Το Κουίνς είναι μία από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές του κόσμου της Νέας Υόρκης. Σε αυτή δραστηριοποιείται ο Βολιώτης Νίκος Αλεξίου, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Queens College του City University of New York και ιδρυτής/διευθυντής του Αρχείου Έρευνας Ελληνικής Διασποράς (www.hapsoc.org), ο οποίος από το 1990 ειδικεύεται σε θέματα εθνοτικών σπουδών και πολιτικής κοινωνιολογίας. Με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ο πλέον κατάλληλος να εξηγήσει τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στις ΗΠΑ.
Μία σημαντική διαπίστωσή του είναι η πολυφυλετική σύνθεση του εκλογικού σώματος και οι WASPs, καθώς εντοπίζει ότι οι λόγοι που ώθησαν τον Τραμπ στην πρόκληση των γεγονότων της 6ης Ιανουαρίου είναι η σειρά από δίκες που ακολουθούν και το προσωπικό του μέλλον που διαγράφεται σκοτεινό. Φρόντισε βέβαια να προστατεύσει την οικογένεια και τους στενούς συνεργάτες του απονέμοντάς τους χάρη. Ο ένας λόγος λοιπόν που τον οδήγησε στην υποκίνηση των επεισοδίων ήταν προσωπικός. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι έχει έναν κόσμο κοντά του, τον οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να κινητοποιήσει προς όφελός του, όπως έκανε με αυτή την ένοπλη συμμορία – γιατί περί συμμορίας πρόκειται – που εισέβαλε στο Καπιτώλιο. Θέλησε έτσι να προβληματίσει τους δικαστές της οποιασδήποτε Πολιτείας για πιθανές συγκρούσεις στις δίκες. Ο άλλος λόγος ήταν πολιτικός και έχει να κάνει με τη σημαντική δημογραφική αλλαγή που συντελείται στις ΗΠΑ.
Για πρώτη φορά, ένα πολύ μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων διαθέτει δύο και τρία διαφορετικά φυλετικά ή εθνοτικά χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει πλέον η λεγόμενη, «καθαρή φυλή». Το ίδιο ισχύει και για τους νέους υποψήφιους. Η γενιά των «baby boomers» σιγά-σιγά φεύγει και δίνει τη θέση της στην επόμενη. Tο 30% των αιρετών υποψήφιων προέρχονται από μειονότητες, ενώ και τα ποσοστά των γυναικών, τόσο όσων θέτουν υποψηφιότητα, αλλά και όσων συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, σταδιακά ανεβαίνουν. Διακυβεύεται λοιπόν η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία των «WASPs» (White Anglo-Saxon Protestants), της αγγλοσαξονικής ανωτερότητας δηλαδή, που θέλει να προασπίσει. Σε αυτή τη λογική έχουν μπει και αρκετοί Ελληνοαμερικανοί που στηρίζουν τον Τραμπ, ξεχνώντας την εποχή του «New Deal» και τους δικούς τους αγώνες όταν ήρθαν εδώ. Θεωρούν πλέον τους εαυτούς τους κομμάτι της αγγλοσαξονικής ανωτερότητας».
Η ήττα Τραμπ δεν οφείλεται μόνο στους Δημοκρατικούς, καθώς με όλη αυτή τη φασαρία, δεν αναδεικνύεται το σημαντικό θέμα, που είναι το μεγαλείο των Αμερικανών ψηφοφόρων – και κυρίως των μετριοπαθών Ρεπουμπλικανών – να φανούν αντάξιοι των δημοκρατικών θεσμών της πατρίδας τους. Σύμφωνα με τον κ. Αλεξίου, ο Τραμπ έκανε δύο μοιραία λάθη σε δύο συγκεκριμένες Πολιτείες, στην Αριζόνα και στην Τζόρτζια – και γι’ αυτό εκείνες πήγαν στους Δημοκρατικούς. Το ένα ήταν πως προσέβαλε τη μνήμη του Τζον Μακ Κέιν, λέγοντας ότι δεν τον αναγνωρίζει σαν ήρωα και ότι το πολεμικό του τραύμα οφείλεται στη βλακεία του. Πρέπει να επισημανθεί ότι ο γερουσιαστής Μακ Κέιν ήταν το υπόδειγμα του «Αmerican boy», στην παραδοσιακά ρεπουμπλικανική Πολιτεία της Αριζόνα. Είχε πολιτικό ήθος, ενώ πολέμησε στο Βιετνάμ, όπου τραυματίστηκε και κατάφερε να επιζήσει. Και προφανώς, επειδή ο Τραμπ δεν ξέρει από