώσουν τον ερχομό του κορώνα-ιού, του AIDS, της βλεννόρροιας, της φυματίωσης, και της λύσσας, ώ θεέ μου τι άλλο θα ακούσουμε . . . στους ΤσιπραΓεννηματαΚουτσουμπαΒαρουφάκηδες. Καλή αλλά λίγη η προσπάθεια των ντόπιων πολιτικών. Οι κεντρικές όμως διοικήσεις, τους έχουν τόσο παροπλισμένους αφού κατόρθωσαν να τους παπαγαλο-ποιήσουν, ώστε να μετατρέπουν την τρίχα σε τριχιά τόσο για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης όσο και για τα σφάλματα της αντιπολίτευσης.
Γυρίζω κοντά μισό αιώνα πίσω στο μακρινό 1983 όταν ο πρωτοπόρος Σαββόπουλος βρισκόταν στο ζενίθ της δόξας του. Την περίοδο εκείνη, προφητεύει και εφαρμόζει πρώτος τα τραπεζάκια έξω. Οι φίλοι του όμως του προσάπτουν κατάμουτρα την διαπίστωση και τον χαρακτηρίζουν πριν καλά-καλά χαρεί την σύνθεσή του. Θα χρησιμοποιήσω τους δικούς του στίχους «Και βούλιαζε στο νανούρισμα κάποιας αόρατης μαράκας και όλοι του οι φίλοι απορούσαν τι κάνει εκείνος ο μαλάκας». Και παρακαλώ να μην το κόψει η λογοκρισία γιατί προφανώς ο Νιόνιος γνώριζε την φράση του Περικλή που αναφέρει ο Θουκυδίδης « Φιλοκαλοῦμεν τε γὰρ μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας». Και σημαίνει «αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα». Δηλαδή οι φίλοι του τον αποκαλούν «μαλθακό». Και μετά από όλες αυτές τις επεξηγήσεις ας δω τον στοίχο του σύγχρονου Διόνυσου, που ψέλλιζε χωρίς λογοκρισία και φόβο, η εξαφανισμένη σήμερα γενιά του 1-1-4.
«Μα μπαίνει η άνοιξη στην πόλη . . . (Σ.Σ. τι σύμπτωση και τότε άνοιξη ήταν. .)
Θα `ρθει ο καιρός που θ’ ανοίξεις και θα πλουτίσεις, σε μένα δε συμβαίνει αυτό, και στο μηδέν ξαναγυρνώ . . (Σ.Σ. οι αίολες υποσχέσεις του Μπουμπούκου μας και εμείς μένουμε στον άσσο . . .)
Θα `ταν τρελό να προσπαθώ . . . να γειτονέψω. . . βγάζω τα τραπεζάκια μου έξω. . . (Σ.Σ. αυτός τα έβγαλε πρώτος και εισέπραξε τα δέοντα, ο Κούλης ίσως τα βγάλει δεύτερος και δεν γνωρίζω τι θα εισπράξει από τους φίλους του.)
Απολαύστε το : https://www.youtube.com/watch?v=wojaHn5k5us
Νεότερη το 2003 έρχεται και η προφητεία-διαπίστωση της Μελίνας Τανάγρη στο απίθανο τραγούδι της. Κάποιοι βέβαια θα πουν ποια είναι αυτή; Είμαι πάντως σίγουρος ότι η Μελίνα δεν είναι για σαλιάρηδες.
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, ή τα δαγκώνει στο λαιμό,
πριν όμως με κατασπαράξει, εγώ στο στόμα θα της μπω,
για να ξορκίσω ό,τι φοβάμαι και ν’ αγαπήσω ό,τι μισώ,
στο βουητό των συνθημάτων, εγώ θα σύρω το χορό.»
Και σε αντίθεση με τα τραπεζάκια έξω μας προτείνει:
«Βυζάκια έξω λοιπόν, γοργόνα τέτοιων καιρών
στο χάος που μας ενώνει, ρωτώ και ξαναρωτώ
αυτό το λογαριασμό ,στο τέλος ποιος τον πληρώνει»
εγώ θα μείνω στην τελευταία υπογράμμιση.
απολαύστε και αυτό : https://www.youtube.com/watch?v=5Ahkcsjwf-E