Η ζωγραφική, καθώς και η ποίηση, είναι μέρος της καθημερινότητάς του. Χωρίς να εξαιρείται η μουσική που λαμβάνει ένα σπουδαίο τμήμα της ενασχόλησής του, η ζωή δεν θα είχε το ίδιο νόημα εάν ο γενέθλιος τόπος, ο Βόλος, και ο τόπος διαμονής από επιλογή – οι Μηλιές Πηλίου – δεν προσέφεραν μνήμες και εικόνες. Συνθέτουν ένα παζλ που συνεχώς διαλύεται για να δημιουργήσει και πάλι και ξανά μια άλλη εικόνα με τα ίδια κομμάτια. Κι αυτό κάνει την περίπτωση του Χρίστου Σιψή διαφορετική σίγουρα και ξεχωριστή για όσους τον γνωρίζουν και τον εκτιμούν. Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να σε κερδίσει, να σε κατακτήσει με τα εκφραστικά του μέσα που φροντίσει να τα διοχετεύει στον λόγο και τη γραφή, στην περιγραφή, στην καταγραφή και τελικά ως απογραφή να έχει προσφέρει ένα δημιουργικό σύνολο…
Ο Χρίστος Σιψής, με «ι», καθώς έτσι επιβάλλει η ερμηνεία του ονόματός του που γιορτάζεται τα Χριστούγεννα, και με επίθετο χαρακτηριστικά εύηχο, δεν επιθυμεί να ηχεί, αλλά να δονεί ως αίσθηση και αίσθημα…
Εικόνες, σκέψεις, λέξεις
Γεννημένος στον Βόλο, με αστική καταγωγή και αγωγή, ο δρόμος που ακολούθησε, παρά τις διακλαδώσεις, τον οδήγησε εκεί που η εποχή της διανόησης έχει την τύχη να ανήκει: Στην αναζήτηση θέσεων και αξιών που η φιλοσοφία και η κοινωνιολογία προσδιορίζουν. Η πολυσχιδής σκέψη του και οι αναρίθμητες επιθυμίες για πολλά πεδία δεν του στέρησαν τη δυνατότητα εμβάθυνσης, κατανόησης και οικειοποίησης επιστημονικής κατάρτισης. Ο Χρίστος Σιψής άφησε τη Γαλλία και τη μεσαιωνική Γκρενόμπλ με την ίδια άνεση που άφησε την Ελλάδα, καθώς, όπως ο ίδιος πρέσβευε, «όλη η γη είναι ένας τόπος, παντού και όλα είναι μέσα μας». Η επιστροφή στην Ελλάδα και στον γενέθλιο τόπο, τον Βόλο, συνδυάστηκε επαγγελματικά με την εκπαίδευση και την προετοιμασία υποψηφίων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στο μάθημα της έκθεσης. Όταν μπόρεσε και όταν έφθασε ο κατάλληλος χρόνος το άφησε. «Η αποτίμηση της δουλειάς μου σε κόστος και χρήμα με δυσκόλευε, με δυσκολεύει… Η σχέση αυτή ποτέ δεν λειτούργησε». Κι έτσι με άνεση πέρασε στην επόμενη φάση που του επέτρεπε να εκφράσει και να αποτυπώσει σκέψεις και εικόνες στο χαρτί και στον καμβά, να γράψει και να ζωγραφίσει. Η εγκατάσταση εξάλλου σε μόνιμη βάση στις Μηλιές Πηλίου, τόπος καταγωγής της συζύγου του, ψυχολόγου, Ευτυχίας Κουκουβίνου, εδραίωσε αυτή τη δυνατότητα έκφρασης.
Σημαίνον και σημαινόμενο
Η φιλοσοφία και η κοινωνιολογία, η γλωσσολογία και η ιστορία της τέχνης με έναν τρόπο μαγικό συγκεράστηκαν στο μυαλό και τη ζωή του Χρίστου Σιψή δημιουργώντας όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά τονίζει μια βάση σημαινόμενο για στηριχτεί ως σημαίνον η ζωγραφική. Έργα μικρά και μεγάλα, με μορφές και τοπία, με θαρρετά χρώματα γέμισαν τελάρα και χαρτιά αρνούμενα να υποταχθούν σε κατηγορία και τακτοποίηση σε τάση. Κι η ερώτηση για τη ζωγραφική και πώς προέκυψε, ο καλλιτέχνης εκφράζει και ο ίδιος την απορία του, καθώς, όπως τονίζει, ήρθε από μόνη της ως προέκταση του χεριού με σχέδια στην αρχή και με την ολοκλήρωσή τους στη συνέχεια. «Έσκυψα μόνος μου και έμαθα, έψαξα και βρήκα, ανακάλυψα τη δυναμική των χρωμάτων και τη δύναμη του σχεδίου. Ακολούθησα τη γνώση, αλλά και το ένστικτο, έδωσα μορφή στη σκέψη και το αίσθημα». Παράλληλα και σχεδόν ταυτόχρονα οι εικόνες γίνονταν λόγος, στίχοι, αράδες, κείμενα… Κι υπάρχουν τόσα που παραμένουν υπομονετικά την ανάδειξή τους, καθώς ο δημιουργός τους δεν επιθυμεί στην πληθώρα των εκδοτικών πονημάτων να προσθέσει ακόμη ένα εγχείρημα. «Σέβομαι τον εαυτό μου ως αναγνώστη και δεν επιθυμώ να γίνω μέρος μιας τάσης που έχει γίνει μόδα με τόσους συγγραφείς και πόσους ποιητές…». Χωρίς να υποτιμά στο σύνολό τους αυτούς που τολμούν να δημοσιοποιούν τη σκέψη τους ο Χρίστος Σιψής δηλώνει ευθαρσώς ότι προτιμά την οικειότητα και την εγγύτητα των νέων μέσων επικοινωνίας.