αρχαία τραγωδία και δεν έχει διαβάσει την «Αντιγόνη», δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος της ύβρεώς του. Η πολιτική ύβρις του λαϊκισμού δεν έχει κανέναν σεβασμό ούτε για την επιστήμη, ούτε για τις παραδόσεις, ούτε για τον ίδιο τον άνθρωπο. Το δεύτερο λάθος το έκανε στην άλλη παραδοσιακά ρεπουμπλικανική εστία, την Τζόρτζια, όταν απείλησε και καταφέρθηκε εναντίον του κυβερνήτη της, Μπράιαν Κεμπ, του «δικού τους παιδιού», λέγοντας ότι ντρέπεται που τον στήριξε στον προεκλογικό του αγώνα. Τον διέταξε δε να προβεί σε ενέργειες αμφισβήτησης του τελικού εκλογικού αποτελέσματος στην Πολιτεία του και εκείνος προέβαλε την αντισυνταγματικότητα της πράξης. Ο μέσος λευκός Ρεπουμπλικανός ήρθε σε ιδεολογική σύγκρουση και εδώ επήλθε η νίκη της Δημοκρατίας, η οποία σώθηκε την ύστατη στιγμή. Το ίδιο το σύστημα έβγαλε τον Τραμπ εκτός. Αυτό που έκανε ο Πενς, για παράδειγμα, και δέχθηκε τα πυρά των διαδηλωτών, δεν το έκανε για λόγους ηθικής, αλλά επειδή το υπαγόρευε το Σύνταγμα. Πρέπει να υπάρχει ο θεσμός. Οι Ρεπουμπλικανοί τελικά δεν ψήφισαν και κέρδισαν οι Δημοκρατικοί».
Κάνοντας μια αναδρομή στους παράγοντες που οδήγησαν στη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, εντοπίζει ο συμπολίτης μας καθηγητής, ότι αυτή οφείλεται κυρίως στην κατάπτωση του Δημοκρατικού Κόμματος όσο κατείχε το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα ο Μπιλ Κλίντον κάνοντας μοιραία και συγκρίσεις με την περίοδο που χαρακτηρίζει «βαθύ ΠαΣοΚ» για την Ελλάδα, κάτι αντίστοιχο για τις ΗΠΑ ήταν η προεδρία Κλίντον.
Γι’ αυτό και ο κόσμος δεν συμπαθούσε τη Χίλαρι Κλίντον. Επίσης, το Δημοκρατικό Κόμμα δεν διέθετε οργάνωση, αλλά ούτε και πολιτική ιδεολογία, η οποία ήταν εντελώς συγκεχυμένη. Δεν είχε πλέον καμία πρόσβαση στις λαϊκές μάζες, σε αυτούς δηλαδή που έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε μετά το 2007, και αυτό κατάφερε να εκμεταλλευθεί ο Τραμπ. Η μεγάλη πόλωση και η άνοδος των ακροδεξιών στοιχείων ήταν σύμπτωμα της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης του νεο-φιλελευθερισμού. Τώρα, πρέπει να αναδειχθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα στην Τζόρτζια, αλλά και σε όλες τις Πολιτείες και να διαχειριστεί ο μέσος Αμερικανός σωστά τα γεγονότα στο Καπιτώλιο. Να μην ηρωοποιηθεί ο Τραμπ, αλλά και να μη δαιμονοποιηθούν οι ειρηνικές διαδηλώσεις. Αυτό που είναι μοναδικό στην Αμερική σήμερα, δεν είναι τόσο το ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση, αλλά ο αριθμός των ταυτόχρονων κρίσεων. Για το μέλλον του Δημοκρατικού Κόμματος τονίζει ότι ο Μπάιντεν είναι πρόεδρος μιας θητείας και θα φροντίσει πάνω απ’ όλα για την υστεροφημία του. Ειδικά αν δεν κατορθώσει να την ολοκληρώσει, θα γίνει πρόεδρος η Κάμαλα Χάρις, η οποία θα προωθήσει την πολιτική ατζέντα του Ομπάμα. Πρέπει όμως πρώτα να βελτιωθούν η Παιδεία και η Υγεία και να δοθούν χρήματα στους μικρομεσαίους, γιατί αλλιώς καμία οικονομία δεν είναι δυνατόν να σωθεί, και μετά, ίσως στα δύο χρόνια που θα πραγματοποιηθούν οι ενδιάμεσες εκλογές (midterm elections), να προχωρήσει μια πιο προοδευτική ατζέντα. Ο Μπάιντεν εξελέγη ως το μεταβατικό στάδιο, γιατί δεν μπορείς να πας από το μηδέν στο εκατό, αλλά μετά από όλα αυτά παραμένει η ελπίδα ότι θα αναδειχθεί η «καρδιά» του Δημοκρατικού Κόμματος, που είναι η πιο προοδευτική κληρονομιά του Μπέρνι Σάντερς».
Φωτό: Ο Βολιώτης καθηγητής Κοινωνιολογίας και διευθυντής Αρχείου Έρευνας Ελληνικής Διασποράς