Του Στάθη Χαλαστάρα
Από την πρώτη στιγμή εμφάνισης του κορονοϊού η σκέψη μου επικεντρώθηκε στην τραγική επέμβαση του ανθρώπου στη φύση που μόνο δεινά γεννά. Η τρομοκρατία διάχυτη σκέφτηκα, για να έρθει η «επιστημονική φαντασία» των ταινιών τρόμου. Μάσκες παντού, αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι λατρεμένες αγκαλιές και τα σταυρωτά φιλιά των Ελλήνων να αποτελούν «θανάσιμο εναγκαλισμό». Προχθές σε μονοπάτι κοντά στην πόλη η απέναντί μου προκειμένου να με αποφύγει παραλίγο να βρεθεί στο κενό αν και θα περνούσε σε ανεκτή απόσταση από δίπλα μου. Ο φόβος αυτού του άγνωστου θυμίζει βήματα στο απόλυτο σκοτάδι ή αλλιώς απλά δεν κυκλοφορείς.
Μα τι είναι αυτά και πόσο θα τραβήξει αυτό το κακόγουστο αστείο; Φαντάσου να περάσει και στην τροφική αλυσίδα… ούτε που να το σκεπτόμαστε! Και έρχονται τα μουλιασμένα χέρια της νοσηλεύτριας και τα μελανά σημάδια από τη μάσκα του γιατρού γύρω από τα μάτια του. Είναι το αποτέλεσμα της πολύωρης και εντατικής χρήσης στη μάχη αυτού του ιού που έχει αφαιρέσει ζωές ανθρώπων, αγαπημένων προσώπων που είχαν ή όχι υποκείμενα νοσήματα, που θα ζούσαν αν δεν υπήρχε ο ιός. Μια επίσκεψη στα νοσοκομεία ίσως πείσει για το υπαρκτό πρόβλημα, αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα που το υγειονομικό προσωπικό ζει όπως και κάθε σπίτι που οι άνθρωποί της προσβάλλονται.
Αυτή είναι η εικόνα της τραγικής κατάληξης. Τώρα τι, πως, πού και γιατί είναι μια άλλη ιστορία που έχει ενδιαφέρον να την ξεδιπλώσουμε μετά. Τώρα ας δούμε κατάματα αυτό που συμβαίνει και ας ενισχύσουμε την άμυνα του οργανισμού μας, ας φυλάξουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Ο καθένας και κάθε μια είναι πολύτιμες υπάρξεις, τα πλοκάμια του κορονοϊού καραδοκούν πάνω και από την δική μας πόλη. Προσέξτε!