Ακριβώς πριν από 80 Καλοκαίρια, πίσω στο 1936, ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές, ξεκινούσε ένα περίφημο “ταξίδι” καθώς ακουμπούσε την πένα του σ’ ένα τυχαίο, αδειανό φύλλο χαρτιού που κάποια μοίρα επέλεξε, ανάμεσα στα τόσα άλλα λευκά κι ασήμαντα του είδους του, για να καταγράψει επάνω του ένα αθάνατο ποίημα..
“Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει” ξεκινούσε να γράφει…
Πάντα μου άρεσε που για αφετηρία στο “ταξίδι” του, εκεί, στην πρώτη κιόλας στροφή, ο Σεφέρης επέλεξε το Μαγικό Βουνό. Έστω κι αν επρόκειτο για ένα ταξίδι πόνου κι απογοήτευσης σε μια χώρα που τον πλήγωνε…
“Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ’ ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού…”
Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Το ταξίδι στο πόνο δεν είναι “γραμμικό”, αλλά κυκλικό. Κι ως τέτοιο, για να ολοκληρωθεί, πρέπει το τέρμα του να ενωθεί με την αφετηρία.
Η θεραπεία κρύβεται συνήθως κοντά στα αίτια που προκαλούν την ασθένεια, δίπλα στις τσουκνίδες φυτρώνουν οι μολόχες που θεραπεύουν τα τσιμπήματα τους.
Ο πόνος διαρκεί “ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού”, μέχρι να αισθανθούμε την γαλήνη του.
Έτσι κι εγώ, κάθε φορά που επιστρέφω στο Πήλιο, με κάθε μέτρο που ανεβαίνω, αφήνω πίσω μου ό,τι με πληγώνει κι οδεύω προς ό,τι αγαπώ….
Περνώ Αγριά, Λεχώνια, κοντά στις Μηλιές σβήνω τον κλιματισμό κι ανοίγω τα παράθυρα να δροσιστώ, να μυρίσω και να ακούσω την πατρίδα μου. Ρίγανη, θυμάρι και τζιτζίκια…
Στο “Δέλτα” αφήνω πίσω μου τον όμορφο Παγασητικό που, σαν ηττημένη σειρήνα, με χάνει, η δική μου καρδιά είναι ταγμένη αλλού, το Αιγαίο φωνάζει τ’ όνομα μου.
Συνεχίζω, προσπερνώ το θέατρο στο Ξουρίχτι, μπαίνω για τα καλά πια μέσα στο δάσος, το νερό πρώτα το ακούς και μετά το βλέπεις…
Στο τοξωτό Γιοφύρι ξέρω πως κοντεύω το σημείο που η ψυχή μου αποκαλεί: “Σπίτι”.
Βλέπω πλέον τα κλαδιά και τα φύλλα του, ακούω τα νερά στις πηγές που ποτίζουν τις αρχαίες ρίζες του. Το Πλατάνι! Είμαι πια εδώ και τίποτε άλλο δεν έχει μεγαλύτερη σημασία… -“Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει” λέει ο Σεφέρης… -“Μου δίνει όμως το Πήλιο και μ’αποζημιώνει” του απαντώ…
Καλοκαίρι 2016.
Χρήστος Μάρτζος #pouzoumerefile