Άρθρα

Τέτοιες μέρες… τέτοια λόγια – Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

 

Του
Δημήτρη Χ. Σάββα

Του
Δημήτρη Χ. Σάββα,
προϊσταμένου της Βικελαίας
Βιβλιοθήκης Ηρακλείου

Έχουν περάσει εξήντα χρόνια… Φλεβάρης του 1962 και οι αμυγδαλιές της αττικής γης έχουν ανθίσει για τα καλά. Δεν γνωρίζουμε αν είχε προηγηθεί παρόμοια χιονιά με τη φετινή που έφερε στο φως για μία ακόμα φορά την ανικανότητα και την έλλειψη συντονισμού στην αττική γη, στην αττική οδό, αλλά και σε κάθε αττική γωνιά. Τελικά πάντα η Αττική την πληρώνει. Ας είναι όμως και ας μεταφερθούμε σε ευχάριστες εικόνες, όπως εκείνες κάποιων ανθισμένων αμυγδαλιών του 1962. Ήταν άραγε μια σύμπτωση ή μήπως ήθελαν ακόμα κι αυτές, τόσο ομορφοστολισμένες να αποχαιρετίσουν τη σεβάσμια Δέσποινα, εκείνη που ταυτίστηκε με την ανθισμένη αμυγδαλιά στο τίναγμά της, τη Δροσίνα Μελετοπούλου, που σε ηλικία 101 ετών «αποχαιρέτισε» για πάντα ετούτο εδώ τον μάταιο κόσμο. Σε κάποια συνέντευξή της η ίδια, σε αρκετά μεγάλη ηλικία αφηγείται με συγκίνηση:
«Πριν από πολλά χρόνια, ζούσαμε στο ηρωικό Μεσολόγγι, ο πατέρας μου Δημήτριος Δροσίνης, η μητέρα μου, οι δύο αδελφές μου κι εγώ. Ήμουν η πιο μικρή, αλλά η πιο ζωηρή, πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα μου, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων, να με παραδώσει στον αδελφό του, στον μπάρμπα-γιατρό, όπως λέγαμε τον θείο μου Αθανάσιο Δροσίνη, προκειμένου να με φέρει και να με εγγράψει στο Αρσάκειο, στην Αθήνα. Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά επαναστατικός χαρακτήρας. Στην Αθήνα είχα γνωστούς και συγγενείς, όπως τον θείο μου Χρηστάκη Δροσίνη, πατέρα του ποιητή Γιώργου Δροσίνη. Χριστούγεννα και Πάσχα πήγαινα στο σπίτι τους, όπου περνούσα πολύ όμορφα, τόσο με την εξαδέλφη μου Κάκια, όσο και με τον αδελφό της Γιώργο, τον μετέπειτα ποιητή. Ήταν συνοδός και στις δυο μας, στους περιπάτους και στα θεάματα. Μία απ’ αυτές τις χρονιές, κόντευα τα 17 μου χρόνια και ένας γλυκός χειμώνας ευνόησε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίσουν πρόωρα. Το σπίτι του θείου μου ήταν εκεί που σήμερα είναι η Ιονική τράπεζα, Πανεπιστημίου και Πεσματζόγλου γωνία. Ο Γιώργος ήταν τότε στρατιώτης του μηχανικού και θα μας πήγαινε, εμένα και την Κάκια, περίπατο. Ήταν όμως νωρίς και κάθισε στο δωμάτιό του, κάτι για να γράψει. Πράγματι εγώ και η Κάκια κατεβήκαμε στον κήπο, τρέχαμε και παίζαμε και ξαφνικά βρεθήκαμε ανάμεσα σε δυο μικρές ανθισμένες αμυγδαλιές! Θεέ μου, είπα μέσα μου, τι ομορφιά! Αχ και να μ’ άκουγαν να μου έλεγαν το μυστικό της ομορφιάς τους. Ολοένα και τις πλησίασα και βρέθηκα κάτω από μια καταρρακτώδη ανθορροή. Μονομιάς μεταβλήθηκα κι εγώ σε ανθισμένη αμυγδαλιά. Γέμισαν από άνθη τα μαλλιά μου, το μέτωπό μου, οι ώμοι μου. Γέμισα όλη από απαλά ανθόφυλλα αμυγδαλιάς! Μου ετίναξε η Κάκια τα ανθόφυλλα από τα μαλλιά και το φόρεμά μου και ανεβήκαμε στο δωμάτιο, όπου μας περίμενε ο Γιώργος για να πάμε περίπατο. Όμως είχε δει την κάθε μας κίνηση από το παράθυρο και αποτύπωσε αυτή τη μοναδική εικόνα στο ποίημά του που μελοποιήθηκε και βρίσκεται συνεχώς στα χείλη της νιότης αλλά και της κάθε ηλικίας».
