Καταφύγιο στο πάρκο του Αναύρου έχει βρει ένας 62χρονος, ο οποίος έμεινε δίχως στέγη και πλέον κοιμάται έξω από το «Ενυδρείο». Η ζωή για τον Θωμά Κυρίτση από το καλοκαίρι του 2012 βρίσκεται στο δρόμο, με τον ηλικιωμένο Βολιώτη να βιώνει μία τραγική πραγματικότητα. Περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας πάνω σ’ ένα βρώμικο στρώμα, ενώ το μοναδικό του σκέπασμα είναι μία παλιά κουβέρτα, με την οποία προσπαθεί να φυλαχθεί από το κρύο και τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. Ο 62χρονος άστεγος δέχθηκε να μιλήσει για το πρόβλημά του. Αν και η διαβίωσή του στο ύπαιθρο έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο πρόσωπό του, ο Θωμάς Κυρίτσης δεν έχασε στιγμή την αξιοπρέπειά του. Αντίθετα, με έναν αξιοπρόσεκτο τόνο ευγένειας στο λόγο του, αναφέρθηκε στην περιπέτειά του που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια και τον υποχρέωσε να περιφέρεται σαν σκιά του εαυτού του στους δρόμους της πόλης.
Η απώλεια της μητέρας του στοίχισε στον Θωμά Κυρίτση, ενώ από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή της ζωής του, στην οποία ήρθαν τα πάνω-κάτω. «Το 2012 πέθανε η μάνα μου. Έπειτα έμεινα μόνος και δεν ήξερα τι να κάνω. Μέχρι τότε μέναμε στον Αγ. Ελευθέριο Αττικής. Ο σπιτονοικοκύρης που είχα μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι που νοικιάζαμε. Έτσι έφυγα από την Αθήνα και ήρθα στο Βόλο. Μου ήρθαν ανάποδα κάποια πράγματα στη ζωή κι έφτασα σ’ αυτό το σημείο», εξομολογήθηκε, για να καταλήξει: «Εγώ γεννήθηκα στο Συνοικισμό στη Νέα Ιωνία, ενώ μεγάλωσα στο Ορφανοτροφείο του Βόλου. Σχολείο πήγα μέχρι το δημοτικό. Αργότερα δούλεψα ναυτικός. Ταξίδεψα πολλά χρόνια στα ποντοπόρα του Καραγιώργη. Αφότου έπιασα στεριά, προσλήφθηκα στην ΕΥΔΑΠ, ξεκίνησα σαν εποχιακός. Εδώ είχαμε ένα σπίτι στη Νέα Ιωνία, κοντά στην Αγία Βαρβάρα, όπου ερχόμασταν τα καλοκαίρια από την στιγμή που μετακομίσαμε μόνιμα στην Αθήνα».
Ο 62χρονος άνδρας επέστρεψε στη γενέτειρά του, αναζητώντας περιουσιακά στοιχεία της μητέρας του, αλλά δίχως αποτέλεσμα: «Έψαξα για κάποια κληρονομιά από τη μάνα μου, αλλά δεν βρήκα κάτι τελικά. Στην αρχή είχα νοικιάσει μία γκαρσονιέρα. Έπειτα φιλοξενήθηκα στις Αλυκές και στο πάρκο βρίσκομαι πάνω από δυόμισι χρόνια». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στους συγγενείς που έχει στο εξωτερικό: «Έχω μια αδερφή στην Ιταλία. Στο Βαρέζε μένει, όπως και ο θείος με τη θεία μου. Όμως, από το 2012 που ήρθα στο Βόλο, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί της, όσο κι εάν προσπάθησα. Άλλους συγγενείς δεν έχω».
Όλα τα υπάρχοντα που του απέμειναν, βρίσκονται στοιβαγμένα δίπλα από το στρώμα που κοιμάται, ενώ μίλησε για τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες διαβιώνει: «Τον χειμώνα, είτε με κρύο, είτε με βροχή, εδώ βρίσκομαι. Τα μεσημέρια πηγαίνω στον Άγιο Νικόλαο και τρώω ένα πιάτο φαγητό. Έπειτα από τη γειτονιά, πού και πού, μου φέρνουν ρούχα. Δόξα τω Θεώ, δεν έχω κανένα παράπονο. Ούτε με έχει πειράξει κάποιος όλα αυτά τα χρόνια που ζω εδώ. Κανείς δεν με έχει ενοχλήσει».
Ο Θωμάς Κυρίτσης δεν έχει μαζί του προσωπικά έγγραφα. «Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να βγάλω νέα αστυνομική ταυτότητα. Η παλιά που είχα με τον καιρό φθάρηκε, διαλύθηκε ολοσχερώς», είπε, ενώ στη συνέχεια δεν έκρυψε ότι θα ήθελε τη βοήθεια από κάποια κοινωνική υπηρεσία για να πάψει να ζει στο πάρκο του Αναύρου. «Κανείς δεν με έχει πλησιάσει από τότε που άρχισα να μένω στο «Ενυδρείο». Γράμματα πολλά δεν ξέρω, για να κάνω αυτά που πρέπει και να πάρω κάποια βοήθεια από την Πρόνοια Όμως, θα ήθελα να με βοηθήσει κάποιος, ώστε να φύγω από το δρόμο», ήταν η συγκλονιστική κραυγή αγωνίας του άστεγου άνδρα, που ζητάει ανακούφιση από το δράμα που ζει.