Του Φοίβου Ιωσήφ
Μία τίγρης σκοτώνει για να κορέσει την πείνα της. Η φύση τη φιλοδώρισε με την ανάγκη της πείνας. Αρπάζει με βίαιο τρόπο μία αντιλόπη, την πνίγει σφίγγοντας στον λαιμό και την τρώει. Όταν φάει τη λεία της κάθεται σε έναν ίσκιο και δεν ενδιαφέρεται για το ποιος κινείται γύρω της. Αν ένα μικρό ελαφάκι περάσει μπρός στη μουσούδα της δεν θα το συλλάβει και δεν θα το θανατώσει. Το πιο πιθανό θα είναι να παίξει μαζί του, να το γλείψει με τη μεγάλη του γλώσσα και ακόμη να το προστατεύσει από άλλα αρπακτικά. Θα δημιουργηθεί σε ελάχιστο χρόνο μία συμπάθεια και μία φιλία που θα κάνει το μικρό ελαφάκι να κουρνιάσει στη φιλόξενη αγκαλιά της τίγρης. Το μικρό ζωάκι θα προσαρμοσθεί στη φιλία του τρομερού ζώου και θα δείξει απόλυτη εμπιστοσύνη στον νέο σύμμαχό της. Είναι το ήθος της ζούγκλας, είναι η εντιμότητα του δυνατού απέναντι στον αδύνατο, είναι η αυστηρή πληροφόρηση προς τα έλλογα όντα των ανθρώπων.
Η αντιπαλότητα σταματάει στο τέλος της πείνας. Το χορτάτο λιοντάρι δεν υποκρίνεται, ενεργεί με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Σκότωσε την προηγούμενη αντιλόπη από πείνα και όχι από μίσος.
Το ανθρώπινο είδος σκοτώνει κατόπιν εντολής του ανωτέρου, σκοτώνει γιατί μισεί, σκοτώνει για την ευωχία και όχι για την πραγματική πείνα. Είναι το μόνο πλάσμα που σκοτώνει χωρίς να τρώει το θήραμά του, το σκοτώνει για ένα μελλοντικό κέρδος όχι για κάλυψη σημερινής ανάγκης.
Είδα σε πρόσφατο ντοκιμαντέρ μία λεοπάρδαλη να επιτίθεται σε αντιλόπη που γεννούσε. Η αντιλόπη σηκώθηκε να τρέξει και έφυγε από τον κόλπο της το μικρό αντιλοπάκι. Το αιλουροειδές σταμάτησε την καταδίωξη και πήρε το νεογέννητο στο στόμα του. Το πήγε σε έναν ίσκιο και άρχισε να του γλείφει τα αίματα του τοκετού. Συγκλονισμός, μάθημα συμβίωσης και συμπαράστασης, αλτρουισμός των ζώων, φυσική υπεροχή, μεγαλειώδης ένδειξη αγάπης.
Το ανθρώπινο πολιτισμένο και υπερέχον είδος πρώτα πυροβολεί, ύστερα λονχίζει και τέλος ξαναλονχίζει. Υπερέχει λογικά και υστερεί συναισθηματικά. Ένα λιοντάρι δεν θα σκεφθεί να σκοτώσει μία ζέμπρα για να έχει να τρώει και τον επόμενο χρόνο. Ο άνθρωπος αποταμιεύει και υπολογίζει τα κέρδη του ακόμη και για μετά από σαράντα χρόνια. Όταν κάποιος κερδίζει εκατό χιλιάδες ευρώ τον μήνα, προσπαθεί να κερδίσει ένα εκατομμύριο τον μήνα. Η απόκτηση χρήματος αποσκοπεί να καλύψει έναν αόρατο φόβο και να στηρίξει την ανεπάρκεια αυτοαναγνώρισης. Ας πούμε ο Μπίλ Γκέιτς, έχει περιουσία 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων και δημιουργεί στους συνανθρώπους προβλήματα ιών για να αυξήσει τη δύναμή του στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Μην νομίζετε πως το κάνει μόνον αυτός ο κακός πλούσιος, όχι, το ίδιο θα έκανε και ένας φτωχός που θα βρισκόταν στη θέση του. Είναι το χάρισμα της βλακείας του ανθρώπινου είδους. Είμαστε εσφαλμένη κατασκευή από ύποπτον κατασκευαστή. Στον άνθρωπο δεν υπάρχει οροφή και κόρος της επιτυχίας. Όσο πιο πολύ ανεβαίνεις τόσο περισσότερο σε ηδονίζει ο ίλιγγος του ύψους. Δεν σε απασχολούν οι νεκροί, οι ζωντανοί, οι χωλοί, οι δυστυχισμένοι, αναζητάς τη θεϊκότητά σου στο κενό του αέρος και της σκέψης, σου αρκεί η κολακεία και η υποκριτική αναγνώριση.
Τα ζώα υπερέχουν σε έννοια ζωής. Αν δεν είχαν το αίσθημα της πείνας θα ήταν χιλιάδες χρόνια μπροστά από τον ημιτελή άνθρωπο. Μία λιονταρίνα έχει περισσότερη εντιμότητα κι ας μην πηγαίνει ποτέ στην εκκλησία.