Ένα τραγούδι που συγκίνησε και συγκινεί τον καθένα μας. Το πνεύμα του μεγάλου μας ποιητή, ποτέ δεν έπαψε να συνεπαίρνει με τη μελωδία του κάθε ηλικία. Σίγουρα συνέλαβε κάποιο συμβολισμό, την ώρα που έρρεαν τα άνθη της αμυγδαλιάς πάνω στο σώμα της ξαδέλφης του, Δροσίνας. Κι εκείνη, πόσο ευτυχισμένη θα ένιωθε, τη στιγμή που για την ίδια γράφτηκαν τέτοιοι στίχοι! Στίχοι πλήρεις συναισθημάτων, λεπτότητας, ευαισθησίας, ερωτισμού και αγάπης. Φεβρουάριος! «Κουτσός», «Κουτσοφλέβαρος»… φαίνεται να είναι ένας ανεπιθύμητος μήνας για πολλούς. Δεν παύει όμως να είναι και ο αγαπημένος μήνας για μας τους συνεχώς διαμαρτυρόμενους, καταπιεσμένους και μόνιμα κουρασμένους δημοσίους – δημοτικούς υπαλλήλους. Περνάει πιο γρήγορα και φυσικά οι αποδοχές μας έρχονται νωρίτερα. Θα ήταν λοιπόν πολύ άδικο να καταδικάζουμε αυτό τον μήνα, ειδικά εμείς οι μισθωτοί.
Πήρε το όνομά του από το λατινικό ρήμα Februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. Οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερώσει στον Θεό του Άδη Φέβρουο και γι’ αυτό τον θεωρούσαν μήνα των νεκρών και του πένθους. Πίστευαν, βέβαια ότι, οτιδήποτε έχει σχέση με τον θάνατο είναι μολυσμένο και έτσι επεδίωκαν να το καθαρίσουν και να το εξαγνίσουν με διάφορες τελετές. Εξάλλου ο Φεβρουάριος, με το παλιότερο ρωμαϊκό ημερολόγιο, ήταν ο τελευταίος μήνας του έτους και οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις τότε αντιλήψεις, έπρεπε να μπουν στον καινούργιο χρόνο καθαροί και αμόλυντοι, έθιμα που ίσχυσαν και μετά το 46 π.Χ., όταν πήρε τη θέση του δεύτερου μήνα του χρόνου. Ένας μήνας με αρκετές γιορτές και μεγαλύτερη τη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου. Ο λαός μας την θέλει να λέγεται Υπαπαντή ή Αποπαντή, ημέρα που ο γέροντας Συμεών υποδέχτηκε στον ναό τον Χριστό βρέφος. Αργία αυτή η μέρα για τους μυλωνάδες, αλλά και στα αφεντικά τους. Αργία ακόμα έχουν και τα εμπλεκόμενα ζώα στους μύλους, οι γαϊδάροι (οι φέροντες τέσσερα πόδια). Τότε υπήρχαν πολλοί, αφού ήταν απαραίτητοι στις δουλειές. Σήμερα έχουν μειωθεί τα συμπαθή τετράποδα, αλλά αυξήθηκαν αντίστοιχα οι φέροντες δύο πόδια.
Χαρακτηριστικοί οι στίχοι του σατιρικού ποιητή, του Διαλυνομιχάλη από τη Νεάπολη, που όπως λένε είχε συναντήσει και τον μοναδικό στο είδος Γιώργο σουρή: «Να πως το φέραν οι καιροί κι οι βουλισμένοι χρόνοι απάνω στο σωμάρι, να κάθοντ’ οι γαϊδάροι». Ο σημερινός Φλεβάρης μας φέρνει και το Τριώδιο με τις παραβολές του και φυσικά τις εορταστικές εκδηλώσεις της αποκριάς. Μία από τις παραβολές του, αυτή του Ασώτου, προσπαθεί να μας συνετίσει και να μας διδάξει πολλά. «Άσωτος» κατά την Καινή Διαθήκη είναι εκείνος που δεν έχει καμία σωτηρία με τον τρόπο ζωής που κάνει. Είναι εκείνος που κατασπατάλησε τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά και συνεχώς φθείρεται η υπόστασή του. Πρόκειται για την κορωνίδα των παραβολών του Κυρίου, όπου θέλει να τονίσει αφενός την αγάπη του και αφετέρου την ανοχή του προς τις άφρονες διαθέσεις του δημιουργήματός του.
Φεβρουάριος… Ας τον καλοδεχτούμε και ας ευχηθούμε να είναι χαρούμενος, δημιουργικός και πλήρης υγείας.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το