*του Απόστολου Παντσά, πρ. Αντιδημάρχου Βόλου
Πρέπει να παραδεχτώ ότι μου αρέσουν εξαιρετικά τα παρτέρια στη Δημητριάδος, οι στριφογυριστές ελιές, τα κυκλάμινα, τα λαμπάκια ολούθε, οι πανσέδες και τα γιούλια. Μου αρέσουν πραγματικά γιατί όπως και να το κάνουμε «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» βρέξει, χιονίσει. Πέρα από κάθε αμφιβολία η δημοτική αρχή ρίχνει μεγάλο επικοινωνιακό βάρος στο θέαμα και στις εντυπώσεις. Όλα για την εικόνα και το φαίνεσθαι. Είναι φανερό επίσης ότι κάτω από το χαλί του γιορταστικού λούστρου μπορεί να κρύψει πολύ εύκολα την εμφανή της αδυναμία να κάνει ουσιαστική πολιτική παρέμβαση στα δομικά προβλήματα μιας κοινωνίας που καταρρέει. Είναι αλήθεια ότι το κυβερνητικό εμπάργκο την αποκόπτει από τη ζώσα πολιτική πραγματικότητα που προϋποθέτει την κρατική συνδρομή για την παραγωγή έργου. Αυτό ουδόλως την απασχολεί και επιλέγει να αναλωθεί στην αναζήτηση και την πρόκληση εντυπώσεων. Ευκαιριακών παροδικών, χρηστικών, χρήσιμων ενίοτε. Παρακολουθώντας τα αλλεπάλληλα σόου του δημάρχου στον νιολογικό, στους δρόμους, στις τηλεοράσεις ,στο κρέμασμα των κουρτίνων με τα λεντάκια κ.λπ. μου έρχεται στο μυαλό το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα». Η ιστορία αφορά στα όνειρα και στην ελπίδα ενός ετοιμοθάνατου παιδιού και έχει κάπως έτσι: Έκανε παγωνιά και το κοριτσάκι φοβόταν να γυρίσει στην τρώγλη της, καθώς ο πατέρας της θα την χτυπούσε επειδή δεν είχε πουλήσει τα σπίρτα. Αποκαμωμένη και μελαγχολική βρήκε καταφύγιο σε μια γωνιά και άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Στην λάμψη του είδε αρκετά υπέροχα οράματα, συμπεριλαμβανομένων ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου και γιορτινών διακοπών. Το κορίτσι κοίταξε προς τον ουρανό είδε ένα πεφταστέρι και θυμήθηκε την γιαγιά της να λέει πως ένα τέτοιο αστέρι σημαίνει πως κάποιος πέθανε και πάει στον παράδεισο. Καθώς άναψε το επόμενο σπίρτο είδε την γιαγιά της. Άναβε το ένα σπίρτο μετά το άλλο για να κρατήσει το όραμα της γιαγιάς κοντά της για όσο περισσότερο μπορούσε. Το κοριτσάκι πέθανε και η γιαγιά της μετέφερε το πνεύμα της στον παράδεισο. Το επόμενο πρωί περαστικοί βρήκαν το νεκρό παιδί στην γωνιά, τριγυρισμένο από αναρίθμητα καμένα σπίρτα. Έτσι τελειώνει το παραμύθι
Στα καθ’ ημάς τώρα. Το άγχος της επόμενης μέρας, με επικείμενη την αλλαγή φρουράς στο Δημαρχείο, είναι φανερό ότι επηρεάζει πολλούς από τους συντελεστές του δημοτικού μας δράματος. Ο υπ’ ατμόν δήμαρχος, στη νιρβάνα της αυταρέσκειας του, παρακολουθεί με επιδεικτική αλαζονεία την αντίστροφη μέτρηση που θα φέρει την επόμενη μέρα. Οι ένοικοι της πλατείας Ρήγα Φεραίου δείχνουν να πατάνε γερά στα σύννεφα της ματαιοδοξίας τους. Πασχίζουν μόνο να αποδείξουν ότι αρμενίζουν αισιόδοξα και αμέριμνα στο αφρό των καινούργιων μύθων που προσπαθούν να οργανώσουν με κάθε ευκαιρία.
Όσο πλησιάζει η ώρα της κρίσεως ο δήμαρχος δίνει ολοένα και πιο πολύ την εντύπωση του κοριτσιού με τα σπίρτα που κάθε τόσο ανάβει ένα για να πορευθεί ονειρικά για λίγο, για όσο, αλλά να ξαναπέσει στο κρύο το σκοτάδι και τη μιζέρια όταν περάσει η επίδραση του μαγικού σπίρτου.
