Της Αλίκης Βαλασιάδου, Μαχητικές και Ελεύθερες Βόλου
Το Σάββατο 15 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε στο Βόλο συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την υπόθεση παιδοβιασμού στον Κολωνό. Μέσα στα αιτήματα της διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε ήταν και ο χημικός ευνουχισμός των παιδοβιαστών. Η απαίτηση βασανιστηρίων και μάλιστα με τη σφραγίδα του κράτους, για οποιονδήποτε σκοπό, είναι μία απαίτηση με φανατισμό και μίσος, που μας βρίσκει εντελώς αντίθετες, πολιτικά, κοινωνικά και ανθρωπιστικά. Για αυτό δεν συμμετείχαμε ως Μαχητικές και Ελεύθερες στη διαμαρτυρία αυτή.
Η Διεθνής Αμνηστία εξηγεί πως, ενώ η σεξουαλική βία κατά των παιδιών είναι ένα τρομερό έγκλημα, ο χημικός ευνουχισμός απλά προσθέτει μία βαρβαρότητα πάνω σε μία άλλη. Από δύο λάθη, δεν βγαίνει κάτι σωστό. Η υποβολή σε εξαναγκαστικό χημικό ευνουχισμό παραβιάζει την απόλυτη απαγόρευση βασανιστηρίων και άλλης σκληρής, απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η απειλή του χημικού ευνουχισμού ήταν αποτελεσματική -ως αποτρεπτικός παράγοντας για πράξεις σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών- σε χώρες που τον έχουν υιοθετήσει ως επιλογή. Ο χημικός ευνουχισμός έχει τις ρίζες του στους ναζιστικούς νόμους της Γερμανίας, ενώ στις ΗΠΑ έχουν ζητήσει την εφαρμογή του κατά καιρούς ακροδεξιές οργανώσεις.
Παράλληλα, αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τους πιο σημαντικούς και πρωταρχικούς στόχους, που είναι η παροχή προστασίας και ψυχολογικής και οικονομικής υποστήριξης στην 12χρονη, να μη συγκαλυφθούν οι ένοχοι για άλλη μια φορά, αλλά αντίθετα, να οδηγηθούν όλοι ενώπιον του νόμου και να υπάρξει περαιτέρω έρευνα για την εξάρθρωση αυτών των κυκλωμάτων. Αυτά τα αιτήματα, μαζί με αυτά που έχουν ήδη αναφερθεί δεκάδες φορές, όπως σωστά στελεχωμένες δομές κοινωνικής προστασίας και φροντίδας, δομές υποστήριξης κακοποιημένων ατόμων, δομές υποστήριξης θυτών, που να καλύπτουν όλη τη χώρα, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, μείωση της φτώχειας, αυτά είναι που πρέπει να ζητάμε.
Οι άνθρωποι που καταλήγουν να δέχονται τέτοιες τιμωρίες, δεν είναι ποτέ αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Στους δεύτερους παρέχεται συγκάλυψη και ατιμωρησία. Οι πρώτοι είναι αυτοί που δεν έχουν αρκετά να πληρώσουν, ούτε υψηλά ιστάμενους φίλους. Οι σωματικές τιμωρίες δηλώνονται στην ατζέντα των ανεξάρτητων διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως εκδικητικές και μάλιστα αναποτελεσματικές στην ουσία του θέματος. Αντίθετα, η στέρηση της ελευθερίας είναι ένα μέσο περιορισμού που, σε συνδυασμό με την επιμόρφωση των θυτών -ώστε να συνειδητοποιήσουν το έγκλημα- και τη λήψη μέτρων στην κοινωνία ώστε να αποτραπούν μελλοντικά γεγονότα, φαίνεται να αποδίδει περισσότερο και πιο αισιόδοξα για το μέλλον.
Ο χημικός ευνουχισμός γίνεται με την έγχυση αντιτεστοστερόνης στο σώμα ενός άνδρα προκειμένου να μειωθεί το επίπεδο της τεστοστερόνης που επηρεάζει τη σεξουαλική του επιθυμία. Η τεστοστερόνη όμως είναι μια ορμόνη που βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς και δεν είναι ένα «πρόβλημα των βιαστών». Είναι λοιπόν απαράδεκτο να χρησιμοποιείται, όπως και οι ψυχικές ασθένειες, ως δικαιολογία για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Είναι μία ορμόνη που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, όπως και σε όλον τον ζωικό πληθυσμό, σημαντική για την ισορροπία ενός οργανισμού. Το ότι υπάρχει σε μεγαλύτερα επίπεδα στα αρσενικά, δεν σημαίνει πως αυτά επιλέγουν να είναι επικίνδυνα! Αντίθετα, όπως έχουμε διευκρινίσει, ο βιασμός είναι μία επιλογή επιβολής εξουσίας και σχετίζεται με τη συστηματική επιβολή της εξουσίας από το σύστημα, διότι είναι βαθιά εμπεδωμένη η πατριαρχική αντίληψη του ελέγχου του σώματος μιας γυναίκας κι ακόμα περισσότερο ενός παιδιού. Στην προκειμένη περίπτωση, το κύκλωμα παιδοβιαστών ήταν ταυτόχρονα και μια επιχείρηση από την οποία αποκόμιζαν κέρδη τα μέλη του κυκλώματος.
Υιοθετώντας την αντίληψη της τιμωρίας με χημικό ευνουχισμό, δεν διαφέρουμε σε τίποτα από αυτούς που θέλουμε να αλλάξουμε. Η τυφλή αντίδραση σε ένα γεγονός δεν φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, συχνά μάλιστα φέρνει τα αντίθετα. Οι άνθρωποι που ζητούν εκδίκηση σε τέτοιες περιστάσεις, δεν είναι αυτοί που φτιάχνουν στη συνέχεια έναν καλύτερο κόσμο. Είναι οι ίδιοι που προχτές ζητούσαν τον λιθοβολισμό ή το κρέμασμα της Πισπιρίγκου, οι ίδιοι που σήμερα περιμένουν περισσότερο την καταδίκη της μητέρας, άσχετα αν δεν δημοσιοποιηθεί ούτε ένα όνομα από τη λίστα αναμονής των 213 «επώνυμων» ή μη. Είναι οι ίδιοι που “έκαναν γαργάρα” την υπόθεση Λιγνάδη.
Ας μη δημιουργούμε δυστοπίες προσπαθώντας να ξεδιψάσουμε τον θυμό μας, γιατί ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος για δράση. Φουσκώνει και μετά ξεφουσκώνει και μας αφήνει πολύ κουρασμένους με όλα αυτά, να γυρίσουμε στις μικρές και ασήμαντες ζωές μας, ενώ αυτοί που μας έχουν αδικήσει συνεχίζουν απτόητοι.
Οι έντονες εκρήξεις εκτονώνονται γρήγορα και εδώ σημασία έχει να μην ξεχαστεί σε λίγο καιρό η υπόθεση και να μας κυβερνάνε οι ίδιοι που βρίσκονται στη λίστα. Εμείς θέλουμε δίπλα μας ανθρώπους που είναι ενάντια στη βία και δεν έχουν σκοπό να την εφαρμόσουν οι ίδιοι, ούτε να υποστηρίξουν ανθρώπους που θα το κάνουν. Γιατί ναι, ζούμε σε μια κοινωνία πατριαρχική και καπιταλιστική που δημιουργεί τις συνθήκες για τέτοια εγκλήματα και αυτές ακριβώς τις αιτίες πρέπει να εξαλείψουμε.