Του Χρήστου Τριαντόπουλου*
Μετά από αρκετή αναζήτηση έχω καταλήξει ότι το μέλλον των λαών προκύπτει μέσα από τη συνεργασία και τη σύνθεση από τα νεολειτουργικά μικρά μέχρι τα (φιλελεύθερα) διακυβερνητικά μεγάλα. Η συνέχεια, όμως, των λαών μέσα σε αυτό το κοινό μας μέλλον διασφαλίζεται μέσω του σεβασμού -χωρίς φανατισμό, αλλά με αναγνώριση- σε όσα και όσους μπόλιασαν -με λόγια, πράξεις και θυσίες- την εθνική και κοινωνική «συνείδηση» ενός λαού, κρατώντας τον συνεκτικό αλλά και επιτρέποντας τον να εμπνευστεί για να προχωρήσει παρακάτω. Ο σεβασμός αυτός καθίσταται ακόμα πιο κρίσιμος όταν ένας λαός συναντάται με την ιστορία του, ερχόμενος αντιμέτωπος με εξελίξεις και αλλαγές που εκτείνονται πέρα από τον στενό πολιτικό ορίζοντα του κάθε πολιτικού παράγοντα ή σχηματισμού. Και σε αυτές τις μεγάλες συναντήσεις των λαών με την Ιστορία οι πολιτικές ηγεσίες, αλλά και (γιατί όχι) οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με τα «φαντάσματα» όσων έδωσαν πολλά παραπάνω από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε εμείς για πολύ λιγότερα από αυτά που απλόχερα μας κληροδότησαν.
Αυτές τις μέρες ο ελληνικός λαός και η πολιτική του ηγεσία βρέθηκαν αντιμέτωποι με την Ιστορία, επικυρώνοντας μία συμφωνία που δεν ανταποκρίνεται στο ύψος ενός χρόνιου και ανοικτού ζητήματος με ρίζες, αλλά και αναμονές στο βαλκανικό στερέωμα των νεκροζώντανων εθνικισμών. Μία συμφωνία που τεχνικά υστερεί ενώ δεν επιτρέπεται, που γεωπολιτικά βιάζει ενώ δεν βιαζόμαστε, που κοινωνικά διχάζει ενώ δεν έχουμε άλλες αντοχές, που ουσιαστικά αντί να λύνει δημιουργεί νέα ζητήματα, που ιστορικά δεν διορθώνει αλλά παγιώνει. Μία συμφωνία που αποκάλυψε, δυστυχώς, το χειρότερο πρόσωπο της εγχώριας πολιτικής κατάστασης, καταδεικνύοντας ότι ο κατήφορος της απροκάλυπτης ιδιοτέλειας και της προσωπικής προσοδοθηρίας δεν έχει τέλος. Μία συμφωνία που απογοήτευσε όλους εμάς που πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε λύση, δουλεύοντας και γεφυρώνοντας τα μικρά πράγματα μέχρι να ανταμώσουμε (ως λαοί) κάποια στιγμή και στα μεγάλα. Μία συμφωνία που επέτρεψε σε ακραίους και γραφικούς να ελπίσουν για (περαιτέρω) χώρο στο πολιτικό στερέωμα, αλλά και σε ιδεοληπτικούς να στοχοποιήσουν το αυτονόητο και αγνό πατριωτικό αίσθημα του λαού μας.
Μετά, λοιπόν, την επικύρωση αυτής της συμφωνίας δεν ξέρω αν (και δεν νομίζω ότι) τα «φαντάσματα» του παρελθόντος θα επισκεφθούν κάποιους στον ύπνο τους, όπως ειπώθηκε από έναν ηγέτη που πήρε την κρίσιμη απόφαση προ (περίπου) δεκαετίας. Αυτό που ξέρω είναι ότι εμείς, ως οι επόμενες γενιές, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους «σκελετούς» του μέλλοντος που απλώνονται μπροστά μας, αλλά και να γεφυρώσουμε τα χάσματα που διευρύνονται μέσα στην κοινωνία μας. Και ίσως να είναι αυτή η δική μας συνάντηση με την Ιστορία, στην οποία και θα πρέπει να ανταποκριθούμε. Και θα ανταποκριθούμε.
Ο Χρήστος Τριαντόπουλος είναι πρόεδρος της Κοινότητας Διαλόγου Σύνθεσις