Αθλητισμός

Με τα μάτια του «στρατηγού»- Παρουσιάστηκε στον Βόλο το βιβλίο-λεύκωμα του σπουδαίου Μίμη Δομάζου

Στον Βόλο βρέθηκε χθες ο Μίμης Δομάζος. Ο «στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου παρουσίασε το βιβλίο-λεύκωμα με τον τίτλο «Μυστικά και… άλλες αποκαλύψεις», το οποίο προηγείται σε πωλήσεις στην Ελλάδα το 2017. «Η μπάλα είναι… θεά» δήλωσε μεγάλος άσος.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο Βόλου από τον Δήμο και την εκδοτική εταιρεία Welcome. Το «παρών» έδωσε φυσικά ο Μίμης Δομάζος, που αποθεώθηκε από τους παρευρισκόμενους, ανάμεσα στους οποίους ήταν πολλοί άνθρωποι του τοπικού ποδοσφαίρου, παλαίμαχοι, γυναίκες και μικρά παιδιά.

Ο αστέρας του παρελθόντος, που παραμένει ακμαίος στα 75 του χρόνια, τιμήθηκε τόσο από τη Δημοτική Αρχή, όσο και από την ΕΠΣΘ. Το βιβλίο προλόγισαν ο πρόεδρος της ΕΠΣΘ Περικλής Λασκαράκης, οι προπονητές ποδοσφαίρου Σάκης Τσιώλης και Κώστας Σταματίου και εκπρόσωπος της εκδοτικής εταιρείας.

Κ. Σταματίου (αριστερά) και Σ. Τσιώλης προλόγιζαν το βιβλίο-λεύκωμα

Ο κ. Λασκαράκης χαρακτήρισε τον μεγάλο άσο «άνθρωπο των ρεκόρ, τα οποία μέχρι τώρα δεν έχει καταρρίψει κανείς. Το βιβλίο είναι γραμμένα από όταν έναν άνθρωπο που τίμησε και ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν αναδείχθηκε από αυτό».

Ο κ. Τσιώλης υπογράμμισε ότι είναι μεγάλη του τιμή που είναι φίλος του Μίμη Δομάζου και αποκάλυψε ότι έβγαλε μια φωτογραφία με τον σπουδαίο αυτό ποδοσφαιριστή σε ηλικία 12 ετών στην Καρδίτσα, την οποία έχει κρατήσει δίπλα στις φωτογραφίες των αείμνηστων γονιών του. «Ήταν ο ήρωας των Κυριακών μας. Το βιβλίο μάς μεταφέρει στην τότε εποχή. Βλέπουμε κομμάτια από τον εαυτό μας» ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του.

Ο κ. Σταματίου δήλωσε ότι ο Μ. Δομάζος αποτελεί σημείο αναφοράς για το ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο. «Είναι το μεγαλύτερο αστέρι και είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμάς που τον υποδεχόμαστε στον Βόλο».

Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος της Welcome μίλησε για το τι πραγματεύεται το βιβλίο-λεύκωμα τίτλο «Μυστικά και… άλλες αποκαλύψεις». Τόνισε ότι είναι το πρώτο μέσα σε κυκλοφορία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ότι ο Μ. Δομάζος είναι μέσα στους 100 πιο δημοφιλείς Έλληνες όλων των εποχών και κάποια στιγμή είχε ξεπεράσει σε δημοτικότητα και την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ στάθηκε και στην ταπεινή καταγωγή του ζώντας με τη μητέρα του (αφού νωρίς έμεινε ορφανός από πατέρα) σ’ ένα φτωχικό σπίτι κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου. Επίσης αποκάλυψε την τεράστια συλλεκτική αξία που έχουν τα γραμματόσημα που είχε εκδώσει η Χούντα με τίτλο «Παναθηναϊκός πρωταθλητής Ευρώπης» το 1971, το εισιτήριο από τον τελικό του Γουέμπλεϊ και παλιές φωτό από τον έρημο Βόλο τη μέρα του τελικού με τον Άγιαξ.

Ακολούθησε ένα 20λεπτο βίντεο με αποσπάσματα από την πορεία του μεγάλου άσου, το οποίο ξύπνησε μνήμες από το ένδοξο παρελθόν. Από το ξεκίνημα στην Άμυνα Αμπελοκήπων, τη μεταγραφή του στον ΠΑΟ για μια εμφάνιση και μία… πορτοκαλάδα και την αντίδραση του Πελέ που πήγε να του βγάλει τα μάτια ενοχλημένος που τον εξέθεσε στο φιλικό του «τριφυλλιού» με τη Σάντος.

