Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Η σχέση της Δημοτικής Αρχής και προσωπικά του «αρχηγού» της με τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και τους αδέσμευτους δημοσιογράφους είναι εμμονική. Αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους όχι με βάση τον θεσμικό τους ρόλο, αλλά με βάση το αν είναι αρεστοί ή όχι. Και τους μη αρεστούς, τους «στολίζουν» καθημερινά ως «διαπλεκόμενους», «δημοσιογραφικά σκουπίδια», «εργαλεία του συστήματος», «χειραγωγημένους» και με τόσα άλλα «κοσμητικά». Τους αντιμετωπίζουν όχι ως ΜΜΕ και δημοσιογράφους, αλλά ως πολιτικούς αντιπάλους, που τάχα συνωμοτούν διαρκώς κατά της Δημοτικής Αρχής και των συμφερόντων της πόλης, ταυτίζοντας τον εαυτό τους με την πόλη και τα συμφέροντά της. Και νομίζουν ότι με τη συκοφαντία και τη βιομηχανία μηνύσεων και αγωγών θα καθυποτάξουν την ενημέρωση.
Η «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» έχει στοχοποιηθεί με ακραίο τρόπο από την πρώτη στιγμή. Οι λόγοι είναι φως φανάρι. Η αντίληψή τους δεν μπορεί να ανεχθεί τη δική μας εμμονή στη μαχητική, αποκαλυπτική, ανεξάρτητη δημοσιογραφία και στην προάσπιση της αλήθειας. Δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν υπήρξαν, δεν είναι και δεν θα υπάρξουν ποτέ στο payroll καμιάς εξουσίας. Που δεν μοιάζουν με αυτούς που ξεροσταλιάζουν στην «αυλή» τους.
Εμείς στη «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» σε όλα μας τα κείμενα βάζουμε πάντοτε την υπογραφή μας. Εκτιθέμεθα καθημερινά με τις απόψεις μας και κρινόμαστε από τους αναγνώστες της ιστορικής εφημερίδας στην οποία έχουμε την τιμή να εργαζόμαστε. Η «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» οφείλει το κύρος, την κυκλοφορία και την απήχησή της στο ότι για παραπάνω από έναν αιώνα, 119 ολόκληρα χρόνια, τηρεί κανόνες, ελέγχεται και δίνει λόγο στους αναγνώστες της που την στηρίζουν και ευρύτερα σε όλους τους πολίτες. Αυτό είναι που «πονάει».
Το δικό τους πρότυπο είναι μια άλλη δημοσιογραφία ανεξέλεγκτη και αδιαφανής, με συντάκτες που, για ευνόητους λόγους, γράφουν με «καλυμμένο» το όνομά τους. Πραγματικά δημοσιογραφικά «πιστόλια», που «πυροβολούν» όποιον διανοείται να τους ασκήσει κριτική.
Αυτό όμως που δεν θέλει να καταλάβει η Δημοτική Αρχή είναι ότι το πραγματικό της πρόβλημα δεν είναι η κριτική που της ασκεί μια μικρή -για λόγους που όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί – μερίδα δημοσιογράφων και τοπικών ΜΜΕ, αλλά η πολιτική της ήττα στην κοινωνία. Γι’ αυτό και κλείνεται όλο και περισσότερο στον κόσμο της, ακούγοντας μόνο τις φωνές εκείνων που η ίδια βάζει να φωνάζουν. Και πασχίζοντας να μην ακουστεί κανένας άλλος. Η Ελλάδα είναι δημοκρατική χώρα και υπάρχουν νόμοι και θεσμοί που προστατεύουν την ελευθερία του Τύπου.