Σε ηλικία 7 ετών ζήτησε από τους γονείς του να τον γράψουν στην ενόργανη γυμναστική γιατί ήθελε να μάθει να πετάει… Ο Ιωάννης Μελισσανίδης γνώριζε από μικρός πως για να εκπληρώσει τα όνειρά του έπρεπε να ανέβει ψηλά, ίσα με την κορυφή του Ολύμπου.
Τα κατορθώματά του αποτελούν την καλύτερη απόδειξη. Το 1996 στην Ατλάντα, έγινε, σε ηλικία 19 ετών, ο νεότερος χρυσός Ολυμπιονίκης στην ιστορία της παγκόσμιας γυμναστικής στις ασκήσεις εδάφους και ο πρώτος Ελληνας χρυσός Ολυμπιονίκης σε ένα άθλημα στο οποίο μέχρι τότε η Ελλάδα δεν είχε διακρίσεις. Σήμερα στον παγκόσμιο βαθμολογικό κώδικα της ενόργανης γυμναστικής υπάρχουν δύο ασκήσεις υψηλής δυσκολίας που φέρουν το όνομά του, γνωστές ως «Αλμα Μελισσανίδη».
Είναι ο μοναδικός Ελληνας Ολυμπιονίκης που η υπογεγραμμένη μπλούζα του βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο Ολυμπιακό Μουσείο στη Λωζάνη, ανάμεσα στα παπούτσια του Καρλ Λιούις και της Καταρίνα Βιτ. Επιπλέον, στο Εθνικό Ολυμπιακό Πάρκο της Ατλάντα στις ΗΠΑ βρίσκεται τιμητική επιγραφή με το όνομά του, ενώ το Εθνικό Γυμναστήριο Θεσσαλονίκης έχει ονομαστεί «Ιωάννης Μελισσανίδης».
Το 1994 ο Ερντογάν, δήμαρχος τότε της Κωνσταντινούπολης, τον βράβευσε όταν δώρισε το χρυσό μετάλλιο που κέρδισε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη μητέρα του Τούρκου συναθλητή του ο οποίος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο. Γι’ αυτήν του την πράξη βραβεύτηκε και με το διεθνές βραβείο «Ιπεκτσί ». Οι τιμητικές διακρίσεις που έχει λάβει είναι πολλές, το ίδιο και οι προσωπικότητες που έχει γνωρίσει.
Τα τελευταία χρόνια, ο Ελληνας Ολυμπιονίκης δοκιμάζει τις δυνατότητές του στο σανίδι, στις θεατρικές σκηνές του Λονδίνου, του Λος Αντζελες και της Ρώμης.
Τα σχέδιά του
Λίγο πριν πετάξει για τις ΗΠΑ, μίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» για τα σχέδιά του. «Το 2004 έφυγα για το Λονδίνο, όπου σπούδασα θέατρο στη Βασιλική Ακαδημία. Συνέχισα τις σπουδές μου στο Λος Αντζελες, στην American Academy of Dramatic Arts. Αυτή την περίοδο πειραματίζομαι με το θέατρο και το χοροθέατρο.
Από μικρός αγαπούσα κάθε μορφή τέχνης. Παραμονή του τελικού στην Ατλάντα, έμαθα ότι ο Ξαρχάκος και η Μπάλτσα έδιναν συναυλία και ζήτησα ειδική άδεια από τον προπονητή μου για να τους δω. Ηταν ο δικός μου τρόπος για να ντοπαριστώ».
Aπό το 2008 συμμετέχει σε παραστάσεις της Αμερικανικής Ακαδημίας, όπως το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ιδιαίτερη επιτυχία, όμως, σημείωσε η συμμετοχή του στην ανεξάρτητη παραγωγή «Σίσυφος», εμπνευσμένη από τον Σάμιουελ Μπέκετ. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2012, κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, ενώ πέρυσι τον Ιούλιο ανέβηκε και στο «Theatre 40» του Μπέβερλι Χιλς, στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων του φημισμένου αμερικανικού θεάτρου, και τα έσοδά της διατέθηκαν στους Special Olympics. Ο Ιωάννης εμφανίστηκε σόλο για 50 λεπτά στη σκηνή δίνοντας μια εκπληκτική ερμηνεία και κερδίζοντας κριτικούς και κοινό. «Το έργο αναφέρεται στην ατέρμονη προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος αντιμετωπίζοντας το σαιξπηρικό ερώτημα το ”Το be or not to be”. Εχω επίσης συμμετάσχει στην παράσταση ”Σχοινοβάτης” του Ζαν Ζενέ, η οποία παρουσιάστηκε στην Μπανγκόκ και στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου. Το 2008 έλαβα μέρος μαζί με τις Μίλα Γιόβοβιτς και Ελεν Μίρεν στο ριμέικ του ”Καλιγούλα” του Γκορ Βιντάλ, που προβλήθηκε στην Μπιενάλε της Βενετίας. Την ίδια χρονιά συμμετείχα στο Λος Αντζελες σε παράσταση εμπνευσμένη από τα ποιήματα των φυλακισμένων στο Γκουαντάναμο» λέει ο Ολυμπιονίκης, ο οποίος σήμερα κατοικεί μεταξύ Αθήνας, Λονδίνου και Νέας Υόρκης, ενώ αυτή την εποχή συζητά με γνωστό Γάλλο σκηνοθέτη τη συμμετοχή του σε θεατρικό έργο του Ζαν Ζενέ.
