Σε ένα κομμάτι χαρτί έγραψαν τις σκέψεις τους και οι αφηγήσεις τους συγκλονίζουν. Έφηβοι πρόσφυγες από χώρες όπως η Συρία και το Αφγανιστάν, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα, αποτύπωσαν τις περιπέτειες που έζησαν προτού φτάσουν ασυνόδευτοι διασχίζοντας τα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Οι συγκινητικές μαρτυρίες 28 ανήλικων προσφύγων, οι οποίοι δεν παύουν να έχουν ανάγκη από προστασία και στήριξη, πόσο μάλιστα τώρα που στερούνται τις οικογένειες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο «Μονόλογοι στο Αιγαίο». Επιλεγμένα κείμενα ετούτης της ιδιαίτερης συγγραφικής προσπάθειας θα «ζωντανέψουν» την ερχόμενη Πέμπτη 23 Μαρτίου στο Πορφυρογένειο Ίδρυμα Αγριάς, με αφορμή τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας κατά των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού.
«Το όνομά μου είναι Σαρβάρ, είμαι 16 χρόνων, από το Αφγανιστάν. Αγαπώ το φθινόπωρο επειδή τα φύλλα των δέντρων παίρνουν ωραία χρώματα, αν και το αγαπημένο μου είναι το γαλάζιο του ουρανού. Μου αρέσει να παρατηρώ τα δέντρα, γιατί μου θυμίζουν τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Δέντρα ψηλά και με πολλούς καρπούς μου φέρνουν στον νου εικόνες της καλής ζωής που είχα όταν ήμουν μικρός. Δέντρα ξερά και χωρίς φύλλα μου θυμίζουν δύσκολες στιγμές απώλειας, που έγιναν αιτία να μαραθεί αυτή η οικογένεια», είναι το συγκλονιστικό απόσπασμα από την ιστορία ενός νέου Αφγανού, από τις 28 συνολικά που συλλέχθηκαν από τα μέλη του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και με τη συνεργασία της Αντιπροσωπείας στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ κατέληξαν στην έκδοση του βιβλίου «Μονόλογοι από το Αιγαία».
Η κ. Αγγελική Νικολάου, θεατρολόγος – αρχειονόμος στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στη Μαγνησία, μίλησε για την εκδήλωση «Μονόλογοι από το Αιγαίο, το ταξίδι και τα όνειρα ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων», μία σύμπραξη στην ουσία ανάμεσα στην Ομάδα Υποστήριξης Προσφύγων Βόλου και το Πανελλήνιο Δίκτυο. Η ίδια θα βρεθεί επί σκηνής μαζί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Δακτυλά, αλλά και μαθητές και μαθήτριες από το Γενικό Λύκειο Αγριάς και μαζί με τη συνοδεία της πιανίστριας Κασσιανής Αμυγδαλίτση, θα αναγνώσουν επιλεγμένα κείμενα από το βιβλίο.
«Θα λειτουργήσουμε ως διαμεσολαβητές και πολλαπλασιαστές», σημείωσε χαρακτηριστικά η κ. Νικολάου, η οποία πρόσθεσε: «Θα παρουσιάσουμε στο κοινό του Βόλου τη δουλειά που έγινε μέσα στους ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων προσφύγων σε Αθήνα και Πάτρα. Τα μέλη του Δικτύου με επικεφαλής τη Χαρά Τσουκαλά, μέσα από βιωματικά σεμινάρια και χρησιμοποιώντας τεχνικές του θεάτρου, προσέγγισαν τους έφηβους αυτούς από Συρία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράν, Μαρόκο και Αίγυπτο. Μιλάμε για νέους 13-18 χρόνων. Τους ζητήθηκε να γράψουν ορισμένα πράγματα στη γλώσσα τους, για τις πατρίδες τους, για τις οικογένειες που είχαν κι έχασαν, για τα όνειρά τους, για το ταξίδι τους μέσα από τη θάλασσα του Αιγαίου. Τα κείμενα αυτά μεταφράστηκαν από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και καταλήξαμε στο βιβλίο, από το οποίο θα διαβάσουμε αποσπάσματα».
Το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο μάλιστα διατίθεται δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο για όσους το αναζητήσουν, δεν άφησε ασυγκίνητη την Βολιώτισσα εκπαιδευτικό: «Κάθε κείμενο περιγράφει και μία μοναδική ιστορία. Μιλάμε για παιδιά που απώλεσαν την παιδική τους ηλικία. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα ζούσαν υπό αυτές τις συνθήκες. Αλλιώς ξεκίνησαν από τις πατρίδες τους. Δεν είχαν καν σκεφτεί ότι στη διαδρομή θα έχαναν τους δικούς τους και θα κατέληγαν ασυνόδευτα στην Ελλάδα. Επειδή είναι παιδιά και θέλουν να ζήσουν, έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα. Αυτό που μένει δεν είναι η απογοήτευση και η τραγωδία, αλλά η ελπίδα τους».
Η Αγγελική Νικολάου εμφανίστηκε αισιόδοξη πως με ανάλογες πρωτοβουλίες η τοπική κοινωνία μπορεί να ευαισθητοποιηθεί, πόσο μάλιστα από τη στιγμή που φιλοξενούνται πρόσφυγες και στον Βόλο: «Έχουμε κι εμείς πρόσφυγες στην πόλη μας, στις εγκαταστάσεις του Μόζα. Ανάμεσά τους υπάρχουν και παιδιά, για τα οποία πρόσφατα υπήρξαν αντιδράσεις για το εάν θα πάνε σχολείο. Οφείλουμε να κατανοήσουμε τις ανάγκες των παιδιών αυτών και να συνδράμουμε όσο μπορούμε. Παράλληλα θέλουμε να εμπνεύσουμε τους Βολιώτες και να τους οδηγήσουμε και σε άλλες δράσεις, που δεν έχουν στόχο μόνο την ανακούφιση των προσφύγων. Πάρα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι πρόσφυγες, δυστυχώς υποφέρουν στην εποχή μας. Η καλλιέργεια ενός κλίματος ανθρωπιστικών αξιών είναι το ζητούμενο».