Όμως το φάντασμα της οικονομικής κρίσης δεν πλανιέται απλά πάνω από την πόλη, έχει τρυπώσει παντού. Στα σπίτια, στο μυαλό, στην καθημερινότητα όλων. Κατατρύχει τους πολίτες και τους τρώει σαν σαράκι. Δεν καταλαβαίνει ούτε από σπίρτα ούτε από μεσημεριανούς τηλεοπτικούς μονολόγους και αντισυστημικούς μύθους. Στο άπλετο φως της ζοφερής πραγματικότητας των πολιτών το σκληρό πρόσωπο της ανεπάρκειας που χαρακτηρίζει τη παρέα του Δημαρχείου τρομάζει ακόμη περισσότερο. Τρομάζει επίσης η γενίκευση των πελατειακών πρακτικών στα πάντα, από τις σπασμένες μικρές εργολαβίες έως τις καθαρίστριες των σχολείων. Οι «συνεντεύεις» σε «ρωμαλέους Έλληνες και Ελληνίδες» αναδύουν έντονη μυρουδιά παλαιοκομματισμού τύπου Παυλόπουλου με… βελτιωτικό Χρυσής Αυγής.
Το όλο σκηνικό αναδεικνύει παράλληλα την απάθεια και τον ενδοτισμό κόμματων και πολιτών που λένε ότι έχουν άλλη θεώρηση των πραγμάτων και επιθυμούν μια άλλη τύχη για την πόλη τους. Λένε ότι έχουν μια άλλη πολιτική αισθητική και άλλους αξιακούς κώδικες. Λένε! Στην πράξη δεν παραμερίζουν τα χιλιοειπωμένα και φθαρμένα ξύλινα επιχειρήματα κομματικού ορθολογισμού και δεν αγγίζουν το μείζον τοπικό κοινωνικό ζητούμενο, ποιος και πώς μπορεί να βγάλει την πόλη από το τέλμα . Ποιος και ποιοι μπορούν να δώσουν ευπρέπεια και κύρος στο θεσμό και το ρόλο και κυρίως να δρομολογήσουν πορεία ανάπτυξης της πόλης που σαφώς της αξίζει κάτι καλύτερο. Πώς και ποιοι θα αναδείξουν τα διεκδικούμενα με ισχυρή πολιτική τεκμηρίωση πέρα από σαλιαρίσματα, οσφυοκαμψίες και γλοιώδεις κορδακισμούς. Πώς και ποιοι με ασυμβίβαστα πολιτικό προσανατολισμό και προσδιορισμένο κοινωνικό κεντρικό στίγμα θα χαράξουν την πορεία της επόμενης δεκαετίας.
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι όλοι όσοι επιθυμούν μια άλλου ήθους, άλλου κύρους και κυρίως άλλης αποτελεσματικότητας δημοτική διαχείριση θα πρέπει να απομειώσουν τις ενστάσεις τους , να ξεπεράσουν το παρελθόν τους και τις μικροπροσωπικές αντιθέσεις και να κοιτάξουν κατάματα την αδήριτη πολιτική τους υποχρέωση. Όσοι νοιάζονται για τη μοίρα αυτής της πόλης πρέπει να βρουν, πέρα από τα πρόσωπα, ένα πεδίο συνάντησης, συνδιαβούλευσης, σύγκλισης και να συνθέσουν μια νέα πολιτική πρόταση, μια σύγχρονη κοινωνική προκήρυξη πειστική και δελεαστική. Να σηκώσουν επιτέλους φωνή. «Ας τολμήσουμε περισσότερη δημοκρατία» είχε πει κάποτε ο Βιλι Μπραντ. «Ας τολμήσουμε περισσότερη ευαισθησία για την πόλη μας» θα έλεγα εγώ. Είναι επιτακτική ανάγκη να διαμορφώσουν μια πρόταση που να υπερβαίνει τα όρια και τις επιδιώξεις των κομμάτων, να αμβλύνει προσωπικές ή ιδεολογικές διαφορές και να αγκαλιάζει το σύνολο των πολιτών. Το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοτική διαχείριση οι ένοικοι του δημαρχείου είναι πασιφανές και από αυτό τίποτε καλό δεν προμηνύεται. Παράλληλα κραυγαλέα είναι και η, εν τοις πράγμασι, απουσία των κομμάτων και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με βάση τη λαϊκή ετυμηγορία έχει πλέον την κύρια ευθύνη για την συμπεριφορά της κοινωνικής μας συλλογικότητας. Η απουσία αυτή σε συνδυασμό με την αυτοδιάλυση της αντιπολίτευσης στο Δήμο χαρίζουν στη Δημοτική Αρχή όλο το γήπεδο για να παίζει μπάλα κατά πως την βολεύει. Και ναι μεν ο κ. δήμαρχος είναι κολλημένος στη γωνία και το μέλλον του άδηλο αλλά αν κάθε λίγο και λιγάκι παράγει «οράματα» με τα μαγικά του σπίρτα η πόλη κινδυνεύει να χάσει χωρίς επιστροφή μια ακόμη πενταετία. Κινδυνεύει να γίνει «η νεκρή πόλη με τα καμένα σπίρτα».