Αρκετοί φίλοι του ποδοσφαίρου βρέθηκαν στο Δημαρχείο

Δομάζος: Τότε παίζαμε μόνο Ελληνόπουλα

Ασφαλώς όλοι περίμεναν με αγωνία να μιλήσει ο μεγάλος πρωταγωνιστής, που αποθεώθηκε από το κοινό. Ο Μίμης Δομάζος, αφού ευχαρίστησε μίλησε έκανε αναφορά στα σημεία που στιγμάτισαν την καριέρα του κάνοντας αναγωγές και στο παρόν. Μεταξύ άλλων μίλησε για τα εξής θέματα:

Για το βιβλίο-λεύκωμα: «Είναι λεύκωμα που έχει πάρα πολύ ωραίες φωτογραφίες. Κάθε φωτογραφία έχει την ιστορία μου. Μπορεί να διαβάσει το βιβλίο και ο μικρός για να μάθει πράγματα και ο μεγάλος για να θυμηθεί πολλά. Για μένα η μπάλα είναι… θεά».

Για τις επιδόσεις του: «Έπαιξα 22 χρόνια και έχω τρία ρεκόρ, μακάρι να μου τα σπάσουν. Έχω 536 συμμετοχές, αλλά ποιος Έλληνας θα μπορέσει να παίξει σε τόσα παιχνίδια τη στιγμή που αγωνίζονται κυρίως ξένοι; Τότε παίζαμε μόνο Ελληνόπουλα».

Για τις τότε συνθήκες: «Τώρα βλέπω τους ποδοσφαιριστές να βγαίνουν από το γήπεδο ατσαλάκωτοι. Επίσης παίζουν με παπούτσια διαφόρων χρωμάτων. Εμένα μου είχε φέρει ο Πούσκας ένα παπούτσι από την Ισπανία και το είχα πέντε χρόνια για να μπορέσω να παίξω μπάλα. Επί 22 χρόνια δεν φορούσα επικαλαμίδες και σε γήπεδα με πέτρες, με χώμα. Έχω παίξει με μπάλα που είχε κορδόνι, που ήταν πολύ δύσκολο όχι μόνο να την κυκλοφορήσεις αλλά ακόμη και να τη σταματήσεις».

Για τους αντιπάλους που αντιμετώπισε: «Έπαιξα με τα μεγαλύτερα «θηρία», τον Μπεκενμπάουερ, τον Ματσόλα, τον Ριβέρα, τον Τσαρλς, τον Κρόιφ και δεν τους φοβήθηκα ποτέ. Πολλές φορές αυτοί με φοβόνταν».

Για τη χαμένη ευκαιρία του 1970: «Εκείνη η Εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Έπρεπε να άφηναν τον Κώστα Καραπατή στη θέση του ομοσπονδιακού. Χάσαμε 1-0 στη Βασιλεία από την Ελβετία και πήγαμε να μπούμε στο πούλμαν. Ήταν εκεί η γυναίκα του ΓΓΑ Ασλανίδη, η γυναίκα του προέδρου της ΕΠΟ Δέδε και μια φίλη της και κάπνιζαν. Ο Καραπατής τις κατέβασε από το πούλμαν λέγοντας: «Εδώ είναι ιερός ο χώρος. Θα μπουν οι ποδοσφαιριστές μέσα». Δεν πρόλαβε να έρθει στην Ελλάδα και η Χούντα τον είχε απολύσει.

Μετά ήρθε ο Νταν Γεωργιάδης που ήταν καλός αλλά σκληρός προπονητής. Κατέβηκα για πρωινό χωρίς του φούτερ της Εθνικής γιατί δεν μου το είχε φέρει ο φροντιστής. Τότε μου είπε να πάω να το φέρω και του απαντώ: «Εγώ θα το φέρω; Να μου το φέρει ο φροντιστής όπως τους άλλους». «Τότε να πάτε σπίτι σας κύριε» μου ανταπάντησε και έφυγα. Φέραμε 2-2 με τους Ρουμάνους και δεν πήγαμε στο Μουντιάλ του Μεξικού. Αν είχαμε πάει πολλά παιδιά της Εθνικής θα παίζαμε στο εξωτερικό μετά».

Για την πορεία στο Γουέμπλεϊ: «Ήταν κάτι μοναδικό και σ’ αυτό συνέβαλε ο Πούσκας που τόνωσε την αυτοπεποίθησή μας. Τις πιο δύσκολες στιγμές τις περάσαμε στην έδρα της Έβερτον, όχι στον τελικό. Δεν φοβηθήκαμε τον Άγιαξ, αλλά δεχθήκαμε γκολ στην αρχή επειδή ήμασταν άπειροι. Μετά όμως είχαμε δύο μεγάλες ευκαιρίες με τον Αντωνιάδη να ισοφαρίσουμε. Μόλις μπήκε το αυτογκόλ στο τέλος τούς είδα ανακουφισμένους ότι πήραν το τρόπαιο».

Για τους αγώνες στον Βόλο: «Θυμάμαι αγώνες που είχαμε παίξει με τη Νίκη Βόλου. Θυμάμαι τα συρματοπλέγματα, το χωμάτινο γήπεδο στη Ν. Ιωνία. Μάλιστα ένα ματς επαναλήφθηκε στη Λαμία, γιατί ο διαιτητής το είχε διακόψει. Φέραμε ισοπαλία και στο τέλος εκείνης της χρονιάς πήραμε τον τίτλο και η Νίκη έμεινε στην κατηγορία».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το