Με την ταινία «Τα Καλύτερα Έρχονται» σε σκηνοθεσία Μαριόν Βερνού συνεχίζονται οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας από το ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.
Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου στο Μεταξουργείο στη Ν. Ιωνία (έναρξη 21:30) και τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου στο Αχίλλειο (έναρξη 21:30).
Τα Καλύτερα Έρχονται. Σκηνοθεσία: Μαριόν Βερνού.
Γαλλία, 2013, έγχρωμο.
Πρωταγωνιστούν: Φανί Αρντάν, Λοράν Λαφίτ, Πατρίκ Τσεσνέ, Ζαν Φρανσουά Στεβενίν, Φανί Κοτενσιόν.
Επιτέλους! Η Caroline (Fanny Ardant) συνταξιοδοτήθηκε και έχει μια καινούρια ζωή μπροστά της. Έχει χρόνο να φροντίσει τα παιδιά της, το σύζυγο και πάνω από όλα τον εαυτό της. Πολύ σύντομα όμως αντιλαμβάνεται ότι αυτό το είδος ελευθερίας είναι συνώνυμο της πλήξης, με αποκορύφωμα το δώρο γενεθλίων της, που δεν είναι άλλο από μια κάρτα μέλους σε ένα club συνταξιούχων. Παραδόξως, εκεί θα έρθει σε επαφή με τον νεαρό καθηγητή πληροφορικής, που υποκύπτει στη γοητεία της. Η Caroline θα βιώσει μια δεύτερη νεότητα, θα ερωτευτεί τον νεαρό άντρα, θα γευτεί πρωτόγνωρες εμπειρίες, θα επαναστατήσει και θα αιφνιδιάσει τον περίγυρό της. Ποιος είπε ότι η συνταξιοδότηση είναι το τέλος και όχι μια ολοκαίνουρια αρχή;
Η νέα δημιουργία της Μαριόν Βερνού (Marion Vernoux) είναι μία αισιόδοξη και γλυκιά ταινία για τη ζωή και τις κινητήριες δυνάμεις της, που σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία, με πρωταγωνίστρια την πάντα γοητευτική και σπουδαία ηθοποιό Φανί Αρντάν (Fanny Ardant). Η διάσημη Γαλλίδα σταρ ερμηνεύει μοναδικά και με φυσική απλότητα την απαιτητική ηρωίδα της σε μία χαρακτηριστική γαλλική ταινία, η οποία ακροβατεί ιδανικά, ανάμεσα στον κωμικό και στο δραματικό κόσμο της πρωταγωνίστριάς μας και κατά συνέπεια της ίδιας της ζωής. Το φιλμ, είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε το Μάρτιο στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας.
Η ταινία «Τα Καλύτερα Έρχονται» βασίζεται στο μυθιστόρημα της Φανί Σεζνέλ με τίτλο «Une Jeune Fille aux Cheveux Blancs» και η σκηνοθέτης Μαριόν Βερνού, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όταν διάβασα το βιβλίο, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι: Πού μ’ αγγίζει αυτή η ιστορία; Μπορώ, ειλικρινά να σχετιστώ μαζί της; Εξάλλου, δεν είμαι αυτή η γυναίκα, δεν είμαι εξήντα ετών, ούτε ζω στην επαρχία ούτε είμαι οδοντίατρος… Παρ’ όλα αυτά, και για κάποιο διάστημα, τριγύριζε μέσα στο μυαλό μου η προσωπικότητα μιας εξηντάχρονης γυναίκας, της οποίας την ιστορία ήθελα να διηγηθώ, ακόμα κι αν δεν είχε τίποτα να επιδείξει».