Στη δική μας γενιά, πρωταγωνιστής των παιδικού μας σύμπαντος ήταν το μπακάλικο της γειτονιάς με τις πολύχρωμες καραμέλες και τις βαριές μυρωδιές του παστουρμά και των παστών.
Η εικόνα αυτή μεταλλάχθηκε, τα μπακάλικα έγιναν μεγάλα σούπερ μάρκετ και τα μαγαζάκια που στέγαζαν τον τσαγκάρη, τη μοδίστρα της γειτονιάς και τα ψιλικατζίδικα, εξαφανίστηκαν. Κάποια από αυτά, επανεμφανίστηκαν την εποχή της κρίσης.
Τα μαγαζιά, όμως, που άνοιξαν την εποχή της ευμάρειας, τότε που για το καθετί, προϊόν ή υπηρεσία, υπήρχε και ένα κατάστημα που το πωλούσε, έκλεισαν και είναι άγνωστο αν θα ξανανοίξουν. Ό,τι καινούργιο ανοίγει πλέον σε αυτή την πόλη είναι καφέ ή φαγάδικο, λες και το πήραμε απόφαση ότι μόνο αυτό μας ικανοποιεί και μπορεί ν’ αντέξει η τσέπη μας.
Δεν μας αρέσουν τα λουκέτα στα κλειστά μαγαζιά. Παραπέμπουν σε καταστηματάρχες που φαλίρισαν και η αίσθηση που αποπνέουν είναι αυτή της αποτυχίας. Είναι όμως μια πραγματικότητα που εμείς δημιουργήσαμε και εμείς θα πρέπει να την αλλάξουμε.
Πέρα από τα οικονομικά μεγέθη και τους αριθμούς, η πόλη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που θέλουμε να πιστεύουμε ότι σταδιακά θα βρει το βηματισμό της. Καταγράψαμε την εικόνα σήμερα, στο κέντρο και τις γειτονιές του Βόλου, και ελπίζουμε οτι σύντομα θα αρχίσουμε να αντιπαραβάλουμε το φωτογραφικό υλικό από τα ίδια σημεία και, συγκρίνοντας το πριν με το μετά, να καμαρώνουμε πάλι για την όμορφη και ζωντανή πόλη μας.