Της
ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Είναι η ζωή μια θάλασσα / που όλους μας ταξιδεύει / στων πόθων τα αφρογάλαζα νερά / την ομορφιά φυλά και σε μαγεύει.
Κι’ αν στο απειρογάλαζο / κορμί της αφεθείς… / και ολέθριες τρικυμίες / αγκαλιάσεις και γευτείς… / μην πτοηθείς και μη δειλιάσεις / τη θέληση πάνω / απ’ τα κύματα να φτάσεις… / κράτα γερά / της πλεύσης το τιμόνι / ο καπετάνιος ο καλός / τα κύματα οργώνει…
Θεριά, αλμύρας ιαχές, / άναρθρες κραυγές αγριεμένες… / σα σμίγουν / με τις θαλασσοταραχές / γεννούν αήττητες, / ψυχές λευτερωμένες.
Κι’ όταν η θάλασσα, / πλουτίσει την ψυχή σου / με λάφυρα «βυθού» / και όνειρα παραδείσου / στο γαλαζόχρωμο φως της αφήσου / και στα ολόλευκα / αφροκύματά της Αναστήσου.
Θάλασσα είναι η ζωή / μπόρες, φουρτούνες, νηνεμία, / μα ακόμη και στη θαλασσοταραχή / η ομορφιά της είναι μία… / βαθιά και σταθερή / εσθήτα αγάπης αναλλοίωτη φορεί / με κύματα και αφρούς / κοχύλια και λαλάρια / δονεί τους λογισμούς· / ντύνει το ακροθαλάσσι / με μια Αλήθεια αρχέγονη / αναγεννά την πλάση.
«Θάλασσα, κύμα, αφρός. / Η φύση του έρωτα / είναι να τελειώνει, / είναι σαν το μεγάλο κύμα / που όλο και κερδίζει όγκο, / δημιουργεί μια / οργασμική δίνη αφρού / και μετά σιγά, σιγά / εξαφανίζεται πάλι / μέσα στη θάλασσα.
Ήταν όμορφο / αλλά τελείωσε.
Η αγάπη όμως, / μοιάζει με τη θάλασσα.
Είναι βαθιά, σταθερή, / αναλλοίωτη / και ενώνει τα πάντα.
Πόσα κύματα / πρέπει να ξεπεράσουμε;
Πόση πίκρα, απογοήτευση, / κατάθλιψη και συγκρούσεις / πρέπει να βιώσουμε, / προκειμένου να αρχίσουμε / να προτιμάμε / την ίδια τη θάλασσα;
Η θάλασσα είναι η αγάπη, / το κύμα ο έρωτας, / και αφρός, / στην κορυφή του, το σεξ.
Ο αφρός ζει ελάχιστα, / το κύμα λίγο περισσότερο / και η θάλασσα είναι παντοτινή».