Ο Βολιώτης σκηνοθέτης Γιάννης Φαρμακίδης παρουσιάζει το έργο του Πέτερ Χάντκε «Βρισιές στο κοινό» στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο ισόγειο της κλινικής Τσικρίκη, Γαμβέτα και Ιάσονος, από Δευτέρα 14 Οκτωβρίου έως και Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, στις 9.30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.
Πρόκειται για ένα εντελώς ασυνήθιστο έργο. Οι φίλες και φίλοι που θα πάνε στην παράσταση πρέπει να ξεχάσουν όλα όσα ξέρουν για το θέατρο. Στις 8 Ιουνίου 1966, στη Φρανκφούρτη επί του ποταμού Μάιν, στο θέατρο Αμ Τουρμ, ο ηλικίας τότε μόλις 23 ετών Αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε παρουσίασε ένα έργο που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του θεάτρου.
Τίτλος του «Publikumsbeschimpfung», δηλαδή «Βρισιές στο κοινό». Το έργο αυτό ανέτρεψε οτιδήποτε ήξερε ο κόσμος περί θεάτρου. Οι πρώτες δύο φράσεις του έργου, οι οποίες απευθύνονταν στους θεατές, ήταν: «Δεν θα δείτε κανένα έργο. Η λαγνεία σας για θέαμα δεν θα ικανοποιηθεί». Και τότε, γύρω από τι είναι αυτό το έργο; «Το παρόν έργο είναι μία ανάλυση περί θεάτρου». Η φράση αυτή υπάρχει μέσα στο κείμενο του έργου. Και αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αυτό το έργο;». Οι «Βρισιές στο κοινό» είναι το πρώτο έργο, ίσως και το μοναδικό, στην ιστορία του θεάτρου όπου οι σχέσεις ηθοποιών και κοινού εξετάζονται και αμφισβητούνται. Οι θεατές καλούνται να ξεχάσουν τον ρόλο τους ως θεατών. Δεν είναι πλέον θεατές. Αλλά τι είναι; Για να το μάθει κάποιος, πρέπει να παρακολουθήσει την παράσταση.
Το έργο εξετάζει τη σχέση του κοινού με το θέατρο. Όμως δεν αφορά γενικά ένα οποιοδήποτε κοινό, παρά το συγκεκριμένο κοινό, τους συγκεκριμένους θεατές που παρακολουθούν την παράσταση. Σε όλη τη διάρκεια του έργου οι ηθοποιοί απευθύνονται διαρκώς στο κοινό και προσπαθούν να πείσουν ότι αυτό που βλέπουν και ακούνε δεν είναι κάτι άλλο, δεν είναι παίξιμο, παρά είναι η πραγματικότητα. Προσπαθούν να πείσουν το κοινό ότι δεν υπάρχει στη σκηνή κάποιος άλλος κόσμος διαφορετικός.
Σημείωση σημαντική για την κατανόηση του έργου: Το 1966 το κοινό αποτελούνταν από άτομα, τα οποία είχαν ζήσει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έστω και ως παιδιά. Οι βρισιές αφορούσαν εκείνο το κοινό. Οι βρισιές ήταν μέσο για να βγάλουν το κοινό από την απάθεια και μάλιστα όχι μόνο τη θεατρική απάθεια, παρά, εν γένει, την απάθεια προς τα γεγονότα της ζωής. Μήπως, όμως, οι βρισιές του έργου αφορούν και το σημερινό κοινό; Εναπόκειται στους Βολιώτες θεατές να το κρίνουν.