Στίχοι και ήχοι, σχήματα και χρώματα
Πολλαπλών ταχυτήτων και ποικίλων θεματικών ενοτήτων εκφραστής είναι ο Χρίστος Σιψής που γεμίζει ώρες και μέρες με σκέψεις που γίνονται «χαϊκού» και κλείνουν νοήματα και μηνύματα. Κι άλλοτε γίνονται φιγούρες με σχήματα και χρώματα. Τις περισσότερες φορές έρχονται και οι ήχοι από τις εξαίσιες μουσικές που γεμίζουν το ορεινό τοπίο. Κι όμως αυτή την ομορφιά την κλείνει μέσα του ο καλλιτέχνης για να την ανοίξει στο σκοτάδι, καθώς δημιουργεί τις ώρες τις νυχτερινές. «Ζωγραφίζω και γράφω βράδυ, έτσι έμαθα και έτσι συνεχίζω. Τότε καθαρίζει η σκέψη και το μυαλό και γεμίζει με όσα έχει λάβει ως δώρο την ημέρα για να δοθεί ως αντίδωρο το έργο μου». Τις ώρες τις πρωινές ατενίζει τον ορίζοντα κοιτώντας και παρατηρώντας τις γραμμές και τα σχήματα που η φύση τόσα περίτεχνα αποδίδει. Κι η ματιά του χάνεται για να φθάσει στα νησάκια και να χαθεί στη θάλασσα που τον γεμίζει με την ορμή και τη δύναμη που της αναλογεί. Ο Χρίστος Σιψής κοιτά, ακούει, ακουμπά, οσμίζεται και τελικά αποτυπώνει με πολλαπλούς τρόπους με όλες του τις αισθήσεις. Κι όταν έρθει η ώρα παρουσιάζει τη δουλειά του: Δείχνει και δίνει έργα μικρά και μεγάλα. Κι οι εκθέσεις γίνονται αφορμή για συνεύρεση και αποτύπωση εντυπώσεων που θα του δώσουν την αφορμή για τη συνέχιση, για μια ακόμη έκθεση.
Συναύγεια: Όρος και ορισμός
Η έκθεση έργων του Χρίστου Σιψή στον Χώρο Τέχνης «δ.» φέρει τον ευρηματικά πρωτότυπο τίτλο «Συναύγεια – Ειδώλων Εκπάγλων Είδωλα», που λειτουργεί δυναμικά εγείροντας απορίες και ερωτήματα για την ερμηνεία και τη σχετική αναλογία. Ο Χρίστος Σιψής, λάτρης των λέξεων και των σχετικών λεκτικών συσχετισμών, δίνει την ερμηνεία: «Λειτούργημα ή λειτουργία η τέχνη δεν (μπορεί να) ολοκληρώνεται παρά μόνο όταν κοινωνείται. Όπως η λειτουργία για να υπάρξει -ακόμα και σε ένα ξωκλήσι – απαιτεί το «γένοιτο» (δηλαδή την παρουσία) ενός τουλάχιστον πιστού, έτσι και το «τέχνημα» δεν μετατρέπεται σε έργο τέχνης, παρά μόνο μέσα από το δημιουργικό βλέμμα του «κοινού». Κοινού που εδώ δεν έχει την προσβλητική σημασία που παίρνει στον λόγο σημερινών δοκησίσοφων «τεχνοκρατών» της τέχνης, αλλά εκείνη που είχε, όταν, για παράδειγμα, έλεγαν, σε κάποια μακρινά χρόνια: «Κοινόν των Ελλήνων». Σε ένα παρόμοιο (και διόλου κοινό) «κοινό» παραδίδονται/απευθύνονται και τούτα τα έργα που αφορούν στο αιώνιο «άλλο» της γυναίκας. Της ερωτικής (με την έννοια που δίνει ο Φρόιντ στη λέξη) – ενοποιητικής – γενεσιουργού δύναμης, που άλλοτε παίρνει τη μορφή της Δήμητρας- Γαίας, άλλοτε της αιώνιας Αφροδίτης, και, κάποτε, εκείνη την, εύθραυστη, όσο και τρομακτική, της Μέδουσας.
Γιατί, για να μπορέσουν να δημιουργηθούν και να υπάρξουν, για να μπορέσουν να μετατραπούν από απλές γραμμές και επιφάνειες σε πραγματικές «μορφές», έχουν ανάγκη από την ευφυΐα και την ευαισθησία ενός άλλου βλέμματος. Του βλέμματός σας, δηλαδή, που – αυτό και μόνο – μπορεί να ορίσει την ταυτότητα και την – όποια – αξία τους».
Η έκθεση έργων του Χρίστου Σιψή στον Χώρο Τέχνης «δ.» θα λειτουργήσει από τις 6 Μαρτίου έως τις 3 Απριλίου 2019 και θα εγκαινιαστεί τη Τετάρτη 6 Μαρτίου, στις 8 το βράδυ.
Ώρες επισκέψεων: Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11.00 έως 14.00 και 16.30 έως 21.00, Σάββατο 11.00 έως 14.30, Κυριακή – Δευτέρα κλειστά ή με ραντεβού στο τηλ. 6978186878.