«The road to hell» είναι το διάσημο τραγούδι του Chris Rea, με τη διαφορά πως όταν το τραγουδούσε, δεν φανταζόταν πως ηλικιωμένοι άνθρωποι θα έβαζαν συνειδητά σε κίνδυνο τη ζωή εξάχρονων παιδιών. Δεν είχε ακριβώς στο μυαλό του την εικόνα ηλικιωμένων, να διασχίζουν λεωφόρο τρικάβαλο με ένα παιδί… να καταλήγει στο νοσοκομείο.
Την Παρασκευή ένας 68χρονος αποφάσισε να οδηγήσει ένα δίκυκλο και να βγει στη «σκοτώστρα» Αθηνών με συνεπιβάτιδες τη σύζυγο και την εξάχρονη εγγονή του. Το κακό δεν άργησε και σημειώθηκε τροχαίο. Μικρή σημασία έχει εάν την ευθύνη για το τροχαίο φέρει ο οδηγός του αυτοκινήτου ή ο 68χρονος. Αυτή είναι δουλειά της Τροχαίας, να το διαλευκάνει. Σημασία έχει ότι το δίκυκλο με οδηγό τον παππού ξεκίνησε μια διαδρομή με ένα εξάχρονο παιδί και η κατάληξη ήταν τα Επείγοντα… Ανευθυνότητα, ανοησία; Κάθε χαρακτηρισμός ακούγεται λογικός, μπροστά στην παρανοϊκή απόφαση της μεταφοράς ενός παιδιού σε ένα μηχανάκι με δύο ακόμα άτομα.
Το δίκυκλο είναι ένα όχημα ευάλωτο στους εξωτερικούς παράγοντες. Με αυτή την έννοια αντιλαμβανόμαστε, ότι οι επιβαίνοντες είναι εκτεθειμένοι σαφώς περισσότερο απ’ ό,τι είναι σε ένα αυτοκίνητο.
Μία σύγκρουση ακόμη και με 15 χλμ./ώρα μπορεί να αποβεί μοιραία για ένα παιδί.
Δεν υπάρχει καμία αφοριστική διάθεση για την μετακίνηση παιδιών με δίκυκλο, όταν τηρούνται όλοι οι κανόνες όπως ειδικά καθίσματα και κράνος. Η ιδέα όμως πως ένα παιδί είναι… τρικάβαλο σε ένα δίκυκλο, προκαλεί τρόμο.
Όλοι μας κάνουμε λάθη. Όλοι θα παραβούμε τους κανόνες. Ωστόσο, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, σε μερικά πράγματα, που δεν πρέπει να αγνοούμε. Μερικά πράγματα δεν τα καθορίζει τίποτα άλλο, εκτός από την ασφάλεια της ζωής ενός παιδιού.
Σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν έχει δικαίωμα στην ανευθυνότητα. Όχι μόνο γιατί είναι υπόλογος απέναντι στο κράτος και στους νόμους, αλλά απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι υπόλογος, όχι μόνο για τη ζωή του παιδιού, αλλά και για τι σόι ενήλικας θα είναι αύριο, με τα παραδείγματα που παίρνει.