Από την Αφροδίτη Φελεμέγκα
Της
Βασιλείας Γιασιράνη Κυρίτση
Θάλασσες …τίτλος που σε ταξιδεύει, που σε γεμίζει αλμύρα, σε ζωντανεύει… η αγάπη που μαγεύει τους ναυτικούς μας αιώνια…
Αυτός είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Αφροδίτης Φελεμέγκα, με το θαυμάσιο εξώφυλλο και την επιμελημένη εμφάνιση των εκδόσεων ΗΒΗ.
Της μικρής για μένα ευαίσθητης Αφροδίτης που γνώρισα μαθήτρια στο Γυμνάσιο, της ντροπαλής, σεμνής κοπελίτσας, που δεν μιλούσε, δεν προκαλούσε, αλλά πλημμυρισμένη με παιδικά, νεανικά συναισθήματα δημιουργούσε στα όνειρά της τον δικό της κόσμο.
Ήταν μια ακύμαντη θάλασσα που μέσα της σιγόβραζε και καρτερούσε υπομονετικά το ξέσπασμα των κυμάτων…
Αυτή η μικρή Αφροδίτη από τότε μεγάλωσε έγινε δεσποινίδα, γυναίκα, μάνα, παλληκάρι και φούσκωσε, αγρίεψε δείχνοντας το μεγαλείο της δύναμής της με την έκφραση της ελεύθερης σκέψης.
Οι Θάλασσες είναι μυθιστορηματική βιογραφία και έχει αυτόν τον τίτλο γιατί ο θεματικός πυρήνας της υπόθεσης είναι οι θάλασσες της Ελλάδος, οι Θάλασσες της ζωής της Αφροδίτης. Είναι οι λέξεις που δημιουργούν τη ζωή της ελεύθερη, ατίθαση ήρεμη και γαλήνια.
Είκοσι μία μικρές ενότητες δεμένες αρμονικά δίνουν την υπόθεση και ξετυλίγουν αργά μα σταθερά τους χαρακτήρες και τη ζωή των πρωταγωνιστών.
Κάθε μια με τη δική της ευαισθησία, τον δικό της θεματικό πυρήνα, τα δικά της συμπεράσματα.
Διαβάζοντας ο αναγνώστης την κάθε σελίδα νιώθει μια αίσθηση διαφορετικότητας, ένα άλλο είδος γραφής με τη μείξη του πεζού και ποιητικού λόγου, τους διαλόγους που γεμίζουν σελίδες, που ζωντανεύουν και χάνονται στον χρόνο της ανάγνωσης. Δεν κρατάει όμως η συγγραφέας το ίδιο ύφος, ενώ ο αναγνώστης το συνηθίζει, το αναζητάει και το αλλάζει αυθόρμητα ανάλογα με την έμπνευσή της.
Αρχικά επικρατεί πολύς διάλογος και οι σελίδες τρέχουν μετά αφήνεται στην αφήγηση και δίνει εικόνες. Εικόνες πηγαίες, μιας άλλης εποχής, ρομαντικής, ξεθωριασμένης σήμερα, εικόνες νοσταλγίας με γλέντια της απλής καθημερινότητας, με σχέσεις ανθρώπων.
Θαλασσινές ιστορίες από όλη την Ελλάδα, μνήμες Ελληνισμού, εικόνες παραστατικές πόλεων ζωντανεύουν την κάθε σελίδα. Η σκληρή καθημερινότητα της θάλασσας, τα έθιμα των ψαράδων συναρπάζουν με τη λεπτομέρεια και τον αφηγηματικό τρόπο. Όλα γίνονται Θεός και θάλασσα και η συγγραφέας καταφέρνει έτσι να δέσει, να συνταιριάσει το παρελθόν με το παρόν. Το παρελθόν την ανασταίνει και το παρόν τη δυναμώνει.
Πολλά και δυνατά τα επιμύθια: Η ζωή δεν είναι απλή, είναι αγώνας. Η συμβίωση δεν είναι τα θέλω μας, «απαιτεί» υποχωρήσεις. Η δυνατή γυναίκα στηρίζει την οικογένεια…
Δυο τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας, δυο οι κυρίως πρωταγωνιστές, ενώ οι άλλοι, ζωντανοί βέβαια, αλλά δορυφόροι, περίγυρος, επηρεάζουν λίγο, θαμπώνουν όμως και παραμερίζονται από μπροστά τους.
Ο κυρ-Αντρέας, ο καπετάνιος, ο αγαπημένος και η Ρόζα, το κορίτσι ναύτης, η μοναχική, αγέρωχη Ρόζα που ερωτεύεται, προσκυνάει τον έρωτα, τον κάνει θεό της. Ανοίγει τα φτερά της, ανταποκρίνεται στον νέο της ρόλο κοντά στον καπετάν Αντρέα και ηρωίδα πια σωριάζει στις σελίδες το μεγάλο μυστικό της αγάπης, το νόημα της ύπαρξής της.
Δεν είναι απλό το ταξίδι τους. Είναι ταξίδι ζωής και τους καθοδηγεί η διαίσθηση που αναδύεται από το απόθεμα της αγάπης τους.
Και έρχεται στο τέλος η κάθαρση, αυτό που περιμένει ο αναγνώστης ο ρομαντικός των σελίδων της Αφροδίτης. Ο γάμος του ζευγαριού και η γέννηση της κόρης της ξεχωριστής… από μια αγάπη που δίνει χωρίς να ζητάει. Είναι ο τελευταίος τους σταθμός. Τα πρώτα τους φεγγάρια λαμπυρίζουν στη θάλασσα τους, στις θάλασσές τους, τα σύννεφα, οι ώρες δεν βαστούν να περιμένουν. Λαμπυρίζει η μέρα στα πόδια τους και να! αρχίζει η ζωή, η δική τους. Η ζωή που ονειρεύεται η Αφροδίτη -και ελπίζω να ζει- και αναζητάει τα παραμύθια μεσ’ τα ονείρατα.