«Ευχαριστώ την Ειρήνη Παππά, μέντορα και φίλη μου, η οποία με προετοίμασε το 2004 για την οντισιόν στο Λονδίνο με αποσπάσματα από τον Αμλετ και την Ορέστεια του Ευριπίδη. Πειραματίζομαι σε κάτι που αγαπώ και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό επειδή σπούδασα θέατρο και εμφανίστηκα σε παραστάσεις. Χωρίς να με αγχώνει πού θα καταλήξει όλο αυτό, ζω το τώρα και κάνω κάτι το οποίο μου αρέσει, καταθέτοντας όπως πάντα την ψυχή μου» αναφέρει ο Ιωάννης.
Τον ρωτώ αν συνεχίζει να παρακολουθεί ενόργανη γυμναστική. «Πολύ στενά, ήμουν μάλιστα ο σχολιαστής του αγγλόφωνου Eurosport στους τελικούς των Ολυμπιακών του Λονδίνου και του Ρίο. Το επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλό, απλώς παλαιότερα το καλλιτεχνικό στοιχείο είχε πιο έντονη παρουσία στα προγράμματα των αθλητών, τα οποία τώρα έχουν περισσότερο ”ακροβατικοποιηθεί”» τονίζει με έμφαση.
Περιγράφοντας τη δική του πορεία μέχρι το χρυσό στην Ατλάντα, τονίζει ότι το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η σκληρή δουλειά. «Αν δεν φτύσεις αίμα δεν μπορείς να αγγίξεις την κορυφή του Ολύμπου. Σχολείο, αυστηρή δίαιτα και 8 με 10 ώρες προπόνηση ήταν η ζωή μου για χρόνια. Πήγα αποφασισμένος για το χρυσό και το κατέκτησε η ποντιακή τριάδα, όπως λέω, Καπνίδης (σ.σ. ο προπονητής του), Μελισσανίδης, Καρβουνίδης (σ.σ. ο φυσιοθεραπευτής του), σε ένα άθλημα στο οποίο η Ελλάδα δεν είχε παράδοση. Τα βάλαμε με τιτάνες. Τον τελικό και την απονομή παρακολούθησαν ο Μπιλ και η Τσέλσι Κλίντον. Την επόμενη ημέρα έγινα πρωτοσέλιδο στους ”New York Times”, στη ”Herald Tribune” και έδωσα συνέντευξη στο CNN, όπου ανέφερα πως αφιερώνω το μετάλλιο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη, η οποία είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας» αφηγείται ο Ελληνας Ολυμπιονίκης, και προσθέτει: «Στη διπλανή αίθουσα φιλοξενούνταν οι αγώνες μπάσκετ και γνώρισα τον Μάικλ Τζόρνταν που ήρθε να με συγχαρεί. Μετά την απονομή με πλησίασε η Νάντια Κομανέτσι, η οποία μου είπε: ”Θέλω να σου ζητήσω αυτόγραφο, με συγκίνησε η καλλιτεχνική σου φιγούρα”. Της απάντησα ”με μεγάλη χαρά, αλλά αφού πρώτα μου δώσεις εσύ δικό σου”».
Ανθρώπινα δικαιώματα
Μου εκμυστηρεύεται πως θα ήθελε να ασχοληθεί με προγράμματα του ΟΗΕ και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής τα οποία έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους νέους. «Με ενδιαφέρει οτιδήποτε αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και στηρίζω ολόψυχα το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων. Ολοι μας πρέπει να έχουμε επιλογή στην αγάπη.
Επίσης, θέλω οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι δέχονται οποιαδήποτε μορφή εκφοβισμού να γνωρίζουν πως δεν είναι μόνοι τους, αλλά υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί που μπορούν να τους στηρίξουν. Πιστεύω πως η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου αποδεικνύει τη μοναδικότητά του. Το λέω γιατί και εγώ έχω δεχτεί μπούλινγκ, δημόσια και ιδιωτικά, και εννοείται πως δεν μάσησα αλλά τους μάσησα…» δηλώνει στην εφημερίδα μας.
Τον ρωτώ αν τον ενδιαφέρει η πολιτική. «Με έχουν προσεγγίσει τα περισσότερα κόμματα, όμως οι προτεραιότητές μου προς το παρόν είναι διαφορετικές. Πιστεύω στην αθλητική διπλωματία και θα ήθελα να αποτελέσω τμήμα της. Οι αθλητές μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας τους. Τον περασμένο Μάιο συνάντησα στον Λευκό Οίκο, ως αντιπρόεδρος του συλλόγου Olympians, τον Ομπάμα, στον οποίο χάρισα μια γραβάτα με τους Ολυμπιακούς κύκλους» λέει ο Ιωάννης.
Του επισημαίνω πως εξακολουθεί να διατηρεί μια άψογη αθλητική φιγούρα. «Δεν αποσύρθηκα ποτέ. Προπονούμαι τέσσερις ώρες την ημέρα και θα συνεχίσω να το κάνω όσο ο Θεός με έχει γερό. Στο μυαλό μου υπάρχει η σκέψη ενός ενδεχόμενου come back, έτσι για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Εγώ αθλητής γεννήθηκα, αυτό δεν αλλάζει, είναι στο πετσί μου».
Παραμονή του τελικού στην Ατλάντα έμαθα ότι ο Ξαρχάκος και η Μπάλτσα έδιναν συναυλία και ζήτησα άδεια από τον προπονητή μου για να τους δω. Ηταν ο δικός μου τρόπος για να ντοπαριστώ
Η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου αποδεικνύει τη μοναδικότητά του. Κι εγώ έχω δεχτεί μπούλινγκ, δημόσια και ιδιωτικά, και εννοείται πως δεν μάσησα αλλά τους… μάσησα
Πηγή: Έθνος