Πολιτισμός

Ταξίδεψε πίσω στο προϊστορικό Διμήνι… η εκπαιδευτικός-συγγραφέας Ελένη Λαμπράκη

Η παρθενική συγγραφική απόπειρα της εκπαιδευτικού Ελένης Λαμπράκη, κεντρίζει την προσοχή του αναγνώστη από την πρώτη στιγμή. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο της με τίτλο «Το ταξίδι της Νεφέλης στο προϊστορικό Διμήνι» από τις εκδόσεις Πηγή, στο οποίο έπλασε μία υπέροχη περιπέτεια στον σπουδαιότερο, ίσως, νεολιθικό οικισμό της Ελλάδας.
Άντλησε την έμπνευσή της από την αγάπη που τρέφει για τον ελληνικό πολιτισμό, συνδυάζοντας αρμονικά τη μυθοπλασία με παρελθόν που κουβαλάει το Διμήνι και χάνεται χιλιάδες χρόνια πριν. «Ο σπόρος της γνώσης πρέπει να δίνεται στα παιδιά. Πέρασα τα 40 χρόνια μου, για να μάθω ότι το Διμήνι ήταν ένας από τους πρώτους οργανωμένους οικισμούς της προϊστορικής Ελλάδας. Δεν μου το είχε πει κανείς μέχρι τώρα», σημείωσε η συγγραφέας, η οποία δήλωσε γοητευμένη τόσο από το παρελθόν της νεολιθικής Μαγνησίας, όσο και την ιστορία του «Αθανασάκειου» Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου και τον τεράστιο πλούτο των συλλογών του: «Το μουσείο της πόλης μας είναι ένα από τα παλαιότερα της χώρας και πρέπει να μπει στα σπίτια των ανθρώπων. Επιπλέον με ενδιαφέρει να βροντοφωνάξω ότι εδώ στο κέντρο της Ελλάδας, άκμασε ένας πολύ σπουδαίος πολιτισμός και η Αργοναυτική εκστρατεία υπήρξε το αποτέλεσμά του. Δεν ξεκινά ο πολιτισμός με τους Αργοναύτες. Ίσα-ίσα, ο κόσμος δεν ζούσε σε σπηλιές πρωτύτερα. Αυτό οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε. Όπως και ότι το Σέσκλο αποτελεί τη «φάτνη» του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού. Μετά έρχεται το Δισπηλιό και οι διάφορες νεολιθικές μαγούλες. Έχουμε δίπλα μας ένα ανεκτίμητο θησαυρό και δεν το γνωρίζουμε».
Για την ολοκλήρωση του βιβλίου της απαιτήθηκε σχεδόν μία τετραετία, με την Ελένη Λαμπράκη να αφιερώνει αρκετό χρόνο για να μελετήσει, αλλά και να διαβεί στους λιθόκτιστους περιβόλους του οικισμού του Διμηνίου: «Διάβασα πάρα πολύ προτού αρχίσω να γράφω και το έπραξα με μεγάλο σεβασμό και αγάπη. Πήγα και ξαναπήγα στο Διμήνι. Άγγιξα τις πέτρες και άφησα τη σκέψη μου να ταξιδέψει χιλιάδες χρόνια πίσω. Φαντάστηκα στα σοκάκια παιδιά που έτρεχαν, το φαγητό που μύριζε, τον τεχνίτη που λάξευε τις πέτρες, τον καλαθοπλέκτη, την υφάντρα. Την εποχή εκείνη γεννήθηκαν επαγγέλματα, που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Προσωπικά έχω παρόμοιες εικόνες στο μυαλό μου, όπως και όσοι μεγαλώσαμε στα χωριά, καθώς τα μικράτα μου τα έζησα στο Τρίκερι, ένα πέτρινο χωριό με στενά πλακόστρωτα σοκάκια».
Στα 23 κεφάλαια που ξεδιπλώνονται στις 184 σελίδες του βιβλίου, εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και η εικονογράφηση της Ναταλίας-Ελένης Πίτλιγγερ, για την οποία η συγγραφέας είπε: «Το βιβλίο δεν είναι ιστορικό, αλλά περιπέτεια, που επιτρέπει στα παιδιά να αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει. Και η Ναταλία βοήθησε πολύ σ’ αυτό. Μιλάμε για ένα παραμύθι βασισμένο σε ιστορικά ευρήματα και μέσα από παιγνιώδεις καταστάσεις βάζω το παιχνίδι ως κοινή γλώσσα του παρελθόντος με το παρόν. Προσπαθώ να αποδώσω τις πρώτες σκέψεις εκείνων των ανθρώπων, οι οποίες στις μέρες μας φαίνονται ως ιστορική μνήμη».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το